Η γνωστή σε όλους πρακτική της σχολικής “παπαγαλίας”, ως βασικό στοιχείο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού συστήματος, υιοθετήθηκε σε κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Φυσικά συνδέεται με όλα τα άλλα «μεγάλα» προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας
Είναι σημαντικό ωστόσο να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα:
Αφενός,
- Η ανεργία κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα, πέραν των όποιων πρόσκαιρων βελτιώσεων, ενώ συγχρόνως το πιο παραγωγικό τμήμα του εργατικού δυναμικού μεταναστεύει και οι μισθοί συρρικνώνονται.
- Οι τρόποι και μέθοδοι “δημιουργικής” πρόσληψης / απασχόλησης διευρύνονται, αναδεικνύοντας την “καινοτόμο πατέντα” της όλης προσέγγισης, αλλά κυρίως της ουσιαστικής και αναποτελεσματικής αντιμετώπισης και μείωσής της ανεργίας, μη βασιζόμενη σε σαφώς προσδιοριζόμενη στρατηγική και σε μακροχρόνιο ορίζοντα.
- Η οικονομία και το συνταξιοδοτικό σύστημα δεν είναι ανεξάρτητα.
- Η σύνταξη πρέπει να βασίζεται στην ανταποδοτικότητα της αποταμίευσης του εργαζόμενου σε όλο τον εργασιακό του βίο.
- Τα μελλοντικά εισοδήματα του “οικονομικού συστήματος” και το εύρος της βάσης παροχής τους, πρέπει να μπορούν να στηρίζουν τις “μεταβιβάσεις” στους οικονομικά μη ενεργούς πολίτες.
- Ιδιαίτερα επαχθές ασφαλιστικό σύστημα, μη βασιζόμενο, σε οποιαδήποτε στοιχειώδη ανταποδοτική βάση.
- Στο πλαίσιο του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, η Ελλάδα, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης, και στη μετά μνημονίων εποχή θα υπόκειται διαρκώς σε εποπτεία, με στόχο στο πλαίσιο της δημοσιονομικής πολιτικής να διασφαλίζεται ότι το συνολικό έλλειμμα δεν θα ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ.
Αφετέρου,
► Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια διογκώνονται, παράλληλα με “καθολική” αντίληψη διεκδίκησης φθηνής χρηματοδότησης και άλλων μορφών στήριξης προκειμένου να κρατηθούν (;) προβληματικές εταιρείες ή εταιρείες-ζόμπι ζωντανές, προσβλέποντας στην ανάπτυξη και την αποφυγή απολύσεων και τη δημιουργία πρόσθετων ανέργων.
► Το δαιδαλώδες και πολύπλοκο φορολογικό σύστημα συντηρεί τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές.
► Το έντονα γραφειοκρατικό περιβάλλον, δημιουργεί συνεχή προσκόμματα, στην ανάπτυξη και καινοτομία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
► Ακόμη και σήμερα κάποιοι προβληματίζονται και πιστεύουν ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα μπορεί να είναι η λύση για την έξοδο από την κρίση.
▲ Οι κυβερνήσεις επιμένουν στη συνέχιση σπατάλης πόρων και δημιουργίας εμποδίων στην αύξηση της παραγωγικότητας και κατ΄ επέκταση συμβάλουν στη συνεχή μεταχρονολόγηση της αναμενόμενης ανάκαμψης, μέσω των επενδύσεων εγχώριων και ξένων, της απασχόλησης και της καινοτομίας που χρειάζεται η οικονομία για τη δημιουργία προοπτικών στο μέλλον.
Το γνωστό σε όλους διαχρονικό μότο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”, πρέπει να έπαιξε και να συνεχίζει να παίζει διασταλτικό και βαρύνοντα ρόλο άμεσα και έμμεσα, στη διαμόρφωση ενός κοινά αποδεκτού τόπου υπηρετούμενου από όλους ως κοινωνία.
▲ Το ερώτημα λοιπόν βαρύ και ασήκωτο για τις πλάτες όλων ως οικονομούντα άτομα. “Έτσι τα βρήκαμε, ή έτσι πιστεύαμε., Έτσι όμως θα τα αφήσουμε”;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
