Δεν μπορώ να θυμηθώ εποχή που η Κοινωνία σε τούτο τον τόπο να μην είχε ρίξει το ανάθεμα στις πολιτικές ηγεσίες τις οποίες η ίδια αναδείκνυε δια της ψήφου της (κάθε βοήθεια είναι όχι απλώς ευπρόσδεκτη, αλλά απολύτως απαραίτητη!)… Τα δε τελευταία χρόνια, την περίοδο της απροσμέτρητης Κρίσης δηλαδή, το κλίμα του αναθέματος προσέλαβε διαστάσης ολοκληρωτικής απαξίωσης, με πολλές, λόγω και έργω, εξάρσεις βίας.
Κοινός παρονομαστής; Η συνθηματολογικού τύπου προσέγγιση πως «όλοι είναι κλέφτες» και πως τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα έχουν κλείσει τον κύκλο τους. «Και ποιόν να ψηφίσω; Ολοι ίδιοι είναι», αντηχεί η Ελλάδα. Κι όταν, μέσα σε αυτό το περιβάλλον της γενικής απαξίωσης, έκαναν την εμφάνισή τους κάποιες πολιτικές κινήσεις και σχηματισμοί, η σχεδόν αυτόματη αντίδραση της κοινωνίας ήταν καταδικαστικά απορριπτική. Δεδομένου ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις πρωταγωνιστές των κινήσεων ήταν πολιτικοί προερχόμενοι από το υφιστάμενο κομματικό σύστημα, η «υποδοχή» τους από την κοινωνία των πολιτών συνθλιβόταν μέσα σε φράσεις όπως «από φθαρμένα υλικά δεν φτιάχνεις κάτι πραγματικά νέο», ή του τύπου «οι λίγες γνωστές πολιτικές οικογένειες κυριαρχούν στην πολιτική ζωή με γιους, θυγατέρες, ανήψια κλπ».
Εξαιρέσεις στον εν λόγω «κανόνα» ήταν πρωτοβουλίες κάποιων που κινούνταν (ή θεωρήθηκε πως κινούνταν) στα όρια της γραφικότητας, και –φυσικά- η περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Μια περίπτωση για την οποία δεν χρειάζονται περισσότερες αναλύσεις πέραν του ότι «κατάφερε» να εξασφαλίσει ένα ακροατήριο του οποίου το εύρος χρειάζεται να το προσέξει κάποιος μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει σε ποιά χώρα και, τελικά, σε ποιά κοινωνία βρίσκεται και επιβιώνει.
Είτε η πολιτική πρακτική των κομμάτων που βρέθηκαν σε θέσεις κυβερνητικής εξουσίας με δύναμή τους την ψήφο των πολιτών, είτε η φρασεολογία των κομμάτων που βρέθηκαν –με το ίδιο «όχημα»- στη θέση των ελεγκτών της εξουσίας, είτε οι προς παλαιά και νέα πολιτικά μορφώματα αντιδράσεις των ψηφοφόρων-κριτών, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο: Την αυτοκαταστροφή. Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας αιφνιδιάζει, όμως. Πρόκειται για το ίδιο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη στάση μας προς ο,τιδήποτε μας περιβάλλει, μας πλησιάζει, ή έχει την κακή την τύχη να προσελκύσει την προσοχή μας: Τί κάναμε διαχρονικά στο «ευλογημένο» περιβάλλον εντός του οποίου «ζούμε»; Πώς σταθήκαμε έναντι του διπλανού που δείχνει να επιτυγχάνει σε αυτό το οποίο είχε βάλει ως στόχο, δίχως να επιβαρύνει κάποιον συμπολίτη-συνάνθρωπο;
[quote text_size=”small”]
Να καταστρέψουμε, θέλαμε. Να καταστρέψουμε, να απαξιώσουμε, να διασύρουμε, να γελοιοποιήσουμε, να ισοπεδώσουμε, να αφυδατώσουμε.
[/quote]
Κάποτε, επί παραδείγματι, αν δεν ήσουν ΝΔ, θα ήσουν ΠΑΣΟΚ ή «αριστερός των σαλονιών», ή γραφικοπεριθωριακός. Αν δεν ήσουν ΚΚΕ, θα ήσουν ή προβοκάτορας ή παραπλανημένος ή φασίστας. Τον τελευταίο καιρό «μάθαμε» και άλλες παραλλαγές, όπως: Α) Αν δεν είσαι με το μνημόνιο θα είσαι με τη δραχμή, Β) Αν δεν είσαι με τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ θα είσαι ΣΥΡΙΖΑ ή χρυσαυγίτης, Γ) Αν δεν είσαι με τη Χ.Α. θα είσαι λαμόγιο ή υποψήφιο θύμα απόλυτης εξόντωσης.
