Λίγο μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και μετά τη στόχευση όλων των πυρών κατά των πολιτικών, άρχισε δειλά – δειλά να συζητείται το ενδεχόμενο να σχηματισθεί κόμμα από επιχειρηματίες και στελέχη επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα.
Προβλήθηκαν μερικά ονόματα αλλά αυτό κράτησε μόνο μερικές ημέρες. Η συζήτηση αυτή ποτέ δεν απόκτησε ένταση ώστε να διαμορφωθεί ως μια πιθανή επιλογή διεξόδου της χώρας, μέσα από μία άλλου τύπου κυβέρνηση. Σε αντίποδα, προς του εξ επαγγέλματος πολιτικούς και τα παρακολουθήματα αυτών (δικηγόρους, ηθοποιούς, δημοσιογράφους, αθλητές κ.λπ.) ένα μεγάλο μέρος του λαού δεν θέλει, δεν μπορεί και δεν «νομιμοποιείται» να λάβει μέρος στην ενεργή διακυβέρνηση. Δεν θέλει διότι κανείς επιτυχημένος επιχειρηματίας δεν θυσιάζει το όνομά του και τον χρόνο του σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης γεμάτο αναποτελεσματικότητα, δεν μπορεί διότι τα διάσημα ονόματα του επιχειρηματικού χώρου είναι και αυτά «καμένα» από τις σχέσεις τους με το Δημόσιο και δεν νομιμοποιείται διότι συστηματικά από το 1981 καλλιεργήθηκε η κουλτούρα ότι πας όστις προέρχεται από εταιρίες είναι κακής πίστεως άτομο.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι έτσι η χώρα στερείται χρήσιμων δυνάμεων που θα μπορούσαν να συμβάλουν με μια άλλου τύπου προσέγγιση διοίκησης. Αντί ο λαός να επιλέγει ανάμεσα στα ανεκδιήγητα –και ουδέποτε υλοποιηθέντα– «προγράμματα» των κομμάτων, γιατί λ.χ. να μην τεθεί ενώπιον ενός “business plan” για το μέλλον της «επιχείρησης για την Ελλάδα»; Ένα σαφές σχέδιο στο οποίο θα αναπτύσσονται ποσοτικοί στόχοι, στρατηγικές επίτευξής τους, χρονική διάρκεια για κάθε στόχο και χρέωσή του σε συγκεκριμένα πρόσωπα.
Έτσι ο λαός θα ξέρει τι θα επιλέξει και πώς θα μετράει την αποτελεσματικότητα αυτού που εμπιστεύτηκε. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι συχνά στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας στο παρελθόν έγινε προσπάθεια να ενταχθούν στα προγράμματά τους «επιχειρησιακά» σχέδια. Ακόμη και σήμερα ορισμένα στελέχη ενταγμένα στα κόμματα προσπαθούν να περάσουν ιδιωτικοοικονομική νοοτροπία στα προγράμματα των κομμάτων. Μια τέτοια προσέγγιση όμως είναι αδύνατο να πάει μακριά διότι «πνίγεται» από τις καραβάνες των παλαιοκομματικών «δεινοσαύρων» που βλέπουν ότι χάνουν την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής.
‘Αρα ένα νέο κίνημα επιχειρηματιών και στελεχών δεν μπορεί να ενταχθεί στα παραδοσιακά κόμματα, πρέπει εξ ανάγκης να αυτονομηθεί. Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες επιχειρηματίες που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν γύρω τους ένα δυναμικό εξουσίας. Πλαισιωμένοι από στελέχη που γνωρίζουν τι θα πει «παράγω και συντηρώ θέσεις εργασίας», θα μπορούσαν να προβάλουν προς τον ελληνικό λαό μια άλλη λύση και διέξοδο από την κρίση. Στο κάτω -κάτω τι ωφελήθηκε ο τόπος από τους παλαιάς κοπής πολιτικούς; Γιατί νομιμοποιούνται οι συνδικαλιστές, οι καθηγητές και οι αθλητές να κυβερνούν και όχι οι επιχειρηματίες;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
