Και το θαύμα εγένετο. Εχουμε μπει επιτέλους στην τελική ευθεία για τον συμβιβασμό και μάλιστα με ύφος έντιμο και τόνο αισιόδοξο. Είναι βέβαιο πλέον, ότι η νέα κυβέρνηση πέτυχε το σκοπό των προηγούμενων κυβερνήσεων και θα συνυπογράψει νέο πακέτο μέτρων. Μέτρα, όπως τα γνωρίσαμε παλαιότερα, δηλαδή, αύξηση ΦΠΑ, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, κατάργηση πρόωρων συντάξεων, ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και άλλα ωραία, όπως η φορολογική αμνηστία ή αλλιώς η νομιμοποίηση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, με την αισχρή και προκλητική αμνηστία του 15%. Μόνο που αυτή την φορά τα μέτρα που πλησιάζουν έρχονται από τα «αριστερά», για πολλούς μάλιστα και άκρα, κομμουνιστική αριστερά. Τι ανορθόδοξο; Η κυβέρνηση του Τσίπρα να ορκίζεται νυχθημερόν στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, με ότι αυτό συνεπάγεται και κάποιοι να επιμένουν ακόμη ότι στην Ελλάδα έχουμε πρώτη φορά αριστερά.
Και αφού χρεωθήκαμε και πάλι στους δανειστές για να μην τυχόν καταρρεύσουν οι τράπεζες και βγούμε από το ευρώ, βγαίνουν όλοι και πανηγυρίζουν ανακουφισμένοι που επετεύχθη συμφωνία μετά από τέσσερις μήνες σκληρής διαπραγμάτευσης. Και το ερώτημα που προβάλλει ευθέως είναι πάνω σε τι έγινε διαπραγμάτευση, αφού και πάλι ικανοποιούνται οι περισσότερες από τις απαιτήσεις των δανειστών.
[quote text_size=”small”]
Μπορεί, φυσικά, να μην επαναλήφθηκε η τραγική οκνηρία της προηγούμενης κυβέρνησης, που ούτε τον νόμο για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές δεν μπόρεσε να διατηρήσει, αλλά και τώρα οι προσδοκίες ακόμη για τα λίγα του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μηδαμινές.
[/quote]
Φυσικό και επόμενο, αν θες να συνομιλείς με τους ίδιους όρους που συνομιλούσαν και οι προηγούμενοι, να έχεις τα ίδια αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να χτυπήσεις με διάλογο, ένα σύστημα που έθρεψε και τρέφει την φοροδιαφυγή, την φοροαποφυγή, την ασυδοσία, την αδιαφάνεια, τον καιροσκοπισμό, εν ολίγοις μία κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη που ζητά για μια ακόμη φορά τις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου, για να θησαυρίσει.
Πάνε, λοιπόν, περίπατο οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων, οι κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, και η υιοθέτηση ενός δικαιότερου φορολογικού συστήματος που θα βάζει επιτέλους χέρι στο μεγάλο κεφάλαιο. Και πάνε περίπατο ακριβώς γιατί δεν μπορείς από τη μία να μιλάς για δικαιοσύνη και από την άλλη να παρακαλάς να διαχειριστείς την αδικία και να διαιωνίζεις την εξαθλίωση.
Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε, ότι αν δεν συγκρουστούμε με το παλιό, δε θα γεννηθεί ποτέ το νέο.
[quote text_size=”small”]
Μία πρόταση, λοιπόν, προς την κυβέρνηση, είναι πέραν από τις επικοινωνιακές κινήσεις εντυπωσιασμού, με πρωταγωνίστρια την πρόεδρο της Βουλής, να αναλάβει να εφαρμόσει ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που θα συνοδεύεται από τουλάχιστον δεκαετές πάγωμα των εξωτερικών υποχρεώσεων της χώρας.
[/quote]
Με άλλα λόγια, ξεχνώντας για λίγο την παράλογη συζήτηση για το χρέος που όσες εξεταστικές επιτροπές και αν στηθούν, ποτέ δε θα βρεθούν οι ηθικοί αυτουργοί της δημιουργίας του, δίνεται η δυνατότητα, στην κυβέρνηση, να χτίσει ένα δίκαιο και πιο κοντά στις ανάγκες του πολίτη, κράτος. Πιο απλά, αν δεν κυνηγάμε κάθε μήνα, την δόση, αλλά ανασυγκροτήσουμε τους τομείς του κράτους, με σκοπό αυτοί να γίνουν πιο παραγωγικοί, τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Για παράδειγμα, το 30% του προϋπολογισμού των νοσκοκομείων της χώρας, χάνεται κάθε χρόνο, λόγω διοικητικών ανεπαρκειών, μία απλή παρέμβαση αρκεί για να αξιοποιηθούν όλοι οι διαθέσιμοι πόροι με ορθολογικό τρόπο.
Από την άλλη, στα χρόνια της κρίσης, υπάρχουν Έλληνες που αύξησαν κατακόρυφα την περιουσία τους και δεν κατέβαλλαν ούτε ένα ευρώ. Στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, όταν περίπου 700.000 παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα, κάποιοι πλούτισαν κατά 2 δισεκατομμύρια δολάρια, από τα 16 που είχαν το 2013, στα 18, το 2014. Με την δημιουργία ενός ισχυρού φορολογικού μηχανισμού, όχι σαν το σημερινό ΣΔΟΕ που έχει έλλειμμα προσωπικού της τάξης του 50%, που θα μπορέσει με μία απλή πράξη νομοθετικού περιεχομένου, σαν αυτή που άρπαξε τα αποθεματικά των πανεπιστημίων και των ΟΤΑ, να αντλήσει σημαντικά ποσά για την πραγματική ανάπτυξη του τόπου. Απλούστερα, με μία άλλη πράξη, θα μπορούσε να οργανωθεί καλύτερα η δημόσια διοίκηση, αξιοποιώντας το 17% των πόρων, που κάθε χρόνο υπολογίζεται πως χάνονται μέσω γραφειοκρατικών διαδικασιών.
Αντί, λοιπόν, η κατά τα άλλα ριζοσπαστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να πίνει νερό στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που προεκλογικά καταδίκασε, μπορεί να αναπτύξει ένα παρόμοιο σχέδιο δράσης, δίνοντας την πραγματική ελπίδα για νέες θέσεις εργασίας, για καλύτερη πρόσβαση του πολίτη στο κοινωνικό κράτος, για αξιοκρατία, διαφάνεια και δικαιοσύνη.
Προφανώς και ένα τέτοιο σχέδιο δεν αποτελεί μετάβαση σε μία άλλη κοινωνία, αποτελεί όμως μια εφικτή εναλλακτική πρόταση που έχουν ακολουθήσει και πολλά κράτη της βόρειας Ευρώπης, τα οποία βρίσκονται σε εμφανώς καλύτερη θέση από εμάς.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
