Αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκονται περισσότεροι από 3 στους 10 Έλληνες.
Σύμφωνα με σχετική έκθεση της Ευρωπαικής Επιτροπής για την απασχόληση και τις κοινωνικές εξελίξεις το 2014, η οποία παρουσιάσθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλες, η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των κρατών-μελών, όπου το υψηλό ποσοστό του πληθυσμού το οποίο βρισκόταν στα όρια της φτώχειας το 2008 (28,1%) αυξήθηκε επικίνδυνα, κατά τη διάρκεια της κρίσης, σε 35,7% το 2013. Αντίστοιχα, παρατηρήθηκε αύξηση του ποσοστού των Ελλήνων που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στη χρήση βασικών αγαθών, από 11,2% το 2008, σε 20,3% το 2013.
Η μακροχρόνια ανεργία αυξήθηκε από 3,7% το 2008, σε 18,6% το 2013 και το ποσοστό απασχόλησης στον οικονομικά ενεργά πληθυσμό (25-64 ετών) μειώθηκε την ίδια περίοδο από 61,9% σε 49,3%.
[quote text_size=”small”]
Το ίδιο φαινόμενο, σχετικά με την ανεργία, παρουσιάσθηκε και σε άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Λιθουανία και η Ιρλανδία.
[/quote]
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η Ελλάδα καταλαμβάνει, μαζί με την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και την Ουγγαρία την πρώτη θέση σε επίπεδο φτώχειας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ οι χώρες που αποδείχθηκαν περισσότερο ανθεκτικές στην οικονομική κρίση, εμφανίζονται να είναι οι χώρες που παρείχαν υψηλής ποιότητας απασχόληση και αποτελεσματική κοινωνική προστασία, επενδύοντας στις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Η Ελλάδα όμως, είναι πρώτη και στις κοινωνικές ανισότητες, καθώς όπως προκύπτει από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 20% των πλουσιότερων Ελλήνων, έχει 6,6 φορές υψηλότερο εισόδημα από το 20% των φτωχότερων συμπολιτών τους.
Ενδεικτικό είναι, ότι το ποσοστό της ανισότητας παρέμεινε αμετάβλητο το 2013 και είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, μαζί με αυτό της Βουλγαρίας. Ακολουθεί με χάσμα φτωχών και πλουσίων 6,3% η Λετονία και η Ισπανία, ενώ στην Νορβηγία η κοινωνική ανισότητα είναι μόνο 3,3%.
Σύμφωνα πάλι με την ΕΛΣΤΑΤ, ανισότητες παρουσιάζονται και στα καταναλωτικά πρότυπα, μέσα στην Ευρωπαική οικογένεια.
Στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία, το σχετικά μεγαλύτερο μερίδιο των δαπανών του μέσου προϋπολογισμού των νοικοκυριών αφορά στα είδη διατροφής. Στη Γερμανία και τη Νορβηγία καταγράφονται ως υψηλότερες οι δαπάνες, αυτές αφορούν τη στέγαση, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο οι δαπάνες για μεταφορές.
Σύμφωνα με άλλη έκθεση που δημοσίευσε η Unicef το φθινόπωρο του 2014, η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί σε 23 από τις 41 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, από το 2008. Ανάμεσά τους και η Ελλάδα, η οποία έρχεται πρώτη, (με ποσοστό 40,5% από 23% το 2008),μαζί με την Ισλανδία, καταγράφοντας μία ακόμη αρνητικό πρωτιά. Έπονται η Λετονία (μαζί με την Ισπανία, με ποσοστά πάνω από 36%), η Κροατία και η Ιρλανδία.
Περισσότερα από 686.000 παιδιά ζουν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού στη χώρα μας. Η οικονομική κρίση πλήττει περισσότερο τα νοικοκυριά που είναι τρίτεκνα ή πολύτεκνα, ενώ περίπου 100.000 παιδιά στη χώρας μας εγκαταλείπουν το σχολείο για να εργαστούν.
