40 ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΓΟΥΡΑ

Μοίρασε το

Από το: ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και το: έξω οι βάσεις του θανάτου, περάσαμε στο: Γιώργο γερά να φύγει δεξιά. Και μιλάμε για τον ίδιο Γιώργο του λεφτά υπάρχουν και του Καστελόριζου. Αυτός που συγκυβέρνησε και με τη δεξιά και με την άκρα δεξιά (τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου). Αυτός που καλούσε το λαό να τρέξει στις κάλτσες ή κάλπες το 2009. Αλλά δεν βρίσκεται μόνο αυτός στον πίνακα προσώπων που στιγμάτισαν κακοήθως την μεταπολιτευτική ιστορία αυτού του τόπου.

Πιο πίσω χρονικά αλλά πάντα στην επικαιρότητα, καθότι στενοί του σύμβουλοι υπουργοποιήθηκαν την τελευταία διετία (όπως ο Στουρνάρας ή ο Χαρδούβελης) και φυσικά βρίσκεται ο Σημίτης. Είναι το πρόσωπο που σε άπταιστα ελληνικά καλούσε τον κόσμο να ξεπουλήσει τις περιουσίες του στο χρηματιστήριο και όταν βέβαια η φούσκα του χρηματιστηρίου έσκασε, δήλωσε ηρωικά ότι ο κόσμος που αγόραζε μετοχές έπρεπε να προσέχει. Είναι ο ίδιος που έστησε την υπόθεση των Ιμίων και μετά ευχαριστούσε γελοιωδώς και γλοιωδώς τους Αμερικάνους που για άλλη μια φορά έβαλαν το χέρι τους και προσπάθησαν να μας αιματοκυλήσουν.

[quote text_size=”small”]

Πριν λοιπόν από 40 χρόνια γεννήθηκε το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που όπως φάνηκε ταλαιπώρησε και θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί για πολλά χρόνια με τις επιλογές του, τις τύχες μας. Τότε την 3η Σεπτέμβρη του 74, ο Ανδρέας Παπανδρέου καλούσε τον ελληνικό λαό να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ για να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του, για να πάψει να βρίσκεται κάτω από την ξένη εξάρτηση

[/quote]

. Δυστυχώς όμως αυτό δεν έγινε ποτέ, οι πράξεις και του Παπανδρέου και του κόμματος συνολικά, οδήγησαν στο ακριβώς αντίθετο, στην πλήρη υποταγή και άνευ όρων παράδοση μας στα ξένα και ντόπια συμφέροντα που εκφράστηκαν μέσα από το ΠΑΣΟΚ με τον καλύτερο τρόπο( βλέπε Κοσκοτά, Siemens κ.α.)

Το ΠΑΣΟΚ με ιδεολογικό κάλυμμα το σοσιαλισμό, μπόρεσε και εφάρμοσε με ελάχιστες φιλολαικές εξαιρέσεις στην πρώτη κυβερνητική του παρουσία και συγκεκριμένα τη διετία 81-83, την πιο σκληρή και βαθύτατα αντιλαϊκή πολιτική. Παράλληλα μπόρεσε και παρέσυρε για δεκαετίες στο λήθαργο, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που γέμιζε γήπεδα και πλατείες ανεμίζοντας τις πράσινες σημαίες, πολλοί από τους οποίους τώρα κρατάνε τις φασιστικές σημαίες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Αυτό ήταν μείζον και θεμελιώδες ζήτημα για να μπορέσει να βασίσει την πολιτική του, δηλαδή, να έχει το λαό σύμμαχο. Γι’ αυτό και κατά τις πρώτες μεταπολιτευτικές δεκαετίες ανθίζει ξέφρενα ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός των κλαδικών και των κομματικών βραχιόνων του ΠΑΣΟΚ που κυριολεκτικά διευθετούσαν όλο το δημόσιο χώρο.

Αυτή η αρνητική πολιτικοποίηση και κομματικοποίηση μας οδήγησε συν τοις άλλοις, στη σημερινή κατάσταση, όπου έχουμε έναν λαό παροπλισμένο, αιχμαλωτισμένο σε μία ανήθικη και άδικη φρασεολογία του όλοι μαζί τα φάγαμε, με έναν ποδηγετημένο συνδικαλισμό, που μπροστά στις κάμερες αντιστέκεται στις ακόρεστες απαιτήσεις του κεφαλαίου (καταργήσεις επιδομάτων, μειώσεις μισθών, ασφαλιστικών εισφορών) και από την πίσω πόρτα υπογράφει κατάπτυστες για τα εργασιακά δικαιώματα, συμβάσεις εργασίας.

Η χειρότερη βέβαια συνέπεια του συστήματος ΠΑΣΟΚ είναι ο εκφυλισμός της δύναμης της αριστεράς, την οποία κοίμισε αρχικά με μία αριστερή πολιτική ατζέντα μέτρων, όπως την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης, την χορήγηση συντάξεων στους αγωνιστές και στη συνέχεια με την υιοθέτηση από αυτήν όλων των προοδευτικών και αντιστασιακών μηνυμάτων και συνθημάτων για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

[quote text_size=”small”]

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, ήταν η αδυναμία των κομμάτων της αριστεράς (ΚΚΕ και Συνασπισμός) να προβάλλουν αντίσταση στην ειρωνική και ψεύτικη στάση του ΠΑΣΟΚ.

[/quote]

Συνέπεια που υφίσταται μέχρι και σήμερα με τη στηλίτευση του σοσιαλισμού, κοινώς αυτό το οποίο κατά κόρον ακούγεται πως «είδαμε και την αριστερά που κυβερνούσε τόσα χρόνια».

Μα το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε ποτέ αριστερό κόμμα, είναι ένας σχηματισμός που εκμεταλλεύτηκε την ιστορία της αριστεράς, τη βαρβαρότητα της δέξιας και κατόρθωσε να επιβιώσει μέχρι και σήμερα πατώντας πάνω στις πλάτες μας και πουλώντας φρούδες ελπίδες.

Και σήμερα έχοντας καταπατήσει και ξεφτιλίσει οτιδήποτε όσιο και ιερό, ξαναέρχεται στο προσκήνιο, διχοτομημένο αυτή τη φορά σε δύο στρατόπεδα, το ένα υπέρ του Παπανδρέου που εγκωμιάζει την πολιτική του, αυτή την πολιτική δηλαδή που μας οδήγησε στη γάγγραινα της λιτότητας και των μνημονίων και το άλλο υπέρ του Βενιζέλου, πιο μετριοπαθές και συντηρητικό, το οποίο λυμαίνεται τώρα τον όρο δημοκρατική παράταξη.

Όμως όσα πρόσωπα και αν αλλάξει παραμένει το ίδιο κόμμα, με τις ίδιες βαριές ευθύνες για την κατάσταση που βρισκόμαστε και το μόνο που αξίζει στα στελέχη του είναι η οριστική τους καταδίκη στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Άλλωστε όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μία από τις ελάχιστες κρίσεις ειλικρίνειας του: «υπάρχουν πολλά κόμματα που μπορούν να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη σοσιαλισμός και όμως να μην πιστεύουν τίποτα».

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου