Ψάχνω , ματαίως όμως, από το πρωί της Παρασκευής να βρω, όχι φυσικά στις τηλεοπτικές αρλούμπες των δήθεν ειδήσεων και σχολίων, αλλά στις πολιτικές σελίδες της έντυπης ενημέρωσης μία ερμηνεία, μία προσέγγιση, έστω ένα σχολιασμό εκείνης της εντυπωσιακής φράσης που συνόψιζε την φιλοσοφία, τις επιδιώξεις, τις διεκδικήσεις, αλλά και τις προτάσεις, την πρόταση του νέου ΠΑΣΟΚ για την επόμενη ημέρα .Όπως την διατύπωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην (πρώτη) ουσιαστικά προεκλογική ομιλία του στο Στάδιο του Μίλωνα της Νέας Σμύρνης.
Γιατί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν μίλησε απλώς, με τον γνωστό χειμαρρώδη τρόπο του για το τι μέλει γενέσθαι στις 6 Μάιου. Είπε κάτι πολύ σοβαρότερο, πιο ουσιαστικό, θα έλεγα καταλυτικό για τις εξελίξεις της επόμενης ημέρα. Πολλοί, ερμήνευσαν την περιώνυμη φράση του, ως δείγμα έπαρσης και άγνοιας της πραγματικότητας. Όμως στην πραγματικότητα, και ουσιαστικά μιλώντας εν παραβολαίς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, διατύπωσε προς τον Αντώνη Σαμαρά μια πρόταση ,πραγματοποιώντας ένα κορυφαίο ελιγμό Μιλώντας ουσιαστικά για το αυτονόητο, αλλά μιλώντας και με προεκλογικούς όρους, ευθυγραμμίστηκε με την πάγια θέση του αρχηγού της Ν.Δ. όπως διατυπώθηκε πολύ πρόσφατα ως τελευταία και αυθεντική άποψη-πρόταση.
Ότι, δηλαδή, αν δεν υπάρξει η επιδιωκόμενη αυτοδυναμία- που η σκληρή λογική λέει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ,τότε είναι λογικό, όσο και δίκαιο, ο ηγέτης του πρώτου κόμματος να είναι και ο Πρωθυπουργός της όποιας κυβέρνησης σχηματισθεί. Ότι ο κ. Βενιζέλος το είπε αυτό, ως σχήμα λόγου, δήθεν μιλώντας για το εαυτό του και το κόμμα του και «διεκδικώντας» τον τίτλο του εντολοδόχου πρωθυπουργού, ήταν από τα ωραία εκείνα φραστικά παιχνίδια στα οποία διαπρέπει εδώ και δεκαετίες ως καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου.
΄Ηταν στην ουσία η αποδοχή της πρότασης Σαμαρά, μία δημόσια δέσμευση, ένας λόγος τιμής, αν μπορούμε να τον πούμε έτσι, για αυτό που μοιραίως θα συμβεί στην Ελλάδα, αφού, τα γενόμενα ουκ απογένονται
Ουδείς ,εκτός από τους ηλίθια φανατικούς και τους πολιτικά παράφρονας, θέλει, να δει την άλλη Δευτέρα, 7 Μάιου, να βρίσκεται ημιθανής στο καναβάτσο, ένας από τους δύο «κεντρικούς» μπεχλιβάνηδες της μεγάλης μάχης της προηγούμενης ημέρας. Δεν θα μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος αφανισμός από μία τέτοια εξέλιξη -εκδοχή. Ο φανατισμός είναι καλός, ενίοτε και χρήσιμος, όσο διαρκεί η προεκλογική φάση του αγώνα. Την επομένη της αναμέτρησης η λογική και ο ρεαλισμός, παίρνουν-πρέπει να πάρουν- την κατάσταση στα χεριά τους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
