Του Δημήτρη Μπελαντή
Εικόνες της μνημονιακής Ελλάδας, Νοέμβριος του 2013. Στο βραδυνό δελτίο του SKY της 20-11-2013 γνωστή παρουσιάστρια του σταθμού ρωτούσε για αρκετή ώρα τον Υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο γιατί δεν έχει λάβει αρκετά μέτρα κατά των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, ώστε, επιτέλους, αυτά να «ξαναλειτουργήσουν» και οι φοιτητές να μην χάσουν το εξάμηνο.
Σε ένα δελτίο, συνδυαζόμενο με τις φευγαλέες εικόνες ορισμένων «ενεργών» φοιτητών που κατάγγελαν τους εργαζόμενους για την απώλεια του εξαμήνου, η παρουσιάστρια επέμεινε ότι η νομιμότητα δεν έχει επαρκώς εφαρμοστεί.
Ο Υπουργός απολογήθηκε δειλά θυμίζοντας ότι α) το Δημόσιο διεκδίκησε και πέτυχε να κηρυχθεί η απεργία δικαστικά ως παράνομη β) το Δημόσιο διεκδίκησε και πέτυχε να μην ανασταλούν οι διαθεσιμότητες από το Συμβούλιο της Επικρατείας και γ) ότι ερευνάται πώς είναι δυνατόν οι απεργοί να εξακολουθούν παράνομα να πληρώνονται εν μέσω της απεργίας δ) ότι, τέλος πάντων, τα ΑΕΙ αυτοδιοικούνται και, αρα, η δυνατότητα παρέμβασής του έχει και όρια .
Η συζήτηση προχώρησε τόσο στο ενδεχόμενο των ποινικών διώξεων για την μη εφαρμογή της δικαστικής απόφασης για το παράνομο της απεργίας- το οποίο τέθηκε χθες όχι μόνο υπαινικτικά και από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου- όσο και στο ενδεχόμενο της δυνατότητας επιστράτευσης των απεργών . Ακόμη και ο Υπουργός ο ίδιος υπενθύμισε ότι δεν είναι εύκολο πράγμα η επιστράτευση στα πανεπιστήμια-σε αντίθεση με την θετική εφαρμογή του μέτρου στην ΟΛΜΕ τον Μάιο – γιατί εδώ υπάρχουν οι διαβόητες κομματικές νεολαίες που θα προχωρήσουν αμέσως στην κατάληψη των σχολών. Ότι ακόμη οι ίδιοι οι καθηγητές και το διδακτικό προσωπικό θα κάνουν απεργίες /αποχές, τους οποίους δεν είναι δόκιμο και εύκολο να τους επιστρατεύσει κανείς. Προφανώς, αυτές οι αιτιολογήσεις δεν κάλυψαν την παρουσιάστρια, η οποία χωρίς να επικαλείται εμφατικά την ίδια την επιστράτευση ζητούσε πάντως πρόσθετα μέτρα για την εφαρμογή του «νόμου».
Η συζήτηση για την τυχόν επιστράτευση των υπό διαθεσιμότητα απεργών διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων έχει φτάσει σε μια απόλυτη ανατροπή των νομικών και της ιδιαίτερης λογικής τους αλλά και της ίδιας της κοινής λογικής. Ακόμη και αυτό το άμεσα μεταχουντικό ανοσιούργημα του νομοθετικού διατάγματος 17/1974 , το οποίο προβλέπει την πολιτική επιστράτευση και στα πλαίσιά της και την επίταξη υπηρεσιών, έχει μια αντιδημοκρατική και αυταρχική λογική αλλά πάντως μια κάποια λογική. Στην περίπτωση όπου η επίταξη υπηρεσιών διατάσσεται είτε λόγω φυσικής καταστροφής (κυρίως) είτε λόγω έκτακτης ανάγκης , ο νόμος σκοπεύει στην υποχρεωτική δέσμευση της εργασίας κάποιων ανθρώπων, ώστε να αντιμετωπιστεί η «ανάγκη». Προφανώς, η βασική λογική στο νομοθετικό διάταγμα είναι αυτή του να βάλεις τους κανονικά ελεύθερα εργαζόμενους στον καπιταλισμό –και στην πράξη κατά κανόνα τους απεργούς- να δουλέψουν υποχρεωτικά υπό την απειλή της ποινικής δίωξης (η οποία αρχικά ήταν και ιδιαίτερα σοβαρή).
