Κλαυθμυρισμοί ακούγονται στους διαδρόμους της Βουλής, σε πλατείες, σε διαδηλώσεις. Καθώς η υποκρισία δεν βάζει όρια στον εαυτό της, συχνά ακούγεται και ως χαμηλόφωνος θρήνος. Είναι από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – πλέον αυτό, το αλλοιωμένο υποκείμενο…
Με «πόνο ψυχής», όπως οι ίδιοι βροντερά διαλαλούν, προσέρχονται στα γεγονότα των ημερών καταγγέλλοντας αυτό που ήδη ψήφισαν, εκφωνώντας διαφωνίες με αυτό που ήδη έχουν αυτοί οι ίδιοι δημόσια πράξει. ΔΕΗ, συνδικαλισμός, πλειστηριασμοί κ.ά.
Είναι βαθιά αλλοιωτικό να ομιλείς ως ίδιος, ενώ έχεις γίνει ήδη άλλος. Να διεκδικείς την επιστροφή στην «αθωότητα» του προηγούμενου εαυτού σου, στην οποία θέλεις, λες, να επιστρέψεις, ισχυριζόμενος ότι ποτέ δεν απομακρύνθηκες από αυτήν.
Στην κορυφή αυτής της κατασκευής σείει τη σημαία ο κ. Νίκος Φίλης. Άλλοτε αυτάρεσκα, άλλοτε σαρκαστικά, μας θυμίζει ότι αν και ομιλεί και πράττει ως άλλος, παραμένει ο προηγούμενος ίδιος. Πειθήνιος επεξεργαστής της παραπλάνησης μας καλεί, ως φιλόσοφος άλλης εποχής, να δεχθούμε ότι ο κόσμος υπάρχει μόνο ως παρελθόν. Συνεπώς – μας λέει – με τα κριτήρια αυτού του παρελθόντος κρίνονται όλα, άρα και εγώ, άρα και εμείς.
Αυτή η πανουργία της κυριαρχίας είναι προϋπόθεση για τη συμμόρφωση προς τις απαιτήσεις που συνοδεύουν το βαθύ ψεύδος.
Ο (κάθε) ίδιος, που έχει γίνει ήδη άλλος, είναι ο κάτοικός του. Το υποκείμενο έχει συνομολογήσει την ήττα του και καθώς η ψευδής συνείδηση είναι δειλή για να το αποδεχθεί, επανέρχεται μεταμφιεσμένο στον δημόσιο χώρο σε κατάσταση προχωρημένης αλλοίωσης.
ΑΛΛΟΙΩΜΈΝΟ ΥΠΟΚΕΊΜΕΝΟ
Πρόκειται για έναν ανθρωπολογικό τύπο. Αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος, βαθιά εξουσιαστικός, νομίζει ότι η πραγματικότητα μπορεί να συναρμολογηθεί εκ νέου. Κατά τα δικά του κριτήρια και τη δική του όψη.
Ετσι συνειδητά – και αδιάντροπα – αρνείται αυτό στο οποίο συνέπραξε και εμφανίζεται ενώπιόν μας ότι το αντιμάχεται. Ενώ, δεμένος στο κατάρτι της εξουσίας, είναι πειθήνιος υποστηρικτής του.
Μια μανιώδης γλώσσα και ένας παραποιητικός λόγος στηρίζει αυτή την άρνηση. Μόνο που αυτό που προϋπήρξε ως υπόσχεση, επανέρχεται όχι ως απόηχος, αλλά ως πρωτότυπα εκφωνούμενος. Το YouTube – αυτά τα «καταραμένα» νέα μέσα της εποχής!- παρεμποδίζει τη λήθη να εγκατασταθεί. Δύσκολα πια ο αλλοιωμένος άλλος μπορεί να επιστρέψει ως παλαιός εαυτός. Απέναντι στους πλειστηριασμούς υπάρχουν η σεισάχθεια και το ρεφρέν του ΕΝΦΙΑ.
Χάνει σταθερά έτσι το αλλοιωμένο υποκείμενο την πιθανότητα να υπάρξει στο μεταίχμιο. Μεταπίπτοντας ατιμώρητα στο αντίθετό του. Να είναι κοινωνός του Καλού και του Κακού και χρήστης τους ταυτόχρονα.
Η αλλοίωση αυτή δεν μόνο παρακμή. Είναι δολιοφθορά κατά του κοινωνικού σώματος. Εκεί που η ψευδής συνείδηση παράγει το είδωλο του εαυτού της, το γκρέμισμά του είναι ευθύνη του καθενός.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Λευτέρη Κουσούλη στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
