Και καθώς ψάχνουμε με το φακό και τον κουμπαρά να βρούμε τους 180 πατριώτες που θα βγάλουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να χαρεί και λίγο ο Αντώνης και ο Ευάγγελος, να σου μια νέα δημοσκόπηση που δείχνει τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με 6,5 μονάδες. Εκεί που είχε καταλαγιάσει το μένος της κυβέρνησης για τον ΣΥΡΙΖΑ, βγαίνει η Βούλτεψη και το αναζωπυρώνει, λέγοντας ότι άμα έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μην περιμένετε χρήματα στα ΑΤΜ. Κατόπιν ακολουθεί το χρηματιστήριο και ο πρωθυπουργός που ισχυρίζεται ότι η χασούρα των 7 δις. Ευρώ στο χρηματιστήριο είναι οιωνός των δεινών που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα ίδια πάνω-κάτω είπε και το ΠΑΣΟΚ, ή καλύτερα ότι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή κάπου μιάμιση ομάδα ποδοσφαίρου, με παίκτες σαν το Χρυσοχοΐδη που αν και δε διάβασε το μνημόνιο, το ψήφισε και όχι μόνο αυτό αλλά τώρα κάνει παράπονα ότι η κυβέρνησή του δεν έπιασε την πλουτοκρατία. Ίσως αν είχε διαβάσει το μνημόνιο θα καταλάβαινε γιατί η πλουτοκρατία ζει και βασιλεύει στον αιώνα του καπιταλισμού.
Αμήν όμως ακόμη να πούμε, ο φτωχός και διψασμένος λαός που περιμένει το επόμενο κυβερνητικό λεωφορείο, μήπως και τον βγάλει από το αδιέξοδο του προηγούμενου λεωφορείου. Και εκεί στην εκλογική στάση που περιμένεις τη λύτρωση, ξεπηδά και ο Σταύρος με το ψάθινο καπέλο και το σακίδιο γεμάτο υποσχέσεις. Και όταν τον ρωτήσεις ποιο λεωφορείο θα πάρει, αφού σου εκφράσει τις κάθετες και ριζικές του διαφωνίες με τα δύο μεγάλα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ). Και σου αντιπροτείνει το σύστημα της διπλής ψήφου, ως λύση της πολιτικής τελμάτωσης και ανάγκης του τόπου- λες και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να μπορούμε να ψηφίζουμε υποψηφίους διαφορετικών κομμάτων.
Σου απαντά, λοιπόν, μετά από αυτή τη μικρή παρένθεση, ότι θα πάρει όποιο λεωφορείο, έρθει πρώτο, δηλαδή, λίγη σημασία έχει αν θα οδηγεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ, σημασία για τον Σταυρό και των, υπό την κεφαλή του (μιας και δεν του αρέσει ο όρος: πρόεδρος) έχει ότι θα κυβερνήσουν, ως μια άλλη συγκυριακή και συγκυβερνητική τσόντα. Είναι γνωστό εξάλλου ότι το Ποτάμι και οι βαρκάρηδες που αρμενίζουν σε αυτό δεν έχουν ιδεολογική ταυτότητα (άλλωστε σιχαίνονται οτιδήποτε θυμίζει το παλιό και σάπιο καθεστώς, κάτι ανάλογο με το μίσος των χρυσαυγιτών, σε πιο «intellectual» έκδοση), γι’ αυτό και δεν έχει μεγάλη σημασία το ποιο κόμμα θα κυβερνά και τι θα πρεσβεύει.
Όπως μάλιστα είπε, ό ίδιος ο επικεφαλής του Ποταμιού σε προχθεσινή εκπομπή, όλα αυτά με τις ιδεολογίες, τους εμφυλίους, τις δικτατορίες ανήκουν στο παρελθόν. Μόνο που όταν έχεις χάσει το δρόμο σου, αν δεν κοιτάξεις πίσω σου να δεις από που ήρθες, χάνεσαι και δεν χάνεις απλώς το δρόμο σου, αλλά και την ιστορική σου ύπαρξη.
