Δύο εβδομάδες πριν τις έκτακτες εκλογές, ο ελληνικός λαός αναζητά κομματικό εκφραστή για να λυτρωθεί από την βαθύτατα αντιλαϊκή πολιτική Σαμαρά και λοιπών που υπαγόταν στην ευρύτερη πολιτική της ΕΕ και όλων των ενώσεων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Είναι η ίδια πολιτική που εδώ και χρόνια τροφοδοτεί με όπλα τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, μέρος του οποίου κατέληξε στην Αλ Κάιντα και την ίδια ώρα ενώνει τη φωνή της με τα εκατομμύρια λαού που ξεχύθηκαν, χωρίς δόλο, στους δρόμους του Παρισιού για να διαδηλώσουν έναντι στην τρομοκρατική επίθεση ισλαμιστών σε γαλλικό σατυρικό περιοδικό.
Αυτή η πολιτική που εκφράζεται με νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά προσωπεία είναι τόσο ξεδιάντροπη που εκείνη τη στιγμή που πιάνει ύπουλα το χέρι του λαού που διαδηλώνει, συναντάται με τους φασίστες για να μιλήσει για την τρομοκρατία και τους τρόπους αντιμετώπισής της. Και αναφέρομαι φυσικά στη συνάντηση Ολάντ με Λεπέν, λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν που στοίχησε τη ζωή 12 ανθρώπων.
Αυτή η πολιτική που δε διστάζει να στέλνει στο θάνατο είτε κυριολεκτικό είτε μεταφορικό, εκατομμύρια αθώους ανθρώπους που αργότερα τους μετρά σε δείκτες ανεργίας, φτώχιας, ανασφάλειας. Την ίδια ώρα πλουτίζει ακόμη τη σάπια κοιλιά των ολιγαρχών που την στηρίζουν. Αυτοί που τα τελευταία 5 πέτρινα χρόνια της κρίσης συνέχιζαν να πλουτίζουν.
[quote text_size=”small”]
Είναι οι ίδιοι που έφεραν στη δεύτερη θέση τη χώρα μας, ως προς το ρυθμό πλουτισμού των πολιτών της. Εκείνοι που η κυβέρνησή τους καλεί εθελοντικά να συμμετάσχουν στα δημόσια βάρη, τη στιγμή που έχουν κατακλέψει τον λαό, που του έχουν φορτώσει τα 280δις ευρώ που έλαβαν οι τράπεζες, που του έκλεισαν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, του έκοψαν το ρεύμα, τη θέρμανση.
[/quote]
Και ενώ τότε έλεγαν ότι τα έκαναν όλα αυτά για να μην πτωχεύσουμε, τώρα λένε ότι έγιναν επειδή είχαμε πτωχεύσει.
Και εκεί που είσαι έτοιμος να αναρωτηθείς αν πρέπει επιτέλους να αντιδράσεις και να ξεσηκωθείς, σπάζοντας τα δεσμά που με την ανοχή σου, σου έχουν φορέσει, έρχονται κόμματα και κινήματα με γνωστούς μαυρογιαλούρους και διαπλεκόμενους της εγχώριας πολιτικής και όχι μόνο σκηνής, που εμφανίζονται ως δήθεν νεοπολιτικοί ηγέτες που αποτάσσουν τον παλαιοκομματισμό, έχοντας στελεχώσει το κόμμα τους με ότι πιο βρώμικο και παλιό υπάρχει. Ένα από αυτά τα κόμματα είναι το Ποτάμι, το οποίο θέλει να μας αποδείξει πόσο έντιμο και καθαρό είναι, γι’ αυτό και φιλοξενεί τον φιλοφιλόσοφο Στέλιο Ράμφο, τον ύψιστο διανοητή της δημοκρατίας που διαφώτισε τους παρευρισκόμενους με τις γνώσεις του και τις απόψεις του. Μία από αυτές, η πιο ανιστόρητη και επικίνδυνη ήταν ότι η Χούντα άφησε μηδενικό χρέος. Πάλι καλά που δεν αναφέρθηκε στα ανοιχτά παράθυρα που είχαν όλοι επί Χούντας.
Ένα άλλο, ίδιου ύφους, κόμμα, είναι η Τελεία. Και αυτό θολό ιδεολογικά, τουλάχιστον ως προς την ονομασία του και την πρώτη εικόνα, γιατί αν ακούσει κανείς τις απόψεις του επικεφαλής του περί της υγιούς ανάπτυξης και της επιθετικής πολιτικής που ακολούθησε η απερχόμενη κυβέρνηση έναντι του Λάτση και του Βαρδινογιάννη (μάλλον ο Γκλέτσος ήθελε, η κυβέρνηση κυριολεκτικά να χαρίσει το Ελληνικό), αντιλαμβάνεται τους σκοπούς που και αυτό το κόμμα εξυπηρετεί.
