Επηρεασμένος από την λογική των αλλεπάλληλων κούφιων διλημμάτων της τελευταίας περιόδου, σκέφτομαι πως τελικά όλα είναι ζήτημα επιλογής: Ζητούμενο της ιστορικής για την χώρα στιγμής, δεν είναι απλά η υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου ή του εφαρμοστικού νόμου.
Ο πυρήνας του προβλήματος δεν σχετίζεται τελικά με το κατά πόσον η χώρα θα επιτύχει με την υλοποίησή τους, την έξοδό της στις αγορές. Το πώς δηλαδή θα φθάσει και πάλι στο σημείο να δανείζεται με λογικά, τέλος πάντων αποδεκτά επιτόκια. Γιατί απλά, υπεραπλουστευτικά, τους τελευταίους είκοσι μήνες αποδείχθηκε περίτρανα πως δεν μπορεί να το κάνει.
Το ουσιαστικό δίλημμα, αυτό ανάμεσα στο οποίο καλούμαστε να επιλέξουμε είναι εάν προτιμούμε τον ξαφνικό θάνατο από το σημερινό σοκ και δέος των παιδιών του Σικάγου. Αυτή την αργή, επώδυνη, βασανιστική διαδικασία, που επιτρέπει στα μάτια και στο νου να καταγράψουν την έκπτωση, να συνειδητοποιήσουν την περιδίνηση, να νιώσουν το παγερό συναίσθημα της ελεύθερης πτώσης στο απόλυτο κενό.
Οσο επιλογή μπορεί να συνιστά το να διαλέξεις ανάμεσα στο να σου πάρουν τη ζωή, το σπίτι και τα υπάρχοντά σου σε μια στιγμή, από το να περιμένεις δυο-τρία χρόνια μέχρι να οδηγηθείς στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, άλλο τόσο επιλογή μπορεί να ‘ναι η μέθοδος που μπορεί να οδηγηθεί κανείς στην αυτοχειρία. Γιατί αυτή, όπως κι αν βαφτίζεται από τους όψιμους υπερασπιστές του… «πατριωτικού καθήκοντος» και ομολογημένη και δεδομένη είναι.
Το δικαίωμα στη ζωή ακυρώνεται με εκποίηση και φόρους απ’ όλους εκείνους τους «αντάρτες» της μεταπολίτευσης που εξελίχθηκαν σε «νοικοκυραίοι» αν και πρωταγωνιστές του προβλήματος που εξέθρεψαν ή ανέχτηκαν. Πρόκειται για τους ίδιους που εσκεμμένα παρεξήγησαν, εσκεμμένα παρερμήνευσαν την δημοκρατία που σήμερα επικαλούνται, απλώς για να ταιριάζει στα μέτρα τους. Πρόκειται για εκείνους που σήμερα απειλούν, γρυλίζουν γιατί φοβούνται, για να φοβίσουν… Η πλατεία είναι «γρουπούσκουλο» και «τεμπέληδες», οι βουλευτές που τόλμησαν τη ρήξη είναι «μειοδότες», εκείνοι που αναζητούν άλλες λύσεις «ψεύτες» και «επικίνδυνοι». Μόνοι εμπνευστές της «αλήθειας» οι ίδιοι. Πάντα και μόνον οι ίδιοι, αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον δύσκολο δρόμο που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στο λιμάνι.
Πουλάς, είπε κάποιος, ό,τι δεν κουράστηκες ν’ αποκτήσεις, ό,τι δεν σου ανήκει. Περί αυτού πρόκειται. Μόνο που εκτός από πωλητές χαρούμενοι και πεπεισμένοι, είναι και βαθειά προκλητικοί. Λιλιπούτιοι, προβλέψιμοι και απεχθείς… Από την άλλη, δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν η «άμεση δημοκρατία» που οραματίζεται η πλατεία, μπορεί να ‘ναι η απάντηση ή φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αυτό που μπορώ να καταλαβαίνω ακόμα, πείσμων κι αδιόρθωτος, είναι πως μπορεί να υποθήκευσαν την χώρα και να καθορίζουν ακόμα το μέλλον της για την επόμενη εικοσαετία, αλλά μετράνε μέρες. Κι επειδή δεν θα ‘χουν αφήσει τίποτα όρθιο από το ολιγόμηνο πέρασμά τους, θα ‘χω δικαιολογία κι επιχείρημα στο αύριο και στα παιδιά μου, πως αν και σαστισμένος, αιφνιδιασμένος και με πληγές που θ’ αργήσουν πολύ να επουλωθούν, εγώ έκανα την επιλογή μου: Ανάμεσα στις συνήθειες της φυλής τους και τους νόμους της φύσης, επέλεξα το δεύτερο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
