“Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε”. Το είπε ο εθνικός μας ποιητής και απεδείχθη τουλάχιστον προφητικός.
Στην χώρα ο λαϊκισμός καλά κρατεί. Μεγάλη μερίδα πολιτικών, δημοσιογράφων και συνδικαλιστών, έχει αποδείξει πως η επικοινωνιακή ευχέρεια και ετοιμότητα είναι πιο σημαντική για την κυριαρχία τους. Αυτή και όχι η ουσιαστική τους δυνατότητα και ικανότητα επίλυσης προβλημάτων.
Έτσι εξηγούνται τα υψηλά ποσοστά δημοτικότητας μιας πολύ κακής συγκυβέρνησης μετά από τρία καταστροφικά χρόνια. Έτσι εξηγείται η ανοχή σε εγκληματικές πρακτικές όπως του πρώτου εξαμήνου του 2015 από τον τότε υπουργό οικονομικών. Έτσι εξηγούνται πολλά.
Και καλά όταν έχετε κάποιες ικανότητες και θέλετε να τις διαφημίσετε, αυτό να το καταλάβω. Αλλά όταν δεν έχετε καμία και προσπαθείτε μέσω της επικοινωνιακής οδού να καλύψετε προφανής αδυναμίες και ανικανότητες, αυτό και ημερομηνία λήξης έχει και καταστροφικό είναι για όλα αυτά που δεν γίνονται.
ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΊΔΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΊΔΑ
Ίσως από τις μεγαλύτερες παθογένειες της κοινωνίας μας είναι αυτή της επιλεκτικής ακοής.
Ακούμε δηλαδή μόνο αυτά που μας αρέσουν και όχι μόνο αυτό. Αντιδρούμε κιόλας σε οτιδήποτε διαφορετικό, μόνο και μόνο επειδή το άκουσμα του δεν συνάδει με αυτά που κάποιοι μας είπαν. Με αυτά που κάποιοι μας υποσχέθηκαν.
Αυτήν ακριβώς την παθογένεια εκμεταλλεύονται οι προαναφερθέντες λαϊκιστές και συντηρούν με κάθε τρόπο αυτήν την κατάσταση. Και το έγκλημα δεν είναι ότι πείθουν ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας σε ανέφικτες και καταστροφικές πρακτικές. Είναι ότι οδηγούν τις μάζες σε υπερβολικές αντιδράσεις, όταν κάτι σωστό, αλλά όχι τόσο δημοφιλές πρέπει να γίνει. Τεράστιο παράδειγμα η λαϊκή αντίδραση απέναντι στον νόμο Γιαννίτση του 1992, περί των ασφαλιστικών ταμείων.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι διπλό. Και αποπροσανατολίζεται η κοινωνία με την λάθος προβολή των, κατά τα άλλα, σωστών θεμάτων. Και δεν γίνεται τίποτα προς την σωστή κατεύθυνση, με αποτέλεσμα η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα να καταρρέει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.
…ΣΚΟΤΕΙΝΟ “ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ”
Οι λίστες των φοροφυγάδων, τo σκάνδαλο της Siemens, οι χρηματισμοί της Novartis, η επιβολή των μνημονίων και ένα σωρό άλλα θέματα, που ενώ είναι απολύτως σοβαρά και η κοινωνία χρειάζεται εξηγήσεις, ξοδεύτηκαν κυρίως για επικοινωνιακή αντιπαράθεση.
Δεν θα καταγράψω λεπτομέρειες, αλλά όλοι θυμόμαστε τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις περί διαφάνειας και “όλα στο φώς” από την σημερινή συγκυβέρνηση. Παρόλα αυτά θα διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη. Η συγκυβέρνηση του “όλα στο φώς” σήμερα θα καταψηφίσει την πρόταση για προανακριτική για τους δικούς της ανθρώπους.
Εντάξει είπαμε όλα στο φώς, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας……
Κλείνοντας θα σας αναφέρω αυτό που θεωρώ το ποιο επίκαιρο. Και το ποιο τέλειο παράδειγμα της επικοινωνιακής εκμετάλλευσης εις βάρος της οικονομίας και της κοινωνίας.
Υπάρχει τις τελευταίες ημέρες η αντιπαράθεση μεταξύ της συγκυβέρνησης και της Τράπεζας της Ελλάδος για την πρακτική της χώρας όσον αφορά την “καθαρή” έξοδο του Αυγούστου.
Θα δεχθούμε την πιστοληπτική γραμμή στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση με παράλληλη επιτήρηση, που θέλει η Τράπεζα της Ελλάδος; Ή θα βγούμε μόνοι μας στις αγορές με ακριβότερη χρηματοδότηση και την πλήρη ελευθερία να κάνουμε τα χρηματοδοτούμενα κεφάλαια ό,τι θέλουμε;
ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ ΓΙΑ “ΚΑΘΑΡΉ ΈΞΟΔΟ”
Το πραγματικό δίλλημα έχει δύο σενάρια.
- Δεχόμαστε την πιστοληπτική γραμμή στήριξης, όπως ήταν και η θέση της συγκυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου του 2014, και έχουμε πιο φτηνή χρηματοδότηση αλλά και κάποια ενισχυμένη επιτήρηση, προκειμένου να μην έχουμε αναβίωση των φαινομένων του παρελθόντος και έτσι να σωθεί η πατρίδα. Παράλληλα δίνουμε τροφή στην αντιπολίτευση να συζητά για παράταση του μνημονίου.
- Δεν δεχόμαστε την ύπαρξη πιστοληπτικής γραμμής, δανειζόμαστε από την ελεύθερη αγορά με ακριβότερα επιτόκια και κάνουμε ότι θέλουμε με τα δανεικά μας, ακόμα και για πελατειακές πρακτικές που έχουν ήδη ξεκινήσει, προκειμένου να σωθεί η παρτίδα, (και όχι η πατρίδα). Παράλληλα ζωντανεύουμε το αφήγημα της “καθαρής εξόδου” και της αυτονομίας της ελληνικής οικονομίας που τόσο έχει ανάγκη η καταρρέουσα δημοτικότητά μας
Η ουσία είναι ότι η συγκυβέρνηση, προκειμένου να έχει ένα αφήγημα για το δυσαρεστημένο της ακροατήριο, χρεώνει την ελληνική κοινωνία με μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια για τις επόμενες γενεές.
- Μήπως το δεύτερο σενάριο σας θυμίζει κάτι?
- Μήπως κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ?
- Μήπως, εν μέρει τουλάχιστον, έφταιγε το ακριβό χρήμα?
- Μήπως έφταιγαν και οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων?
- Μήπως κάνετε τα ίδια?
- Μήπως?
Γιατί ένα είναι σίγουρο κύριοι της συγκυβέρνησης. Δεν κοιτάτε τις επόμενες γενεές, αλλά τις επόμενες εκλογές και δεν κοιτάτε πως θα σώσετε την πατρίδα, αλλά πως θα σώσετε την παρτίδα.
* Το σκίτσο είναι του Αρκά
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Κώστα Αγγελάκη στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
