Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας εμμονής στη διαφάνεια της πολιτικής. Οι απλοί καθημερινοί πολίτες δεν παύουν να στιγματίζουν τους πολιτικούς λέγοντας μάλιστα συχνά, στην περίπτωση της Ελλάδας,ότι «και οι 300 της Βουλής είναι πουλημένοι». Ανάλογες βαριές εκφράσεις θ’ ακουστούν κι από πιο «ψαγμένους» πολίτες, οι οποίοι φορτώνουν όλα τα κακά του κόσμου στο υψηλόβαθμο πολιτικό προσωπικό.
Πέρα από τον σίγουρα μεγάλο βαθμό αλήθειας των παραπάνω διαπιστώσεων, το βέβαιο είναι ότι η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτικών και πολιτικής έχει διαρραγεί. Αυτή η πραγματικότητα έχει αμέσως την εξής συνέπεια: Εφόσον έτσι κι αλλιώς ο πολιτικός είναι πια ύποπτος εξ ορισμού, τότε θα ψάχνουμε και θα βρίσκουμε συνέχεια σκάνδαλα. Ακόμα κι αν δεν αφορούν τους ίδιους τους πολιτικούς, θα αφορούν συνεργάτες τους. Ακόμα κι αν είναι κάτι που είναι απλώς κάποιες φορές αμέλεια, εντούτοις η καθολική δυσπιστία το μετατρέπει σε δόλο, με αποτέλεσμα να προσφέρεται πολύ υλικό στον λαϊκισμό. Γιατί όπου υπάρχει απώλεια εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και πολιτικής, τότε κι οι δυο τους θα’ ναι χαμένοι. Κερδισμένοι είναι οι λαϊκιστές που επενδύουν σε μια φτηνή ηθικολογία και μετατρέπουν συχνά το ασήμαντο σε σημαντικό.
Βέβαια, σ’ αυτό το βαριά αρρωστημένο πολιτικό κλίμα, αν φταίει μια φορά ο πολίτης που υποπίπτει εύκολα στις σειρήνες του λαϊκισμού, αυτοί που φταίνε πολύ περισσότερο είναι οι πολιτικοί. Όχι γιατί είναι εξ ορισμού ηθικοί. Ούτε γιατί είναι άδικα κατηγορούμενοι σε πολλές περιπτώσεις. Αλλά γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν εκπροσώπησαν επάξια τον κόσμο που τους ψήφισε για να λύσουν τα πραγματικά προβλήματα του κάθε τόπου. Αν είχαν βρει λύσεις σε ζητήματα όπως η ανεργία, η ασφάλεια, το προσφυγικό, η εκπαίδευση, ο εκσυγχρονισμός της ζωής κ.τ.λ., τότε ο κόσμος δεν θα έστελνε την οργή του σε ζητήματα ηθικής τα οποία από τους λαϊκιστές μπορούν να μετατραπούν σε ζητήματα ηθικολογίας.
Όταν εμπλέκεται το ηθικολογικό και το νόμιμο, τότε κινδυνεύει να χαθεί η δυναμική συνέργεια νόμιμου και ηθικού. Αρκεί να γίνει μια σωστή εφαρμογή των νόμων. Οι νόμοι που υπάρχουν και δίκαιοι είναι και ακριβείς, αλλά και ικανοί για να δώσουν απαντήσεις στην αναζήτηση δικαιοσύνης που ψάχνει ο κόσμος. Το αίσθημα δικαίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίσθημα εμπιστοσύνης. Αυτά μαζί κάνουν την υγιή πολιτική, έτσι όπως μιλά γι αυτήν ο Αριστοτέλης. Δεν χρειάζεται ο πολιτικός να’ ναι άγιος άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να’ ναι Βούδας ή Χριστός. Γιατί ξέρουμε ότι ένας καλός άνθρωπος δεν είναι βέβαιο ότι θα’ ναι και καλός πολιτικός κι αντιστρόφως. Συνεπώς, ας μην ψάχνουμε την αγιοσύνη στην πολιτική γιατί τότε παραγνωρίζουμε τις εκπλήξεις και τ’ απρόβλεπτα της πραγματικότητας, η οποία συχνά χρειάζεται ελιγμούς που κινούνται στα όρια του ηθικού και του νόμιμου.
Ας κοιτάξουμε όμως να στέλνουμε στη βουλή όσους θα τιμήσουν τους νόμους και θα υπηρετήσουν πατρίδα και λαό κι όχι όσους είναι κομματικά ή επιχειρηματικά ευνοημένοι. Γιατί τότε εμείς οι ίδιοι αναπαράγουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο της δυσπιστίας που’ χει τα χαρακτηριστικά μιας οδυνηρής αυτοτιμωρίας, ενός οδυνηρού αυτομαστιγώματος.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
