Είναι η δεύτερη μεταπολιτευτικά στιγμή, που ο ελληνικός λαός κάτω από τελείως διαφορετικές καταστάσεις καλείται να αποφασίζει για το μέλλον του. Το δημοψήφισμα που προκηρύχθηκε, πέραν του ότι ήρθε αναπάντεχα και απρόσμενα για όλους και κυρίως για τους ξένους που ανέμεναν μια πιο ήπια στάση από μέρους της κυβέρνησης, θα έχει μια διττή λειτουργία. Το όχι από τη μία, θα σημάνει ίσως την αρχή του τέλους της εποχής της σκληρής λιτότητας, των μνημονίων και της βαρβαρότητας κατά των μεσαίων και αδυνάτων, πράγμα που θα επισύρει την αναζήτηση ενός άλλου μείγματος πολιτικής, τελείως διαφορετικού ακόμη και από την προηγηθείσα πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης με μέτρα 8 δις.
Το ναι από την άλλη θα σημάνει την επικοινωνιακή αποτυχία της κυβέρνησης να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση προς τα έξω, χρησιμοποιώντας την λαϊκή ετυμηγορία, ανοίγοντας την πόρτα της εξόδου της υφιστάμενης κυβέρνησης, εφόσον η πολιτική που θα κληθεί να ασκήσει θα είναι ασυμβίβαστη με τα όσα μέχρι τώρα διατρανώνει, περί κοινωνικής δικαιοσύνης, ελευθερίας.
Ωστόσο, όποια και να είναι η έκβαση του δημοψηφίσματος, η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη. Δύσκολη, εξαιτίας των μέτρων περιορισμού της κίνησης των τραπεζικών κεφαλαίων και επικίνδυνη για τον τρόπο με τον οποίο μεταφράζεται αυτό από τους ψηφοφόρους.
[quote text_size=”small”]
Με άλλα λόγια, πως είναι δυνατόν να ενισχύεις το όχι και να διατυπώνεις σε όλους τους τόνους ότι είναι εφικτή και επιδιωκόμενη η άρνηση της πρότασης των θεσμών και από την άλλη να αποφασίζεις για μία εβδομάδα να κλείνεις τις τράπεζες, δημιουργώντας έναν τεράστιο πανικό, ο οποίος φυσικά και σε μεγάλο μέρος καλλιεργήθηκε από τα ΜΜΕ, πολλά δε εξ αυτών έχοντας πλήρη επίγνωση του τι κάνουν.
[/quote]
Εννοώ τα μέσα και τους δημοσιογράφους, ειδικά αυτούς που έκαναν φροντιστήριο στο ΔΝΤ και που παλιότερα φώναζαν «κράτα ΔΝΤ» και που τώρα αναλύουν μέρες επί ήμερών, τις δεκάδες εικόνες από τα ΑΤΜ, με τους πολίτες που στήνονται στη ουρά, για να τραβήξουν τους πετσοκομμένους μισθούς τους και τις συντάξεις τους, μη έχοντας άλλον τρόπο να ζήσουν.
Μέσα, λοιπόν, σε συνθήκες οικονομικής και συνεπαγόμενης κοινωνικής αναστάτωσης και εξαθλίωσης, πως είναι δυνατόν, η κυβέρνηση να ελπίζει στο όχι με περισσή σιγουριά, τη στιγμή μάλιστα που πληθαίνουν οι τρομοκρατικές επιθέσεις ξένων και ντόπιων εμπειρογνωμόνων που μιλούν για τις ολέθριες συνέπειες του όχι στην οικονομία και στην κοινωνία και με την κυβέρνηση που επιθυμεί μεν να ισχυροποιήσει την στάση της με το όχι, αλλά μέχρι στιγμής δεν μας έχει πληροφορήσει για το πώς αντανακλάται το όχι στα κυβερνητικά της σχέδια, πιο απλά, δεν απαντά τι θα κάνει την επόμενη Δευτέρα έχοντας ένα πλειοψηφικό όχι από μέρους του λαού.
Άρα, ίσως το δημοψήφισμα να είναι ένα άλλοθι σε αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει, μια λαϊκή νομιμοποίηση ενός επόμενου μνημονίου, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα κληθεί να το υλοποιήσει. Ίσως πάλι να πρόκειται για μία ηρωική έξοδο της υφιστάμενης κυβέρνησης, σε περίπτωση που επικρατήσει το ναι (κάτι παρόμοιο με αυτό που επιχειρήθηκε να γίνει το 2011, με τον Παπανδρέου και την κυβέρνηση Παπαδήμου που ακολούθησε).
Το τελευταίο ενισχύεται από την αγανακτισμένη στάση του κόσμου που δικαιολογείται μέσα από τις ατελείωτες ουρές στα ΑΤΜ και στα βενζινάδικα. Δεν μπορείς να απαιτείς το όχι, από έναν λαό που του στερείς πριν καν το πει ακόμη και τους στοιχειώδεις πόρους του.
[quote text_size=”small”]
Ενδεχομένως, ο Τσίπρας να επιδιώκει το σενάριο της αριστερής παρένθεσης, στέλνοντας τον κόσμο στην «σιγουριά» της δεξιάς των προηγούμενων πέντε χρόνων ή ακόμη χειρότερα να βρισκόμαστε ενώπιοι ενός εγωιστικού και βρώμικου παιχνιδιού της κυβέρνησης με ορισμένα συμφέροντα που επιθυμούν να εκπροσωπήσουν, αν θεωρήσουμε ειλικρινή την δήλωση του Γιούνκερ για την πορεία των διαπραγματεύσεων.
[/quote]
Όπως και να έχει αυτοί που ήδη πλήττονται από τις κυβερνητικές πρακτικές είναι τα συνήθη υποζύγια, αυτοί που δεν έχουν τα λεφτά τους έξω, αυτοί που δεν γεμίζουν τις διάφορες δύσοσμες λίστες, αυτοί που δεν διώκονται για οικονομικά σκάνδαλα, αυτοί που απλώς έκαναν το λάθος να πιστέψουν τον Τσίπρα και τις υποσχέσεις του για φιλολαϊκό δρόμο ανάπτυξης.
Ξεκάθαρο και ηχηρό όχι, λοιπόν, πρέπει να ακουστεί από όλους μας απέναντι σε οποιοδήποτε δίλλημα θέτουν οι εγχώριοι και ξένοι διαπλεκόμενοι. Το δίλλημα δεν είναι ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών, θεωρούμενη ως σωτήρια η πρόταση της κυβέρνησης, η οποία δεν διαφέρει παρά ελάχιστα από την νέα πρόταση των ξένων, αλλά ναι ή όχι, στα σχέδια του κεφαλαίου για επέκταση της καπιταλιστικής κρίσης και για μεγαλύτερη υφαρπαγή του πλούτου. Ναι ή όχι στην ταξική βαρβαρότητα των καιρών, ναι ή όχι στην αποδέσμευση, ναι ή όχι στην απελευθέρωση. Μόνο έτσι θα έχει νόημα το οποιοδήποτε όχι, μόνο αν αποτελέσει το ναι για έναν πραγματικά εναλλακτικό και φιλολαϊκό δρόμο ανάπτυξης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
