Χαμόγελα και στην Αθήνα, πληροφορούμαι όπως όλοι, για τους καρπούς της θυελλώδους συνάντησης Νοτίων και Βορείων στις Βρυξέλλες και στην Σύνοδο Κορυφής των επιφανών ηγετών της, που άλλοι ψέλλισαν κι άλλοι αξίωσαν την αναδιανομή της τράπουλας και την ουσιαστική στήριξη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Προφανώς υπαινίσσομαι ανακουφισμένος τους Μόντι και Ραχόι, προφανέστατα ψέγω την ελληνική υπό τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ελληνική αντιπροσωπεία.
Σημαντικές οι αποφάσεις που ελήφθησαν, όχι γιατί αρκούν, αλλά γιατί δείχνουν το δρόμο. Την διέξοδο, επισημαίνοντας το λάθος. Το συνεχιζόμενο ολίσθημα της κραταιάς Μέρκελ, που απειλεί (και αποσκοπεί;) να ρίξει στα βράχια την ευρωπαϊκή οικογένεια, τουλάχιστον με τα σημερινά χαρακτηριστικά της. Αφορμή και πρόσχημα οι προσεχείς εκλογές του ’13, ή η υλοποίηση ενός εναλλακτικού σχεδίου πλεύσης, το βέβαιον είναι ότι το παιγνίδι απεδείχθη απροκάλυπτα επικίνδυνο για όλους ανεξαιρέτως.
Το θέμα όμως δεν είναι η Μέρκελ. Και δεν είναι διότι υπεραπλουστικά αξιοποιεί τα όπλα που έχει στην διάθεσή της. Τα όπλα που κάποιοι κινδυνολογούντες της παρέχουν αφειδώς και χωρίς αναστολές. Φαντάζομαι, εκείνοι, που δεν έβγαλαν κουβέντα όταν έπρεπε, στην στιγμή που έπρεπε, έστω αξιοποιώντας τις ανοιχτές θύρες που άνοιξαν αρχικά ο Μόντι με τον Ραχόι και λίγο μετά ο Ολάντ. Κολαούζοι και λίγοι, βρήκαν τη λαλιά τους μετά εορτής και αφού η παρτίδα είχε κριθεί για να μας εξηγήσουν! Να μας εξηγήσουν ό,τι παίχτηκε, διακυβεύθηκε, μπροστά τους, γι’ αυτούς, μ’ αυτούς, αλλά για φαντάσου, χωρίς αυτούς…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
