Ο Κώστας Αγγελάκης σημειώνει ότι οι παροχές που δίνει η κυβέρνηση λίγο πριν τις εκλογές αποδίδουν τη φράση “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” που στην προκειμένη περίπτωση είναι τα μέτρα…
«Όλα αυτά που φοβάμαι, είναι ακόμα εδώ» ….. τραγούδησε η Άλκηστις και εγώ αισθάνομαι ακριβώς αυτό.
Όλα αυτά που μας έφεραν εδώ,
όλα αυτά που κάναμε ή δεν κάναμε,
όλα αυτά που μας στοιχειώνουν χρόνια τώρα, είναι πάλι εδώ, και μας κλείνουν ειρωνικά το μάτι σαν να θέλουν να μας υπενθυμίσουν ότι η τιμωρία αυτής της κοινωνίας συνεχίζεται.
Και “όλα αυτά” δεν είναι μόνο εδώ, είναι και στη χειρότερη τους έκδοση που είχαμε ποτέ. Γιατί τελικά το πάθημα δεν γίνεται πάντα μάθημα.
Η σημερινή κυβέρνηση, πολύ κατώτερη των περιστάσεων, ζωντανεύει εφιάλτες από το παρελθόν.
Το περίφημο πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει και η ύπαρξή του και μόνο, ειδικά μετά από το μάθημα της κρίσης, κάνει το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» να μοιάζει με το πιο κακόγουστο ανέκδοτο που έχουμε ακούσει.
Παιδιά του κομματικού σωλήνα, με μηδενικές γνώσεις, εμπειρίες και ικανότητες καταλαμβάνουν πολιτικές και δημόσιες θέσεις, παίρνοντας αποφάσεις που θα κρίνουν την εξέλιξη αυτού του τόπου, μπορεί και για δεκαετίες. Όπως το διαβάσατε ακριβώς.
Και για του λόγου το αληθές έχουμε, μεταξύ πολλών, καθαρίστριες και διακινητές μαύρου χρήματος να γίνονται υπουργοί, σερβιτόροι να γίνονται επιχειρησιακοί και στρατηγικοί σύμβουλοι, υπεύθυνοι συνεργείων να γίνονται πρόεδροι νοσοκομείων, και συγγενείς και φίλοι να γίνονται πρόεδροι και διοικητές οργανισμών.
Ο ΑΣΕΠ και η ΔΙΑΥΓΕΙΑ, δύο από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις που έκαναν τα «παλιά» δύο κόμματα, (ξέρετε αυτά που μας «κατέστρεψαν»), έχουν απαξιωθεί πλήρως στον βωμό της δημιουργίας ενός καινούριου κομματικού στρατού. Ενός κομματικού στρατού που είναι πιο ανελέητος, πιο αδίστακτος αλλά και πιο ανίκανος από ποτέ.
Ο πολιτικός ξεπεσμός μιας κυβέρνησης που πολύ απλά κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που διεκήρυττε τόσα χρόνια, και σαν να μην έφτανε αυτό, τα κάνει και λάθος. Ο πολιτικός ξεπεσμός των κάθε λογής γυρολόγων που αλλάζουν άποψη, ιδέες και κόμματα εν μία νυκτί, για προφανή ανταλλάγματα, απαξιώνει το ήδη πληγωμένο πολιτικό σύστημα παρασέρνοντας δικαίους και αδίκους. Οι ιδέες απαξιώνονται πλήρως, το άσπρο γίνεται μαύρο, η μέρα γίνεται νύχτα, όλα στον βωμό της αντιπαράθεσης και των εντυπώσεων.
Οι δολοφονίες χαρακτήρων στην καθημερινή ατζέντα πλέον, και οι προφανέστατες πλέον σκευωρίες διασκεδάζουν το τηλεοπτικό κοινό μιας αποσβολωμένης κοινωνίας που διαψεύδεται συνέχεια για τις επιλογές της, και για τις «δημοκρατικές» συνειδήσεις της αριστεράς που πίστευε τόσα χρόνια και που επέλεξε για να την σώσει.
Πρώην υπουργοί και πρωθυπουργοί εκτίθενται με παρατυπίες και αστείες κατηγορίες τύπου «έτσι άκουσα να λένε», «είχα την αίσθηση ότι», «πίστευα ότι θα γινόταν αυτό», «μου είπαν ότι τον είδαν» και άλλα παρόμοια τραγικά. Αναβιώνουμε, χωρίς καμία αμφιβολία, πρακτικές άλλων εποχών.
