Να, για κάτι μέρες σαν και τη χθεσινή, δεν ζηλεύω καθόλου τους δημοσιογράφους.
Γιατί δεν μπορεί να υπάρχει πιο άχαρο και ανούσιο πράγμα από το να είσαι υποχρεωμένος να καλύπτεις τη Κυριακάτικη .. Γιορτή της Δημοκρατίας, όπως την αντιλαμβάνεται ο νέος Πρόεδρος του ΠαΣοΚ – και δη καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου – κ. Ευάγγελος Βενιζέλος.
Και όμως!
Στην Ελλάδα του 2012 συνεχίζουν να μετρούν ποσοστά και αριθμούς ψήφων, να ξοδεύουν μελάνι και φαιά ουσία για αυτήν την ανεπανάληπτα λαϊκίστικη εκλογική διαδικασία που έστησε ο μηχανισμός του μέχρι πρότινος κυβερνώντος κόμματος. Ένα κόμμα που η παρουσία του σημάδεψε την μεταπολιτευτική Ελλάδα, που όλοι μας βλέπουμε σε τι σημείο εξευτελισμού έχει φτάσει.
Τίποτα όμως δεν είναι ανεξήγητο.
Και σίγουρα δεν υπάρχουν εκπλήξεις.
Πολλοί ίσως να το έχετε ξεχάσει, αλλά καλό θα ήταν να ξαναθυμηθούμε ότι στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 κάθε πρόεδρος του ΠαΣοΚ εκλεγόταν ..δια βοής. Και αυτή η ..βοή δεν αποτελούσε ένδειξη ενθουσιασμού και θαυμασμού των μελών του κόμματος προς τον …έναν και μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο (ποιόν άλλον; μα τον ιδρυτή! τον Ανδρέα Παπανδρέου φυσικά!). Η δια βοής εκλογή Προέδρου του Κινήματος προβλεπόταν από το ίδιο το καταστατικό του.
Αυτός ο πρωτόγονος, ο λαϊκίστικος τρόπος εκλογής προέδρου ενός κόμματος που ήθελε να λέγεται ‘δημοκρατικό’, ‘ευρωπαϊκό’ και προ πάντων ‘σοσιαλιστικό’, το κατέστησε ιδεολογικά συγγενές με τα άλλα σοσιαλιστίζοντα Μπααθικά κόμματα του Αραβικού Κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι το κόμμα Μπάαθ της Συρίας του (πατέρα) Χαφέζ Άσσαντ ακολουθοούσε ακριβώς τις ίδιες πρακτικές. Δεν ήταν τυχαίο ότι η πράσινη Ελλάδα του ’80 θαύμαζε την καταπράσινη Λιβύη του Καντάφι ή την ψευδοδημοκρατική διακυβέρνηση της Τυνησίας του Μπεν Αλί. Δεν ήταν τυχαίο ότι η χώρα μας είχε αναπτύξει τότε αγαστές σχέσεις με τέτοια μονοκομματικά καθεστώτα, όπου και εκεί οι κάλπες στήνονταν με περίσσεια σπουδή από τον κρατικοκομματικό μηχανισμό, με τον ένα και μοναδικό υποψήφιο πάντοτε να θριαμβεύει..
Στην προοδευτική Ελλάδα του ’80 όμως, όλες αυτές τις γελοιότητες θεωρούνταν κάτι παραπάνω από ιερές! Κι αν δεν με πιστεύετε, οι νεώτεροι από εσάς κάντε τον κόπο να ρωτήσετε τους γονείς σας!
Η άνοδος του ανανεωτικού Γιώργου Παπανδρέου στην προεδρία του κόμματος (μα φυσικά του πατέρα του), μοιραίως τον έφερε σε αντίθεση με το παλαιοκομματικό κατεστημένο των πάσης φύσεως ‘ημετέρων’ και των κάθε λογής καιροσκόπων που λυμαίνονταν ποικιλοτρόπως τη δημόσια περιουσία επί χρόνια, και με την ανοχή όλων μας.
Οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις μεταξύ της διεφθαρμένης παλιάς φρουράς και την νέας, άσπιλης και αμόλυντης, είναι γεγονός ότι έφερε πολλούς πόντους δημοτικότητας αλλά και μεγάλες δόσεις συμπάθειας προς τον ΓΑΠ, ακόμα και εκ μέρους πολιτών που δεν θα ψήφιζαν ποτέ τους ΠαΣοΚ.
Η εισαγωγή της επικύρωσης της επιλογής του Προέδρου του κόμματος με ψηφοφορία που θα συμμετείχαν όλα τα μέλη και οι φίλοι του ΠαΣοΚ σε πανελλαδικό επίπεδο, είχε λάβει τότε χαρακτήρα στήυριξης της κομματικής βάσης προς την νέα ενδοκομματική φρουρά. Είχε χαρακτήρα κατ’αρχάς επικοινωνιακό και συμβολικό, αφού εκείνη την περίοδο τα ΜΜΕ είχαν στην κυριολεξία ‘λατρέψει’ τον Γιώργο Παπανδρέου. Και το επικοινωνιακό εκείνο τέχνασμα πέτυχε, καταφέρνοντας να φέρει στις κομματικές κάλπες 1.000.000 πολίτες, αποστομώνοντας όχι μόνο τους παλαιοκομματικούς αλλά και το αντίπαλο δέος της Νέας Δημοκρατίας.