Τελευταία αλλά προφανώς όχι έσχατη εκδοχή, πτυχές της οποίας συμπεριλαμβάνουν και όλα τα προαναφερόμενα, αποτελεί η περίπτωση της πρωτοβουλίας με την υπογραφή του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη και τίτλο «Το Ποτάμι».
Δεδομένου ότι έως τώρα, ουσιαστική πολιτική πρόταση, από την σαφέστατα προσωποκεντρική αυτή κίνηση δεν έχουμε, τα όποια σχόλια μπορούν να επικεντρωθούν μόνο στις αντανακλάσεις της:
Πρώτον, και μόνο το γεγονός ότι περίπου αυτόματα πυροδοτήθηκε μεγάλων διαστάσεων συζήτηση για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, όχι μόνο στις παρέες και στα ΜΜΕ, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καταδεικνύει ότι υπάρχει σπόρος ανάγκης για κάτι το καινούριο, το οποίο όμως να μην έχει συμβολικά ευθεία διασύνδεση με το απερχόμενο (;) κομματικό σύστημα.
Δεύτερον, αποδεικνύεται –κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος και ανεξαρτήτως της όποιας συνέχειας θα έχει ως εγχείρημα- εξαιρετικά χρήσιμο «Το Ποτάμι», αφού με την εμφάνισή του «υπενθύμισε» σε όλους όσοι δεν διακατέχονται από φανατισμό, πως στη συγκεκριμένη γωνιά του πλανήτη, η κυρίαρχη διάθεση «να εξοντώσουμε ο,τιδήποτε καινούριο, ο,τιδήποτε δεν ελέγχουμε, ο,τιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε», δεν έχει χαθεί. Το αντίθετο, μάλιστα.
Τρίτον, ως συνέχεια του «δεύτερου», μοιάζει να λειτουργεί και ως καταλύτης που φέρνει στην επιφάνεια και ένα άλλο χρακτηριστικό της λειτουργίας μας: Εστιάζουμε σε ό,τι νομίζουμε πως έχει (ή και ό,τι αντικειμενικά έχει) αρνητικά χαρακτηριστικά. Εχουμε προ πολλού εγκαταλείψει ως κοινωνικό σώμα την διάθεση ν’ ανακαλύπτουμε, ν’ αναδεικνύουμε, να προβάλλουμε θετικά πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις που τυχαίνει να ανθίζουν στον περιβάλλοντα χώρο. Ο Στ. Θεοδωράκης δεν αποτέλεσε προβεβλημένο στέλεχος παραδοσιακού κόμματος, ούτε είναι γόνος κλπ. Αν και συγκεντρώνει, λοιπόν, εκείνα τα στοιχεία που θα έπρεπε τουλάχιστον να μην ενεργοποιήουν αρνητικά αντανακλαστικά, αυτά έκαναν άμεσα στην εμφάνισή τους…
Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, αλλά και βυθισμένος στην απογοήτευση αναφορικά με το παρόν και το μέλλον, όχι απλώς αναμένω πολιτικό λόγο, ιδέες και συγκεκριμένες προτάσεις από το νέο φαινόμενο που εισέβαλε στην πολιτική ζωή της χώρας, προκειμένου να (το) κρίνω. Πολύ περισσότερο αρνούμαι να συμπαραταχθώ στα προκατασκευασμένα στρατόπεδα του «υπέρ» ή «κατά». Αλλά και μακριά από τις βολικές θέσεις του παθητικού παρατηρητή-σχολιαστή, αναμένω, παρακολουθώ, καταγράφω, επεξεργάζομαι.
Και, φυσικά, προετοιμάζομαι να δω εάν η ελληνική κατάρα που μετατρέπει το «καινό» σε «κενό», εξακολουθεί να καθορίζει την πορεία μας.
υ.γ. Κατά τα λοιπά, δεν με εκπλήσσει η «υποδοχή» της οποίας έτυχε «Το Ποτάμι». Οι Ελληνες της νεώτερης ιστορίας, εντός και εκτός Αθηνών, δεν είχαν ποτέ την καλύτερη σχέση με τα ποτάμια: τα μπάζωναν, τα ρύπαιναν, τα κακοποιούσαν με όποιο τρόπο μπορούσαν ή φαντάζεται ανθρώπου νους ότι υπάρχει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
