Διαβάζω πρωτοσέλιδο στην ”Εφημερίδα των Συντακτών”: άρθρο ”μανιφέστο” του Κώστα Λαλιώτη για μια αντι-νεοφιλελεύθερη στρατηγική της Κεντροαριστεράς. Με ενδιαφέρον παίρνω την εφημερίδα. Με παραπέμπει σε ιστοσελίδα, the caller.gr. Και εκεί βρίσκομαι μπροστά σε μια απολογία υπέρ του Ανδρέα Παπανδρέου. Κατανοητό, θεμιτό. Ένας συνεργάτης του τον υπερασπίζεται. Εγείρονται όμως ερωτήματα:
Μπορεί ο υπερασπιστής να εμφανίζεται απολύτως ανυποψίαστος για το κλίμα σύγκρουσης και το πνεύμα διακυβέρνησης της εποχής; Έχει ακουστά για παράδειγμα τί ήταν και πως λειτούργησαν ”οι πρασινοφρουροί”; Αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος που είναι προϊόν του σπορέα της κρίσης, του Ανδρέα Παπανδρέου; Που ποτέ δεν τους αποδοκίμασε; Μπορεί ένας απολογητής μιας εποχής να αγνοεί το παρόν; Και πως εκείνη η εποχή συνδέεται με το σήμερα; Αρκούν οι αριθμοί και ο υπεροπτικός λόγος για την εις βάθος κατανόηση μιας εποχής; ή είναι η πολιτική της φιλοσοφία που την ορίζει; Μπορεί ο ανυποψίαστος απολογητής να κρύβεται πίσω από την Δεξιά για να μην διατυπώσει γνώμη για το κυβερνητικό σχήμα σήμερα;
Ασφαλώς μπορεί.
Και εμείς, όλοι εμείς, σε μια εποχή που η χώρα βρίσκεται στην έρημο μπορούμε να λέμε: Κοιτάζουμε μπροστά. Και δεν ξεχνάμε την επαναστατική πρόταση του Ιησού.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