[quote text_size=”small”]
Και σήμερα μπορείς πολύ εύκολα να χαθείς και να παρασυρθείς από σειρήνες που τραγουδούν όμορφες φασιστικές άριες όπως πχ για τα δύο άκρα. Αυτό φυσικά δεν ισχύει για το δημοκρατικότατο και διαφανές κόμμα του Σταύρου, αφού ήταν ο ίδιος που στο ενδιάμεσο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, έτρεξε να παρουσιάσει τους νέους «πρωταγωνιστές» της πολιτικής ζωής που δεν ήταν άλλοι από τη Χρυσή Αυγή.
[/quote]
Και να βλέπεις τώρα τον Σταύρο να ρωτά τον Μιχαλολιάκο αν είναι φασίστας και ναζιστής, πίνοντας παράλληλα ένα ρόφημα που γενναιόδωρα του είχανε προσφέρει μέσα σε μία κούπα που έφερε το όνομα της Χρυσής Αυγής και το έμβλημα, το οποίο μας θυμίζει κάτι μαύρο και σκοτεινό από το παρελθόν, κάτι ανάμεσα σε εκείνα που μας είπε να ξεχάσουμε ο Σταύρος. Και πιο δίπλα ένα αγαλματένιο πτηνό που σα να έμοιαζε με φοίνικα, πάλι και αυτό κάτι μας θύμισε, όμως γρήγορα το ξεχάσαμε όπως μας προέτρεψε ο Σταύρος.
Βέβαια, μπορούμε να πούμε ότι είχε αγνές προθέσεις και καμία πολιτική ή οικονομική σκοπιμότητα και έπεσε μέσα στην παγίδα της Χρυσής Αυγής, παρότι δούλευε σε ένα από τα κανάλια που εκείνη την περίοδο μαζί με προϊόντα τηλεμάρκετινγκ, διαφήμιζαν και κάτι μπρατσωμένα παλληκάρια που πήγαιναν τάχα τις γριούλες να πάρουν τη σύνταξή τους, μήπως και τους επιτεθεί κανένας μετανάστης. Κάτι ανάλογο είχε κάνει και ο αδέκαστος Θέμος (θυμάστε: υπόθεση Ζαχόπουλου) στη δική του εκπομπή που είχε καλέσει το άλλο λεβεντόπαιδο που τον είχαμε παρεξηγήσει, τον ευφραδή ως προς τα ελληνικά του Γερμενή ή Καιάδα, ως προς τις μουσικές του κλίσεις.
Ίσως είχε τις ίδιες αγαθές ωθήσεις με αυτές που τον οδήγησαν, όταν ήταν στη διευθυντική καρέκλα του περιοδικού ΚΛΙΚ και μάλιστα την περίοδο που οι Αμερικάνοι βομβάρδιζαν το Βελιγράδι, να δημοσιεύσει μια γυμνή φωτογραφία της Pamela Anderson με μία σημαία της Αμερικής και με λεζάντα ότι η Αμερική αλλάζει πρόσωπο.
Ο Σταύρος όμως εκπροσωπεί ένα κόμμα που φέρει απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα, ακόμη και γι’ αυτά που υπαινίσσονται παραπάνω ή για να το πω ευθαρσώς, μήπως και το Ποτάμι είναι μια εκκοσμικευμένη Χρυσή Αυγή; Όχι τόσο ιδεολογικά, μιας και όπως είπαμε το Ποτάμι δεν έχει ιδεολογία ενώ οι δε άλλοι την κρύβουν από ποινικό φόβο και ιστορική ντροπή απέναντι στα 80 εκατομμύρια νεκρών, όσο ως προς το σκοπό που εξυπηρετεί που δεν είναι άλλος από το να συσπειρώσει στα θολά νερά του έναν κόσμο που έχει απογοητευτεί από την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση και αναζητούν μία μετριοπαθή έκφραση της αγανάκτησής τους, δηλαδή, ωραία λόγια αλλά χωρίς νόημα;
Αναμένουμε την πραγματικότητα για να διαψευστούμε ή να επιβεβαιωθούμε, αφού όπως όλα τεχνηέντως, δείχνουν πάμε σε εκλογές, όχι για να αλλάξουμε τον προορισμό μας αλλά τους ταξιδευτές μας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
