Το ΚΚΕ και τα εναπομείναντα μέλη του χαιρέτησαν το νέο πρόσωπο της κομματικής τους ηγεσίας, τον Δ. Κουτσούμπα, νέος για τα δημοσιογραφικά δεδομένα καθώς δεν τα έχει απασχολήσει στο παρελθόν, παλιός στα κομματικά στελέχη, καθώς αριθμεί πολλά έτη στην μήτρα του ΚΚΕ.
Και τι και αν άλλαξε η ηγεσία, η πολιτική στάση παραμένει η ίδια, για άλλους καλώς καμωμένο για τους περισσότερους, χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου, κακώς καμωμένο. Η έντονη παραμονή στην άρνηση και στην απομόνωση καλά κρατεί, τι και αν από τα κάτω δεν υπάρχει ανταπόκριση, τι και αν το εκλογικό ποσοστό διολισθαίνει συνεχώς ή τουλάχιστον μένει αμετάβλητο σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο για ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ, αυτό ερμηνεύεται ως την επιτυχία της αυταπάτης που έντεχνα πουλά ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία.
Συμφωνώ ότι δεν μπορείς να είσαι και «με το κεφάλαιο και με τους εργάτες». Όμως για ποιους εργάτες μιλάμε; Όταν υπάρχει μια τεράστια κρατική μηχανή που απασχολεί πάνω από επτακόσιες χιλιάδες υπαλλήλους, όταν οι ελεύθεροι επαγγελματίες αγγίζουν το ένα εκατομμύριο και κάπου στα μισά οι μικροεπιχειρηματίες, ενώ απουσιάζουν οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες που ξεχύνονταν κάποτε στην ύπαιθρο και ανδρώνονταν από εκατοντάδες εξαθλιωμένους και απροστάτευτους εργάτες που δούλευαν για ένα κομμάτι ψωμί.
Σήμερα υπάρχει ένα άλλο καθεστώς με πολλά κοινά σημεία με τον περασμένο αιώνα, τουλάχιστον ως προς τον λαό. Πάλι ο κόσμος πεινάει, πάλι ο κόσμος δεν απολαμβάνει ούτε τα στοιχειώδη, πάλι ο κόσμος χάνει τα περισσότερα θεμελιώδη δικαιώματά του, όμως ο εχθρός δεν είναι ο ίδιος, το μικρόβιο έχει μεταλλαχθεί, έχει γίνει πιο ισχυρό από ότι πριν και μια ξεπερασμένη θεραπεία θα το ενισχύσει ακόμη περισσότερο. Πρέπει ,χρησιμοποιώντας και τις παλιές μεθόδους και εμπειρίες του παρελθόντος, να βρούμε μια λύση που να ανταποκρίνεται στο σήμερα. Εκεί χωλαίνει το ΚΚΕ και αυτό εκμεταλλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που λείπει από το πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι η λαϊκή απαίτηση και ανάγκη, παραδόξως βέβαια καθώς το πρόγραμμα του αρθρώνεται στο όνομα του λαού, φαίνεται ότι δεν τον εκπροσωπεί. Αντιθέτως ηθελημένα ή μη ενισχύεται αυτό το σάπιο πολιτικό καπιταλιστικό σύστημα που θέλει να έχει μια αριστερά αποδυναμωμένη, διασπασμένη, έρημη. Η λύση βρίσκεται στην ένωση και όχι στην απομόνωση. Ένωση τόσο από τα κάτω, όσο και από τα πάνω. Δυστυχώς η λαϊκή κυριαρχία δεν μπορεί να έρθει ουρανοκατέβατη, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες.
Μετράμε ήδη 3 πέτρινα χρόνια ως κοινωνία αλλά και ως άτομα (ανεργία, φτώχεια κ.α.) και η παραδοσιακή αριστερά, το ιστορικό κόμμα του ΚΚΕ παραμένει καθηλωμένο στην συστημική του καρέκλα, δεμένο ίσως και από μια ανάξια, λόγων και έργων, ηγεσία αλλά πολύ περισσότερο από μία ξεπερασμένη πολιτική γραμμή. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η κοινωνία περιμένει να οργανωθεί για να εκφραστεί. Και αφού δεν βρίσκει ένα ισχυρό βήμα στην αριστερά καταφεύγει στην «αντισυστημική», φασιστική δεξιά που μόνο αντισυστημική και πατριωτική δεν είναι.
Η αριστερά είναι ένα γιγάντιο πολιτικό πλέγμα που περιλαμβάνει δυνάμεις τόσο «αστικοποιημένες» όσο και πιο ριζοσπαστικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεγαλύτερο μένος του ΚΚΕ από την περίοδο των εκλογών και έπειτα. Μα είναι κομμάτι του ίδιου παζλ, μέρος της ίδιας οικογένειας, που μεταφράζει βέβαια διαφορετικά τα κοινωνικά φαινόμενα. Αυτό δε σημαίνει ότι αποξενώνεται, ότι εκφυλίζεται αλλά απλώς ότι διαχωρίζεται. Θυμίζω δε ότι την περίοδο 1974-1981 το ΚΚΕ, νομιμοποιημένο πλέον κόμμα, στήριζε σε δημοτικές εκλογές υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ.
Αυτό συνέβαινε όχι γιατί το ΚΚΕ είχε αλλοιώσει την ιδεολογική του ταυτότητα, αλλά ακριβώς πατώντας πάνω στην βάση του και προσπαθώντας να αμυνθεί απέναντι στον τότε εχθρό που ήταν η συντηρητική δεξιά, συνασπίστηκε με το ΠΑΣΟΚ και ενίσχυσε τον αγώνα του, με ένα κόμμα που όπως έδειχνε και έλεγε ανήκε στην αριστερά.
Σήμερα δίνεται η δυνατότητα στο ΚΚΕ να συνασπιστεί με ένα άλλο κόμμα που προήλθε από τα σπλάχνα του, αυτό του ΣΥΡΙΖΑ. Δίνεται μια χρυσή ευκαιρία στο ΚΚΕ να αποδείξει το ριζοσπαστισμό και την πολιτική του καινοτομία, ανοίγοντας διαύλους επικοινωνίας πάνω σε μια συγκεκριμένη βάση, με ένα συγκεκριμένο σχέδιο που θα έχει επίκεντρο την κοινωνική πραγματικότητα.
Δε συναινώ με μία κυβέρνηση της αριστεράς που θα συνεχίσει το ίδιο τραγικό έργο με άλλους πρωταγωνιστές, αλλά μία κυβέρνηση που θα συντρίψει την καπιταλιστική μανία και τον ευρωπαϊκό επεκτατισμό που θα δράσει μεταρρυθμιστικά, κάνοντας το λαό κυρίαρχο και τη χώρα ελεύθερη. Στο χέρι του ΚΚΕ είναι να μην αφήσει τον εαυτό του υποχείριο της κυβερνητικής λόξας του ΣΥΡΙΖΑ αλλά να τον χειριστεί έντεχνα ώστε να αποδώσει τα μέγιστα στην κοινωνία.
Και πως θα γίνει αυτό; Με διαβούλευση και διάλογο, με άνοιγμα και συζήτηση όχι με αρνητισμό και εκκαθαρίσεις απόψεων και ανθρώπων. Ο απομονωτισμός δεν πρόκειται να αποφέρει καρπούς στην προσπάθεια του ΚΚΕ να τονώσει τη φωνή του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
