Μέσα στην ταραγμένη για πολλούς λόγους και από πολλές απόψεις, περίοδο που διανύουμε, ξεπροβάλλει το κίνημα του Σταύρου Θεοδωράκη, ενός δημοσιογράφου που είχε καλύψει μέσω της εκπομπής του θέματα ποικίλου είδους. Ένα κίνημα ωστόσο τόσο ασαφές και ρευστό, όσο και το όνομά του. Σαν ποτάμι κυλάει μέσα στην επικαιρότητα χωρίς να μας δίνει ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα.
Ευρύτερα κοιτώντας το, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για άλλο ένα κόμμα τηλεοπτικών καταβολών με πολιτικές φιλοδοξίες, φαινόμενο ευρέως γνωστό στην Ιταλία με το κίνημα των 5 Αστέρων. Έτσι, λοιπόν, νερό και ουρανός καλούνται να δαμάσουν τις κοινωνικές ανάγκες, να σχεδιάσουν επί τη βάσει αυτών, προγράμματα και να στοιχειοθετήσουν επαρκείς πολιτικές.
Παρά ταύτα, γεννιέται το ερώτημα, αν η ανάγκη της πολιτικής και εν γένει της ζωής μας έχει σχέση με τα πρόσωπα και όχι με τις πολιτικές. Αν παρατηρήσει κανείς πόσα πρόσωπα έχουν περάσει τα τελευταία 4 χρόνια και συγκρίνει τον αριθμό αυτών με τον αριθμό των πολιτικών που εναλλάχτηκαν στη διαχείριση του κράτους, πολύ γρήγορα θα απαντήσει αρνητικά στο παραπάνω ερώτημα.
Το ποτάμι, που ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει (ίσως και εσκεμμένα) την πολιτική και ιδεολογική του ταυτότητα, λέγοντας ότι θα βαδίζει πότε αριστερά, πότε δεξιά, είναι ακριβώς το απότοκο της πολιτικής έλλειψης και αδυναμίας παραγωγής καινοτόμων επιλογών ή επιλογών που περιορίζονται σε αυστηρές εκλογικές αναμετρήσεις ανά τετραετία ή σε ολιγομελείς κυβερνήσεις και σε προεκλογικές εκστρατείες άνευ αφισών.
[quote text_size=”small”]
Με άλλα λόγια, το ποτάμι έρχεται να εγκλωβίσει την ψήφο των αναποφάσιστων και δυσαρεστημένων-αποφασισμένων, προσφέροντας συνάμα μια επιστημονική ρητορεία που διατρανώνει την απόσταση του από την παλιά πολιτική και πολιτικούς εκπροσώπους του σάπιου συστήματος.
[/quote]
Είναι μια συστημική δημιουργία αιχμαλωσίας των εκλογέων σε κάτι ακαθόριστο και ασαφές. Κάτι που γενικά εντοπίζεται στον χώρο της κεντροαριστεράς, που τώρα τελευταία έχει την τιμητική της από προσπάθειες ανασύνταξής της με πρόσωπα που μόνο την καινοτομία δε φέρουν αλλά σαν αράχνες επιμένουν αγκυλωμένοι στο σύστημα για να μη σβηστούν από αυτό.
Πρόκειται για ένα τέχνασμα, που αποκηρύσσει τη σάπια πολιτική από τη μια, την οποία από την άλλη θα επιχειρήσει με τον πιο επάξιο τρόπο να εκπροσωπήσει. Το ποτάμι γρήγορα θα στερέψει έχοντας ξεβράσει στις όχθες του χιλιάδες ψήφους αγωνίας και ελπίδας. Η ανάγκη της κοινωνίας δεν περιορίζεται σε πρόσωπα αλλά εκτείνεται σε πολιτικές επιλογές και λύσεις.
Η λύση είναι η ανατροπή της πολιτικής και όχι η ανατροπή των εκπροσώπων αυτής…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
