Είμαι μόλις 26 και νιώθω 66! Νιώθω ότι πληρώνω τα λάθη που έκανα τόσα χρόνια. Νιώθω ότι είμαι αρκετά μεγάλη για να κάνω όνειρα. Νιώθω ότι είμαι αρκετά γερασμένη για να επαναστατήσω. Έχω ξεχάσει εδώ και καιρό πως ένιωθα όντας 20+.
Θυμάμαι να λέω πριν μερικά χρόνια ότι θέλω στα 30 να κάνω οικογένεια, παιδιά, να έχω επιτύχει στον επαγγελματικό τομέα και να ακολουθήσω το κλασικό Ελληνικό πρότυπο της σύγχρονης γυναίκας. Όμως τώρα νιώθω… ίσως και να μην νιώθω πια…
Είμαι όμως περήφανη όμως γιατί χθες άλλαξα κάτι! Επαναστάτησα για πρώτη φορά στον δρόμο και όχι με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Και σήμερα νιώθω κάπως πιο νέα. Φώναξα για το δίκιο μου. Δεν έβρισα, δεν χλεύασα, δεν ενόχλησα και δεν ενοχλήθηκα. Υπερασπίστηκα το δίκιο μου. Ένας κύριος δίπλα μου υπερασπίστηκε το μέλλον του παιδιού στο καρότσι. Ένα παιδί υπερασπίστηκε την ελευθερία του. Ένας υπερήλικας κάτω από το αριστερό φυλάκιο υπερασπίστηκε -ξανά- την πατρίδα του. Μήπως είναι αυτό το ελιξίριο της νιότης;
Δε με νοιάζει. Τώρα είμαστε πολλοί και όλοι μαζί υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας και τη χώρα μας. Δεν ξέρω αν είναι αργά ή όχι αλλά προσπαθούμε. Ίσως και να καταφέρουμε τον απώτερο ατομικό και μη σκοπό μας, ίσως όχι. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι καταφέρνουμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και είμαι περήφανη για μένα και για όλους όσους ήταν δίπλα μου.
Για πρώτη φορά ήμασταν όλοι χωρίς ταυτότητες, κομματικές, πολιτικές, ιδεολογικές, επαγγελματικές, μορφωτικές. Ήμασταν η Νίκη, ο Γιώργος, η Μαρία, ο Κώστας, τα παιδιά από τη δουλειά, κάτι παλιοί συμμαθητές, ήμασταν όλοι, και ναι μετά από καιρό νιώθαμε όλοι καλά και χαρούμενοι με τις πράξεις μας!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