Αυτός ο προβληματισμός όμως δεν περιορίζεται μόνο σε επίπεδο κομμάτων αλλά και μεμονωμένων βουλευτών που έδειξαν ότι προς τον βιοπορισμό τους πάνε περίπατο οι κόκκινες γραμμές και οι ιδεολογικές διαφορές, άλλωστε η προεκλογική κινητικότητα βουλευτών μεταξύ των δυνητικά κομμάτων εξουσίας είναι ένα σύνηθες μεταπολιτευτικό φαινόμενο, που λόγω εποχής εκφράζεται εντονότερα.
Ας πούμε για παράδειγμα την κίνηση της Γκερέκου, η οποία 5 Ιανουαρίου εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης στο ΠΑΣΟΚ και δύο μέρες μετά μετανάστευσε στη ΝΔ, ή ο Οικονόμου της ΔΗΜΑΡ που κατέληξε και αυτός στην ΝΔ. Για να μην μιλήσουμε φυσικά για τον νυν πρύτανη, Θεόδωρο Φορτάκη, ο οποίος έχει αφήσει μέσα στη βρωμιά και το κρύο το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τη δικαιολογία της έλλειψης πόρων (βέβαια βρήκε λεφτά μέσα σε μία εβδομάδα από την ανάληψη των καθηκόντων του για να προσλάβει σωματοφύλακες για τα γραφεία του) και τώρα εφόσον έδειξε τα διαπιστευτήρια του προς την πολιτική της κυβέρνησης, ανταμείβεται με τη θέση του επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας της ΝΔ.
Και φυσικά είναι και οι πρωταγωνιστές του μνημονίου του 2010 που είχαν εξαφανιστεί το τελευταίο διάστημα, όχι από ντροπή αλλά από ότι φάνηκε για αναστοχασμό και διαλογισμό που τους οδήγησε με προεξέχουσα την ηγετική φυσιογνωμία του Γεώργιου Παπανδρέου, στο να ιδρύσουν το ΚΙΔΗΣΟ, ένα μείγμα από τα παλιά που έρχεται να αδράξει καμία ψήφο από μία ευτυχώς μειοψηφία που παραμένει για τους δικούς τους ανεξήγητους λόγους αγκυλωμένη στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.
Και ενώ, λοιπόν, συμβαίνουν όλα αυτά η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται να κερδίζει κοινοβουλευτικό έδαφος έως και αυτοδυναμία και από 26 Ιανουαρίου να αναλαμβάνει τα ηνία αυτού του τόπου και αυτού του λαού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται, χωρίς όμως να πατά γερά στα ιδεολογικά του πόδια με αποτέλεσμα να μην προτείνει κάτι το πραγματικά φιλολαϊκό, κάτι το ρεαλιστικό για τα 6,3 εκατομμύρια φτωχών που τον ακούνε και κάποιοι εξ αυτών σκέφτονται να τον στηρίξουν.
[quote text_size=”small”]
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεσμεύεται ότι θα ακολουθήσει έναν παραπλήσιο δρόμο με αυτόν που ακολούθησε η ΝΔ, όμως αν δεν αλλάξεις κατεύθυνση, πάλι στον ίδιο προορισμό θα φτάσεις.
[/quote]
Αν δεν πετάξεις στα μούτρα των τραπεζιτών, των ευρωπαίων και διεθνών κορακιών, τα μνημόνια, τη φτώχεια, τη λιτότητα, και ό,τι αυτό συνεπάγεται, δε θα έρθει ποτέ η ανάπτυξη υπέρ του λαού, θα έρθει πάλι η ανάπτυξη που γνωρίσαμε και γνωρίζουμε, η ανάπτυξη των λίγων έναντι της εκμετάλλευσης των πολλών.
Αν θες να λέγεσαι αριστερά δεν συνομιλείς με δημίους, τους πυροβολείς με όπλο το λαϊκό κίνημα και τις διεκδικήσεις του που δεν είναι άλλες από αξιοπρέπεια, ανεκμετάλλευτη εργασία, ελευθερία, δικαιοσύνη. Δεν ζητάς να διαπραγματευτείς την κακοποίηση του λαού σου, αλλά απαιτείς την απελευθέρωση του με κάθε μέσο και τρόπο. Όσο όμως ο λαός δεν ανταποκρίνεται στο διαρκές κάλεσμα της ευρύτερης αριστεράς για αγώνα και όσο φτιάχνει κόμματα-διαπραγματευτές που θα του πετάξουν ψίχουλα, μέσα στο λιμό που βιώνει, και όσο η αριστερά δεν ακουμπά στη σύγχρονη πραγματικότητα αλλά περιμένει την πραγματικότητα να την συναντήσει σε κάποιον αβέβαιο χρονικό ορίζοντα, τόσο η επιθετικότητα του κεφαλαίου θα δυναμώνει, η καπιταλιστική κρίση θα βαθαίνει και ο λαός θα στρέφεται προς άλλες πιο ακραίες, δυστυχώς, επικίνδυνες και συστημικές πρακτικές…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