Ούτε όμως και τότε το στήσιμο της κομματικής κάλπης δεν ήταν μια “Γιορτή της Δημοκρατίας”. Ήταν απλώς μία περισότερο εξελιγμένη έκδοση του γνωστού πράσινου λαϊκισμού που μονίμως βόλευε κόσμο, μοίραζε επιδοτήσεις και προήγαγε τους βολικούς και τους ανίκανους. Και όπως στη συνέχεια αποδείχθηκε, η επιλογή του προσώπου του ΓΑΠ θα εξασφάλιζε την έλευση του ΔΝΤ (κι ας.. “υπήρχαν λεφτά”!!!)
Και έτσι, φτάσαμε στη σημερινή ..Γιορτή της Δημοκρατίας, όπως την αποκάλεσε ο ένας και μοναδικός υποψήφιος και συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος. Μια γιορτή που τίμησαν δια της ψήφου τους περίπου 200.000 συμπολίτες μας, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Και η γιορτή ήταν τόσο χαρούμενη, που ακόμα και εμείς, οι υπόλοιποι αν και δεν είχαμε την τιμή να συμμετάσχουμε σ’ αυτό το πάρτυ, σκάσαμε στα γέλια μέχρι δακρύων..
Για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται ότι η ελληνική πολιτική πραγματικότητα δεν αλλάζει με τίποτα. Αποδεικνύεται πόσο υποτιμητικά αντιμετωπίζεται ο απλός πολίτης-ψηφοφόρος από τον εκάστοτε κομματικό μηχανισμό. Και χθες το ΠαΣοΚ επανέλαβε τον εαυτό του, όπως τον είχε καθορίσει από τότε που ιδρύθηκε, το 1974, μέχρι και την χθεσινή διαδικασία-παρωδία του.
Αλλά και πάλι, αυτή η θλιβερή Μπααθική του επανάληψη δεν πρέπει να μάς εκπλήσσει.
Το ΠαΣοΚ, καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του και της πολιτικής του διαδρομής, αντιμετώπιζε τους έλληνες πολίτες ως φορείς ψήφων και τίποτα περισσότερο από αυτό. Διαχώριζε τους ‘δικούς του’ από ‘τους άλλους’. Τα σημαιάκια με τους πράσινους ήλιους αποτελούσαν την προοδευτική .. Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλους εκείνους που ήθελαν απλώς να λύσουν το πρόβλημά τους, όποιο κι αν ήταν αυτό. Η εξασφάλιση ενός κάποιου πράσινου βύσματος είχε αναχθεί σε πρωταθλητισμό. Οπότε, και η χθεσινή ψήφος των 200.000 ελλήνων πολιτών εξηγείται πάρα πολύ εύκολα, αφού το χούι παραμένει κι ας έχει βγει η ψυχή προ πολλού..
Να πω την αλήθεια, προσωπικά δεν περίμενα να προσέλθουν τόσοι πολλοί έλληνες πολίτες του 2012 να δώσουν 2 ευρώ και κατά τρόπο τόσο εξευτελιστικό να δηλώσουν πίστη στα αγνά Πασοκικά τους ιδεώδη, όποια κι αν είναι αυτά σήμερα.
Θεωρώ αυτόν τον υψηλό αριθμό ψηφοφόρων (εάν βέβαια είναι αληθινός) πάρα πολύ κακό οιωνό για ό,τι μάς επιφυλλάσσει η κοινή εθνική μοίρα και η κάλπη των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών.
Θα ήθελα να τους δω να αρνηθούν να τούς χρησιμοποιεί τόσο κυνικά ένα κόμμα που έχει κοροϊδέψει τόσο πολύ την ελληνική κοινωνία κατά τρόπο αφάνταστα διαχρονικό και αφάνταστα διαβρωτικό. Είχα την ελπίδα ότι ο κόσμος έχει πια ξυπνήσει, ότι η πραγματικότητα πλέον θα τούς ανάγκαζε να μην αφήνονται στο έλεος του βύσματος που μια ζωή αποζητούσαν..
Είχα την ελπίδα ότι αυτοί που συμμετείχαν χθες σε αυτήν την εκλογική παρωδία, θα ήταν πιο έξυπνοι – έτσι, απλά!
Αγαπητοί ψηφίσαντες, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως η ψήφος είναι δικαίωμα ιερό. Από την άλλη πλευρά όμως, η ανθρώπινη νοημοσύνη είναι ένα χάρισμα που το δίνει η φύση απλόχερα, δωρεάν και μάλιστα χωρίς να απαιτεί ‘δηλώσεις πίστης’ ή ευρωδίφραγκα. Η νοημοσύνη, για να μετουσιωθεί σε ευφυία και να αποδώσει καρπούς, πρέπει να καλλιεργηθεί. Και αυτό το εγχείρημα είχα την ελπίδα ότι θα το επιτυγχάνατε, έστω και αργά, έστω κατά τη διάρκεια αυτών των δύο-τριών τελευταίων ετών.
Πόσα χρόνια θέλετε ακόμα για να καταλάβετε ότι.. απλώς σάς χρησιμοποιούν; Πόσα ακόμα μνημόνια θέλετε να έρθουν; Τι σάς υποσχέθηκαν για να δώσετε παρουσίες; Τι;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
