Παλιά η ιδεολογία μετριόταν με τους αγώνες, τις θυσίες, την ίδια την Ιστορία.
Το μπόι των αριστερών ξεπερνούσε αριθμούς και ποσοστά, φόβους και διώξεις και μετουσιωνόταν σε ένα ηθικό παράδειγμα ζωής.
Ακόμα όμως και σ’ εκείνη την ηρωική εποχή υπήρχαν «μικροί άνθρωποι», πολιτικοί νάνοι που κρυμμένοι πίσω από προσωπεία έπαιζαν το δικό τους (όχι πάντοτε καθαρό) ρόλο.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει; Οι λεγόμενοι ανανεωτές (οι πρώην «κρυφοί παίκτες») συναλλάσσονται με κάθε είδους εξουσία, οι λεγόμενοι σκληροπυρηνικοί (οι πρώην του «υπαρκτού») εξακολουθούν να κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και το κλειδί του Σοσιαλιστικού Παραδείσου, ενώ οι ριζοσπάστες έχουν ήδη υποκύψει στη «γοητεία της αστικής τάξης».
[quote text_size=”small”]
Το μπόι της Αριστεράς μοιάζει να γιγαντώνει γιατί χρησιμοποιούνται μεγεθυντικοί καθρέπτες.
[/quote]
Κι έτσι όμως να μην είναι, πόσο «Μεγάλη» μπορεί να γίνει μια Αριστερά όταν πολλοί αριστεροί παραμένουν μικροί πολιτικοί νάνοι; Πόσο «Μεγάλη» μπορεί να γίνει μια αριστερά όταν οι σκοπιμότητες υπερβαίνουν αξίες και αρχές με αποτέλεσμα να φυτρώνουν παντού οι εκ-πεπτω-κότες ως σωτήρες; Πόσο «Μεγάλη» μπορεί να είναι μια Αριστερά όταν εξαρτά το μέλλον της από «νερόβραστα πολιτικά κουκιά» κι όχι από ψημένους και γνήσιους αριστερούς πολίτες;
Με εκ-πεπτω-κότες δεν γίνεται ούτε ανατροπή, ούτε αλλαγή, ούτε ανανέωση.
Υ.Γ.: Στην περίπτωση αυτή αντιστρέφεται το λαϊκό γνωμικό «όταν ανακατεύεται με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες» και γίνεται «Όταν ανακατεύεσαι με τις κότες μόνο πίτουρα μπορεί να φας».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
