Δυστυχώς ή ευτυχώς το ερώτημα ανεπίκαιρο. Αλλά υπαρκτό και πέρα ως πέρα δικαιολογημένο… Το σκηνικό το υπαγορεύει, οι συνθήκες το συντηρούν, οι πρακτικές το θέτουν στο προσκήνιο. Η ελληνική κοινωνία, έτοιμη να εκραγεί κατά τα λεγόμενά τους, με ελάχιστους να στέκονται στα αίτια. Γιατί μπορεί να βρίσκεται προ των πυλών, αλλά θα ‘πρεπε στοιχειωδώς την συζήτηση ν’ απασχολήσουν αίτιο κι αιτιατό… Τέλος πάντων.
Άλλωστε δεν προβάλλεται, δεν… διαφημίζεται ουσιαστικά ως διαπίστωση. Ως απειλή διατυπώνεται, για να προκαλέσει φόβο κι όχι για να επιβάλει διορθωτικές κινήσεις. Ως απευκταίο που θα πρέπει να σιχτιρίζουμε χωρίς να πράξουμε το παραμικρό σε σχέση με τα αίτια που το προκάλεσαν.
Αυτό είναι το ένα.
Το… άλλο, αφορά στις προσλαμβάνουσες: Από την μια ενός κόμματος που φέρει τον θεσμικό ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, προέρχεται από συνασπισμό κομμάτων (συνιστωσών), ως εκ τούτου, θα έπρεπε να διαθέτει κουλτούρα συνεργασιών. Κι απ’ την άλλη μιας κυβέρνησης προερχόμενης από πολιτικούς φορείς δοκιμασμένους (παντοιοτρόπως) που ποτέ δεν επιδίωξαν την συνεργασία, αλλά αφότου με την ψήφο του εκλογικού σώματος τους επεβλήθη, κατάφεραν να σηκώσουν το φορτίο, να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και, κάποιοι άρχισαν να λένε, να μακροημερεύσουν.
Οι πινελιές των δυο κυρίαρχων παιχτών, πράγματι επιδέχονται πολλών και συχνά αντικρουόμενων μεταξύ τους ερμηνειών. Στέκομαι στις απολύτως προφανείς: Ο Αλέξης Τσίπρας στην προσπάθειά του να μοιάσει «εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης» υιοθέτησε, φοβούμαι ασμένως, τους (δοκιμασμένους) τακτικούς ελιγμούς εκείνων που μέμφεται. Την ίδια στιγμή, εκείνοι που ο φέρελπις ηγέτης της Αριστεράς αντιπαλεύει, κάνουν πράξη με όλες τις γνωστές παραμέτρους την στάση (της πολιτικής) διαδρομής του, επιτυγχάνοντας αν μη τι άλλο να εξασφαλίσουν διακυβέρνηση στο τόπο!
Αδιέξοδο;
Η δημόσια εικόνα τους, εκείνη που εκπέμπουν, πράγματι είναι. Τουλάχιστον έτσι μοιάζει. Αφότου μοίρασαν το παιγνίδι σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς και στριμώχθηκαν όπως – όπως στο ένα από τα δυο «στρατόπεδα» ανεξαρτήτως της προσωπικής ή συλλογικής συμβολής τους στο έγκλημα και του πρότερου εντίμου βίου τους φυσικά, υπερασπίζονται ή κατακρημνίζουν αδιακρίτως, με μόνο πλαίσιο – διακύβευμα την πολιτική τους επιβίωση. Κανείς δεν είπε ότι ο κόσμος τούτος είναι δίκαιος και απαλλαγμένος από καιροσκόπους, πόσο μάλλον στην πολιτική, αλλά μπάστα αδέρφια υπάρχουν και όρια. Όρια που αν ξεπεράσεις κινδυνεύεις να βρεθείς αντιμέτωπος με τέρατα και κινδύνους ανάλογους εκείνων του Αλέξη που έτσι όπως το πάει θα παραμείνει εσαεί «εναλλακτικός», βλέποντας τους όρους που ο ίδιος επέβαλε να υλοποιούν οι άλλοι…
Δεν αρκεί να διατυπώνεις το προφανές, αν δεν μπορείς να υπαινιχθείς σιγουριά και μαζί προσδοκία. Κάνεις για εραστής, όχι για σύζυγος ή πατέρας. Νόμος της φύσης ή από εκείνους της φυλής που επικράτησαν, αλλά παραμένει νόμος. Αξεπέραστος, αειθαλής, παντοδύναμος.
Μπορούν να λανσάρουν όσο φόβο θέλουν. Να συνεχίσουν να επιβάλουν όση έκπτωση κι αποπληθωρισμό τους υπαγορεύεται. Αλλά μέχρις εκεί. Η φτιασιδωμένη πραγματικότητα, τέτοια είναι και θα παραμένει. Αλλά κι ο Αλέξης δεν θα πάψει να φοράει το κοστούμι του «εναλλακτικού» κι ο Σαμαράς εκείνου που επιβιώνει γιατί δεν είναι δα και Παπανδρέου! Αυτό είναι όλο…
το άρθρο δημοσιεύεται στο Hellenic-review.blogspot.gr
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