Και μην γελιέστε, ο στόχος επετεύχθη. «Πες, Πες κάτι θα μείνει….» είναι η λογική. Μια μερίδα του λαού έχει ήδη καταδικάσει τους συγκεκριμένους ανθρώπους γιατί «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά» και αν τελικά αθωώνονται είναι γιατί «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει».
Και μην ξεχνάτε ότι έτσι μας βολεύει και ψυχολογικά, γιατί όσο πιο πολύ θα φταίνε αυτοί, τόσο πιο λίγο θα φταίμε εμείς.
Η ανομία, η παρεμβατικότητα στην δικαιοσύνη και η απαξίωση των θεσμών, άλλο ένα νοσηρό σύμπτωμα των ημερών μας. Η μη τήρηση των νόμων, κατ αρχάς από τους υπευθύνους, και η λογική του «δυο μέτρα και δύο σταθμά» υπάρχει στην καθημερινότητα και διακρίνεται πλέον δια γυμνού οφθαλμού.
Οι ίδιες ακριβώς δράσεις ταξινομούνται σε «εγκληματικές» ή σε «δημοκρατικές αντιδράσεις του λαού» και τυχαίνουν αντίστοιχης και διαφορετικής αντιμετώπισης. Οι πρώτες καταλήγουν σε κάποιο δικαστήριο και οι δεύτερες πάνε με ταξί στο σπίτι τους.
Ο λαϊκισμός των ψευτοπαροχών, είναι επίσης πάλι εδώ. Οι παροχές «της τελευταίας στιγμής» εξυπηρετούν διπλό στόχο. Να μειώσουν το μέγεθος της ήττας για την απερχόμενη κυβέρνηση, αλλά και να ναρκοθετήσουν το περιβάλλον για την επόμενη.
Και παρ όλο που οι παροχές που ακούγονται τελευταία μπορεί να είναι και σωστές, ή τουλάχιστον προς την σωστή κατεύθυνση, τους λείπουν τρία βασικά χαρακτηριστικά. Η σωστή οργάνωση υλοποίησης, η δίκαιη κατανομή και ο κατάλληλος χρόνος υλοποίησης.
Αυτές οι παροχές γίνονται βεβιασμένα, ανοργάνωτα, εξ ου και τα πολλά λάθη και με ταξικό πρόσημο για ευνόητους λόγους.
Και ευλόγως θα αναρωτηθούμε. Είναι δυνατόν μία κυβέρνηση να επαναλαμβάνει όλες αυτές τις πρακτικές, που έχουν ήδη αποδειχθεί καταστροφικές και που έχουν ήδη πληρωθεί αδρά τα τελευταία χρόνια, εις βάρος της χώρας για ίδιον κομματικό όφελος?.
Η απάντηση είναι δυστυχώς «ναι» αλλά δεν τελειώνει εκεί, γίνεται και χειρότερο.
Τα τελευταία χρόνια η επανάληψη όλων αυτών των πρακτικών γίνεται και με έναν απίστευτα κυνικό τρόπο, χωρίς προσχήματα, χωρίς ενδοιασμούς με την υπόνοια κάποιας «λευκής επιταγής που εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι κανέναν να έχει δώσει σε κανέναν.
Και η ειρωνεία της ζωής είναι ότι η επανάληψη όλων αυτών των πρακτικών γίνεται από αυτούς που ήταν πάντα οι μεγαλύτεροι κατήγοροι των προηγούμενων σε αυτά ακριβώς τα θέματα.
Και δεν γίνεται κατά λάθος, γίνεται απολύτως συνειδητά προτάσσοντας το δόγμα του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ο σκοπός αγιάζει και τα μέτρα τελικά».
Μία αριστερή κυβέρνηση θεωρεί ότι όταν είναι μόνο αυτή στην εξουσία θα υπάρχει κοινωνική πρόνοια, δικαιοσύνη και ίση μεταχείριση των πολιτών. Ένα παραμύθι που, χωρίς καμία αμφιβολία, έχει καταρριφθεί παγκοσμίως τα τελευταία 102 χρόνια, αλλά που στην χώρα που ζούμε ένας στους πέντε Έλληνες το πιστεύει ακόμα.
* Το σκίτσο είναι του Θοδωρή Μακρή
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