Όσο περισσότερο διάστημα παραμένουν αυτά τα παιδιά παγιδευμένα στον κύκλο της φτώχειας τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αποδράσουν, με αποτέλεσμα μία ολόκληρη γενιά να παγιδεύεται στη διά βίου στέρηση υλικών αγαθών, αλλά και προοπτικών.
Τρεις διαφορετικές εκθέσεις, στις οποίες αναφέρεται το παρόν άρθρο και πολλές άλλες που δεν έρχονται στο φως της δημοσιότητας, εκθέτουν τις παθογένειες του οικοδομήματος που λέγεται Ευρωπαική Ένωση.
Η λίστες της φτώχειας, των ανισοτήτων σε αντιπαραβολή με τις λίστες Λαγκάρντ, Siemens και γενικότερα τις λίστες της διαπλοκής, καταδεικνύουν ότι το πρόβλημα μέσα στην Ευρωπαική Ένωση, είναι η αδυναμία να ασκηθούν διορθωτικά μέτρα και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Η αδυναμία εντοπίζεται κυρίως στην έλλειψη πολιτικής βούλησης, να σχεδιαστούν ουσιαστικοί τρόποι καταπολέμησης των αδικιών, πέρα από τους εισπρακτικούς μηχανισμούς που επιβάλλονται στο αποτέλεσμα που παράγουν.
Ακόμη και εάν μιλήσουμε όμως με όρους διαχειριστικής λογικής, υπάρχει πάντα λόγος να μπαίνει κανείς στις αιτίες του προβλήματος, προκειμένου να αλλάζει την ιδεολογία που βρίσκεται πίσω από αυτό. Και αυτό αποτελεί αρχή για την τεχνοκρατική προσεγγιστική, που πρωτίστως οφείλει να κινείται από και προς το ανθρώπινο κεφάλαιο. Οποιεσδήποτε άλλες τεχνοκρατικές αναλύσεις υποκινούνται από άλλου είδους κεφάλαια, πολιτικά ή οικονομικά, απέχουν πολύ ακόμη και από τις ίδιες τις επιστήμες που τις επινόησαν.
Διότι η χειριστική επιστήμη δεν αποτελεί καν επιστήμη…
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης λοιπόν και η εμμονή σε μεθόδους που δεν εξυπηρετούν στην διεξοδική λύση των διακριτών πλέον προβλημάτων μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνιστούν δυστυχώς στην χειραγώγηση της Δημοκρατίας από μια ομάδα ηλιθίων και των παραγώγων τους, που θα οδηγήσει μοιραία στην αποσύνθεση του οικοδομήματος.
[quote text_size=”small”]
Οι λίστες μεταρρυθμίσεων, που εκφράζουν τους παραπάνω και στόχο έχουν να επιτύχουν ένα προσωρινό οικονομικό λίφτινγκ, που καμία σχέση δεν έχει με την ανάπλαση των κατεστραμμένων κοινωνικών ιστών, της όποιας χώρας συγκαταλέγεται σε αυτή την οικογένεια, αποτελούν άχρηστα χαρτιά που ο λαοί θα τα χρησιμοποιήσουν απλά ως σκουπιδόχαρτα…
[/quote]
Οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να αντιστοιχούν στις προτεραιότητες που επιβάλλουν οι παθογένειες μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην αποκατάσταση τους, καθώς και να εξασφαλίζουν τη σύγκλιση μεταξύ των κρατών μελών και όχι την απόκλιση. Απαιτείται δε να γίνονται ομόφωνα αποδεκτές, καθώς βασίζονται σε αντικειμενικές συνθήκες τεκμηρίωσης.
Μόνο έτσι, μπορούν να χαίρουν το σεβασμό των κοινωνιών και των Κυβερνήσεων τους. Αλλιώς κινδυνεύουν να κατοχυρωθούν ιστορικά, ως πατέντες μιας ανθρωποφοβικής πολιτικής, που γκετοποιεί το ίδιο τον άνθρωπο…