Αν δεχτούμε ότι η πολιτική είναι η ύψιστη των τεχνών όπως λέει ο Αριστοτέλης στα ηθικά Νικομάχεια, κι αν επίσης δεχτούμε ότι η Τέχνη είναι κάτι το δημιουργικό που ’χει νου, όπως αναφέρει κι ο Πλάτωνας στον Κρατύλο, τότε συμπεραίνουμε ότι η Πολιτική είναι ένα νοήμον αγαθό που συμβάλλει στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των πολιτών.
Με απλά λόγια: οι πολίτες πρέπει να έχουν οφέλη από την πολιτική. Οφέλη που αφορούν την οικονομική, αισθητική, πνευματική και εκπαιδευτική τους καλλιέργεια. Δηλαδή η πολιτική υπηρετεί το καλό όταν συμβάλλει στην ποιοτική βελτίωση της καθημερινότητας μας. Αυτό το αγαθό πρέπει να το γευτούν όλοι κι είναι το μέτρο ισορροπίας μεταξύ πολιτικών και πολιτών.
Η βάση αυτής της αμφίδρομης σχέσης είναι η ειλικρίνεια. Αν αυτή πάψει να υπάρχει τότε διαταράσσεται η ισορροπία. Η ειλικρίνεια είναι η γνώση του μέτρου που θεμελιώνει την κοινωνική οργάνωση της πολιτείας. Όποιος πολιτικός λέει άλλα και κάνει άλλα, ξεφεύγει από το μέτρο της ειλικρίνειας και χαλάει την αναγκαία ισορροπία.
Αυτός ο κανόνας ισχύει και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση. Η ευθύνη βαραίνει και τους δύο. Μπορεί η κυβέρνηση να παίρνει αποφάσεις όμως κι η αντιπολίτευση με την στάση της συμμετέχει σ’ αυτές τις όποιες αποφάσεις. Όσο κι αν διαφέρουν στην στρατηγική άλλο τόσο πρέπει να ομοφωνούν στην ειλικρίνεια. Για το καλό της Δημοκρατίας. Η εντολή του λαού είναι ξεκάθαρη: η πολιτική να είναι ειλικρινής. Σ’ αντίθετη περίπτωση χάνεται η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτικής και πολιτών. Κάτι ανάλογο που συνέβη και τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα μας.
Συνήθως βέβαια κατηγορείται όποιος κυβερνά. Έτσι η ευθύνη πέφτει στον έναν. Όπως όμως πιο πριν εξήγησα η ευθύνη είναι μοιρασμένη. Δεν μπορεί μόνιμα η αντιπολίτευση για παράδειγμα να μην βρίσκει τίποτα καλό στην Κυβέρνηση. Δεν μπορεί να μην της αναγνωρίζει αυτά τα θετικά στοιχεία που φέρουν σταθερότητα στη χώρα. Το να κάνει κανείς μόνο και μόνιμα κριτική δεν είναι εποικοδομητικός διάλογος. Το να κάνεις δε ακόμη δηλώσεις με παροχολογία του τύπου «λεφτά υπάρχουν» και «θα σας τα δώσω αν με ψηφίσετε», ή πάλι να λες ότι μονομερώς θα φύγω από το μνημόνιο ή ότι θα συμβάλλω για να διαλυθεί το ΝΑΤΟ, κι άλλες τέτοιες μεταξύ άλλων ανειλικρινείς θέσεις, αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο. Διότι δεν βοηθά στην αναγκαία ισορροπία που πρέπει να επανέλθει η σχέση πολιτικής – πολίτη.
Η συμπεριφορά αυτή κρατά την σχέση τραυματισμένη, ανενεργή. Γιατί χάνοντας το μέτρο της πραγματικότητας και λαϊκίζοντας συνειδητά, δείχνει ότι δεν έχει πολιτικό όραμα, ότι αυτό-προτείνεται ως το τελευταίο απομεινάρι, μίας θολής πολιτικής φαντασίωσης. Η στάση αυτή στηρίζεται στην δυσπιστία, στην ανειλικρίνεια, η οποία αντί να ενώνει χωρίζει την κοινωνία. Και μία τέτοια κατάσταση κατεβάζει επικίνδυνα την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου, δεν επαναφέρει την εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτικής-πολιτών, και απειλεί να ξανασπρώξει τη χώρα σε οδυνηρές περιπέτειες.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
