Κάτι πρέπει να μείνει όρθιο σε αυτόν τον τόπο. Οι Κανόνες, οι Θεσμοί, το Σύστημα, οι ΄Ανθρωποι.. Αυτή η κραυγή που δεν μπορεί να είναι προσταγή, είναι, όμως μια έκκληση, μπορεί και μια προσευχή, αποκτά τώρα, σήμερα, αυτήν την ώρα μία ξεχωριστή σημασία, είναι μία ανάγκη, μοιάζει με προσταγή. Ένα Κράτος δεν είναι μόνο οι Θεσμοί, οι Κανόνες, το Σύνταγμα, η Βουλή, ούτε μόνο το Υπουργείο Οικονομικών, οι εισπράξεις και οι πληρωμές.
Είναι όλα αυτά, αλλά είμαστε και εμείς, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, μία μονάδα μέσα στην απεραντοσύνη και την ανωνυμία του συστήματος. Αυτό το έχουμε λησμονήσει μέσα στην οργή που μας κατέχει και στην απελπισία που μας συντρίβει .Και είναι κακό, ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί
Ο Μηδενισμός δεν είναι ότι καλύτερο τέτοιες ώρες. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας λογικής είναι τόσο φανερό αυτήν την στιγμή ώστε ,αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια, προκαλεί τρόμο. Για ότι κάνουμε, για όσα επέρχονται, για ότι μπορεί να μας συμβεί, ακόμη και για όσα μπορεί να μη. συμβούν.
Για τις ενέργειες, αλλά και για τις παραλείψεις. ΄Εχοντας το δάκτυλο τεντωμένο απειλητικά προς κάθε άλλη κατεύθυνση, λησμονούσε, ίσως ότι πρέπει κάποια στιγμή να το στρέψουμε και προς το στήθος μας για να δείξουμε τον εαυτό μας. ΄Εχουν πει ότι η υψίστη δικαιοσύνη είναι και υψίστη αδικία, αλλά ποιος είναι σήμερα Θεός για να απονείμει κατάρες ή επαίνους.
Είχαμε κάποτε τους Τριακόσιους του Λεωνίδα, άνθος του Ελληνισμού και αγλάισμα παλληκαριάς και τώρα καταλήξαμε- μάλλον καταντήσαμε να δείχνουμε όλοι τους άλλους Τριακόσιους- αυτούς της σημερινής Ελληνικής Βουλής, να του αποδοκιμάζουμε, να τους καταριόμαστε και να νομίζουμε έτσι ότι εκπληρώσαμε τον προορισμό μας, ότι κάναμε το «καθήκον» μας- για να γυρίσουμε μετά από την άλλη πλευρά, να συνεχίσουμε τον ύπνο μας. Αυτό είναι το χειρότερο από όσα θα μπορούσαν να συμβούν- και αυτήν την φορά, εδώ και πολλούς-πολλούς μήνες, συμβαίνει με εμάς τους ιδίους.. Αλλοίμονο αν αυτοπαγιδευθούμε σε τέτοια αδιέξοδα
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
