Η έκταση και η ένταση του προβλήματος των “κόκκινων δανείων” που υποβόσκει, ως το συνδυαστικό αποτέλεσμα της μακρόχρονης δημοσιοοικονομικής κρίσης -πέραν των έως τώρα σημαντικών βελτιωτικών κινήσεων –και των διαρθρωτικών αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας γενικά αλλά και των ελληνικών επιχειρήσεων ειδικότερα, συνεχώς θα επιτείνεται μαστίζοντας την οικονομική ζωή της χώρας, όσο αυτό ορθολογικά και ριζικά δεν αντιμετωπίζεται σε χρηματοοικονομική βάση, όπως είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.
Τα αριθμητικά δεδομένα όπως σκιαγραφούνται, αναφορικά με τις εκτιμώμενες (NPEs) Μη Εξυπηρετούμενες Εκθέσεις, ανερχόμενα περίπου σε € 120 δις επί συνόλου € 220 δις χορηγηθέντων δανείων, είναι αμείλικτα, δίνοντας το στίγμα της σοβαρότητας του προβλήματος και των παρεπόμενων δυνητικών παρενεργειών από την επίλυσή του.
Όποια συνδυαστική προσέγγιση και αν ακολουθηθεί, με βάση πρακτικές που έχουν υιοθετηθεί στο εξωτερικό αναφορικά με την ανάπτυξη ενεργούς και με δυναμική αγοράς “προβληματικών περιουσιακών στοιχείων”, (Bad Bank) / δευτερογενής αγορά / κοινοπραξίες εγχώριων τραπεζών με εξειδικευμένους παρόχους (δηλ. πλατφόρμες) / κεφαλαιοποίηση δανείων με πώληση στη συνέχεια των μετοχών τους /συνεργασίες τραπεζών με (private equities) ή άλλους επενδυτές και με στόχο την αντιμετώπιση των προβλημάτων των αντιστοίχων επιχειρήσεων / εξωδικαστικός συμβιβασμός, το “μάρμαρο που έσπασε πρέπει να πληρωθεί -και θα πληρωθεί – ο δε λογαριασμός δεν μπορεί να μεταφέρεται από χέρι σε χέρι”.
Μόνη ασφαλιστική δικλείδα στο πλαίσιο των προαναφερθέντων, η όσο το δυνατόν ευρύτερη συμμετοχή ιδιωτικών φορέων με επαρκή ρευστότητα, για τη διασφάλιση συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού και με απότοκο τη μείωση της διαφοράς μεταξύ τιμής εξαγοράς και της θεωρητικής θεμελιώδους αξίας.
Είτε θέλουμε είτε όχι, το ακανθώδες και κεφαλαιώδους σημασίας για την ελληνική οικονομία αυτό θέμα, πρέπει και θα αντιμετωπισθεί, με μόνο ζητούμενο την αναζήτηση και επιλογή του πιο δυνητικά εποικοδομητικού και αποτελεσματικού τρόπου συνολικά.
Στρατηγικό στόχο εκ των πραγμάτων πρέπει να αποτελεί, αφενός η “διευκόλυνση” εξόδου από την αγορά των μη βιώσιμων επιχειρήσεων σε αντιδιαστολή με εκείνες όπου η συνέχιση της χρηματοδότησης και στήριξης τους λόγω των δυνατοτήτων και προοπτικών ανάπτυξης τους “επιβάλλεται” για το καλό του συνόλου της οικονομίας, και αφετέρου η βελτιστοποίηση της αντιμετώπισης δυνητικών προβλημάτων και παρενεργειών ως το αποτέλεσμα αύξησης του πιστωτικού κινδύνου -οδηγώντας σε αναπροσαρμογή του (Common Equity Tier I) όπως αυτός ορίζεται με βάση τον Πυλώνα ΙΙ της Βασιλείας ΙΙΙ και τους σχετικούς κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας αναφορικά με το ύψος και την ποιότητα των εποπτικών κεφαλαίων – οπότε να απαιτηθεί είτε νέος γύρος ανακεφαλαιοποίησης είτε κάλυψης της νέας αυτής ανάγκης με καταθετικά κεφάλαια (bail in), στο πλαίσιο της σχετικής κοινοτικής οδηγίας (BRRD).
Παράλληλα και συνδυαστικά, οι ήδη δανειοδοτούμενες ή προσβλέποντας σε οποιαδήποτε μορφή αναζήτησης άντλησης κεφαλαίων επιχειρήσεις, καλούνται και πρέπει να εξάγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα, εξορθολογίζοντας τον τρόπο λειτουργίας τους σε στέρεες διαχρονικά χρηματοοικονομικές βάσεις και με γνώμονα τη παροχή υπηρεσιών /δημιουργία προϊόντων με προστιθέμενη αξία και ανταγωνιστικό προβάδισμα, χρησιμοποιώντας το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο ως το συγκριτικό πλεονέκτημα που καινοτομεί /ανοίγει δρόμους και όχι ως το χαρακτηριστικό εκείνο που πιστεύεται ότι αποτελεί “πανάκεια για κάθε νόσο”.
Η πρόκληση είναι μπροστά και καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε συνολικά, ως κοινωνία πρώτα και ως οικονομούντες οντότητες ατομικά και συλλογικά – Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα κατά το “Ανήρ κομπαστής” – Θα το τολμήσουμε…;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
