“Συγκινούμαι ειλικρινά, όταν άνθρωποι του μόχθου με πιάνουν στο δρόμο και μου λένε «για την πατρίδα, και το μισθό μου να θυσιάσω»” (Γ.Α.Παπανδρέου, ομιλία στο Υπουργικό Συμβούλιο, 1η Μαρτίου 2010)…
Η ιδέα της “θυσίας” κάτι δικού μου για την εθνική υπόθεση, δε λέω, έχει την αναμφισβήτητη συμβολική της αξία. Ομολογώ, ωστόσο, ότι δεν θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόμουν: Είναι κι εκείνη η προγονική αναστολή, αναφορικά με τη συγκεκριμένη πράξη… Να γίνει “Ιφιγένεια” ο μισθός μου, για τα μάτια μιας Ωραίας Ελένης, την κλίνη της οποίας –γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;- άλλοι μοιράζονταν ή τώρα απολαμβάνουν; ‘Η, για ν’ αρχίσει ένας πολυετής πόλεμος, όπου αμέτρητοι θα χάσουν (ζωή, περιουσία, αξιοπρέπεια, σπίτι), και ελάχιστοι θα επωφεληθούν (δόξα, πλούτη, κυριαρχία); Οχι, ευχαριστώ! Δεν θα δώσω!
Στο κάτω – κάτω της γραφής, ο πρώτος τη τάξει εκείνες τις εποχές ήταν που προέβη σε θυσία! Και, μάλιστα, μια πολύ σοβαρή θυσία: Το ίδιο του το παιδί!
«Εσείς, κύριε Πρωθυπουργέ, τί θυσιάσατε, ή τί είστε πρόθυμος να στείλετε στο βωμό, για την πατρίδα»;
Θα του το έλεγα, εάν τον συναντούσα στο δρόμο; Θα τον συγκινούσα εξίσου κι εγώ;
Θα με ανέφερε, κατόπιν τούτου, κατά την διάρκεια της ομιλίας του στο επόμενο Υπουργικό Συμβούλιο; Ναι, αυτό θα ήταν μια επιλογή! Το καλοσκέφτομαι, κάνοντας πρόβες –για το τί θα του πω, αν τύχει…- όρθιος στέκοντας μπροστά στη φωτογραφία του που έχω στον αυτοσχέδιο πίνακα ανακοινώσεω στο σπίτι. Εκεί όπου αναρτώ κάθε τόσο τους προς πληρωμή λογαριασμούς… Μια διαδικασία που πολύ μ’ αρέσει (όχι να αναρτώ τους λογαριασμούς, αλλά να μιλάω εικονικά στον πρωθυπουργό) καθώς μου θυμίζω κάπως από Ρόμπερτ Ντε Νίρο στην περίφημη σκηνή του «Ταξιτζή», με την ιστορική φράση «Are you talking to me?».
Να, ας πούμε, αυτήν ακριβώς την ερώτηση, του έθετα όλη μέρα χθες: «Are you talking to me?» – Σ’ εμένα μιλάς; Δίχως δεύτερη σκέψη, αυτά ήταν τα πρώτα λόγια μου, όταν φαντάστηκα τη συνάντησή μας στο δρόμο κι εκείνον πρώτον να μου λέει, κάτι να θυσιάσω κι εγώ για την πατρίδα.
Μου φάνηκε ότι χάρηκε με την αντίδρασή μου. Του άρεσε ο τόνος της φωνής, το στήσιμό μου, το ατακαριστό των λέξεων, το ξενόγλωσσο της επιλογής μου.
«Ναι, σ’ εσένα μιλάω άνθρωπε του μόχθου», μου απαντάει.
Με κολακεύει, κύριε πρωθυπουργέ, που προσωπικά μου απευθύνεστε.
Αλλά για να μην μου λέτε αργότερα ότι σας ξεγέλασα, οφείλω εν τιμή και κατ’ αρχήν να διευκρινίσω ότι δεν με λένε Παμπούκη, Βενιζέλο, Σκανδαλίδη, Παπαθανασίου, Αλογοσκούφη, Καραμανλή. Από αυτούς ζητήσατε να θυσιάσουν έναν μισθό;
… Κι αν πάλι σας είναι δύσκολο κάτι τέτοιο να τους ζητήσετε (αν και τό ‘χω τόση ανάγκη, για λόγους συμβολικούς, να δω βρε αδερφέ ότι δεν είμαι μόνος μου μπροστά στο θυσιαστήριο…), δεν τους λέτε να θυσιάσουν έστω λίγο από τον τηλεοπτικό χρόνο τους, για ν’ αρχίσουν να κάνουν όσα πρέπει;
Στο Υπουργείο Οικονομικών, να ανασυγκροτήσουν εδώ και τώρα μάχιμες μονάδες καταπολέμησης της φοροδιαφυγής.
Στο Προστασίας του Πολίτη να προετοιμαστούν για την πυροπροστασία – το καλοκαίρι σχεδόν έφτασε.
Στο Περιβάλλοντος, να δημιουργήσουν μηχανισμό κατεδάφισης όλων των αυθαιρέτων, ολοκληρώνοντας σε χρόνο μηδέν (δεν έχουμε άλλες ανάσες) την διαδικασία ορισμού του τί είναι δάσος…
Στο Υγείας, να τελειώνουν με το κυνήγι των μαγισσών και ν’ ασχοληθούν με τα Επείγονται, όπως το να βρουν πού είναι αποσπασμένοι οι νοσηλευτές που λείπουν από τα νοσοκομεία, και όχι να υπερηφανεύονται ότι θα ξοδέψουν κι άλλα για να καλύψουν κενά, που η αδιαφορία τους δημιουργεί….
Στο Τουρισμού, να μαζέψουν όλους όσοι δραστηριοποιούνται στην μοναδική … βιομηχανία του τόπου μας και να σχεδιάσουν τολμηρά προγράμματα αξιοποίησης της θερινής περιόδου σε πρώτη φάση, και μεσομακροπρόθεσμα, ανάδειξης μιας φιλικής προς το περιβάλλον, την ιστορία και τους πολίτες αυτής της χώρας 12μηνου τουριστικής ανάπτυξης.
Στο Παιδείας, να κάνουν τομές ώστε μαθήματα για το απαιτητικό και γεμάτο προκλήσεις Αύριο, να αντικαταστήσουν τους αδιέξοδους μηχανισμούς αποστήθισης γεγονότων ενός θλιβερού Χθες.
Ξέρω ότι μπορεί να έχετε φύγει ήδη και να μην με ακούτε άλλο κύριε πρωθυπουργέ. Αλλά εγώ, έτσι κι αλλιώς, αυτά σχεδίαζα να σας πω. Αυτά και πολλά άλλα. Αν είχατε την υπομονή να με ακούσετε…
Αλλά και πάλι… Αν υποψιαστώ ότι δεν έχετε το χρόνο… Αν συνειδητοποιήσω (για ακόμα μία φορά) ότι δεν έχω τα περιθώρια, και πως ό,τι κι αν πω, ό,τι κι αν κάνω, πάλι στο αμπάρι θα βρεθώ να τραβάω κουπί προς μια ακόμα Τροία για να σας πάμε, τουλάχιστον να ξέρετε (κι εσείς και όποιος άλλος), πως ούτε μέσα σε Δούρειο Ιππο αυτή τη φορά θα μπω, για να σας βλέπω μετά, όλους εσάς, τα λάφυρα να μοιράζεστε.
Ούτε και στην Ιθάκη θα γυρίσω: Τώρα που το καλοσκέφτομαι, η Καλυψώ, μια άριστη επιλογή θα είναι.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