Προκύπτει δηλαδή ότι ο σκοπός του νόμου είναι να επιβάλει σε κάποιους να δουλέψουν με πολιτικό καταναγκασμό, για να μην υπάρξει καταστροφή λόγω της «έκτακτης ανάγκης». Όμως, εδώ, έχουμε φτάσει στο σημείο να ζητείται κάποιοι να επιστρατευτούν όχι για να δουλέψουν εξαναγκαστικά αλλά για να αποδεχτούν παθητικά την απόλυσή τους. Το μνημονιακό κράτος πέτυχε τον απόλυτο τετραγωνισμό του κύκλου : απειλεί να επιστρατεύσει εργαζόμενους όχι για να δουλέψουν αλλά (!!!) για να απολυθούν χωρίς αντιδράσεις. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι όποιος τίθεται σε διαθεσιμότητα και μέχρι να απολυθεί ουσιαστικά δεν απασχολείται. Άρα, μια επιστράτευση των διοικητικών υπαλλήλων θα αντιμετώπιζε ως στόχο όχι την αναγκαστική εργασία αλλά το «πάγωμα» των ανθρώπων στο σπίτι τους μέχρι να απολυθούν και την απομάκρυνσή τους από τον χώρο δουλειάς. Είναι φανερό ότι η μνημονιακή πολιτική έχει φτάσει σε ένα απώτατο όριο : στην υπέρβαση, καταστρατήγηση και καταχρηστική εφαρμογή ακόμη και αυτών των πιο αντιδραστικών νόμων και μέτρων, στην γελοιοποίηση ακόμη και αυτών των νόμων.
Βεβαίως, η τάση αυτή φτάνει στα ακρότατα όριά της στην περίπτωση των δημοσιογράφων και ιδίως των βασικών προσώπων και συντελεστών των Μ.Μ.Ε. Αυτά τα πρόσωπα, με πολύ μεγαλύτερο ενθουσιασμό και πολεμική διάθεση από τους συντηρητικούς πολιτικούς, όταν δεν δαπανούν τον καιρό τους επιτιθέμενα με όλα τα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική του- και ιδίως στις πιο θετικές διαστάσεις της πολιτικής του, τις οποίες όχι τυχαία συχνότατα συνδέουν με τις πιο κριτικές και ριζοσπαστικές φωνές εντός του κόμματος- , εξαπολύουν καθημερινά επιθέσεις στους εργαζόμενους που αντιδρούν και αγωνίζονται επιδιώκοντας την συστηματική απομόνωσή τους από τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα και τάξεις. Ο λόγος αυτών των προσώπων είναι κατά τρόπο βαρετό και μονότονο η «νομιμότητα» και η τήρησή της. Για παράδειγμα, υπάρχει θέμα που οι διοικητικοί υπάλληλοι των Α.Ε.Ι. δεν τηρούν την απόφαση να σταματήσει η απεργία. Η στάση τους αυτή οδηγεί σε πειθαρχικές και ποινικές διώξεις. Αύριο θα τους κάνουν και αγωγές αποζημίωσης ακόμη, επειδή έβλαψαν (!) την δημόσια υπηρεσία, την οποία το Υπουργείο θέλει στην πραγματικότητα να διαλύσει.
Όμως, όταν ο Υπουργός Οικονομικών δεν εφάρμοσε πέρυσι δικαστική απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών για την μη συνταγματική νομιμότητα του «χαρατσιού», στο μικρό διάστημα που αυτή η πρωτόδικη δικαστική απόφαση ίσχυσε, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα και η επιμονή στην τήρησή της ήταν «νομικισμός». Όταν ακόμη και αυτή η δειλή και αμφίσημη προσωρινή διαταγή του Συμβουλίου Επικρατείας τον Ιούνιο έθετε το θέμα ότι δεν μπορεί να μην εκπέμπει καθόλου η δημόσια τηλεόραση, ο κ. Κεδίκογλου και η κυβέρνηση δεν φάνηκαν να αγχώνονται και να ανησυχούν για την τήρηση της νομιμότητας. Όταν βγαίνουν επιμέρους δικαστικές αποφάσεις που κρίνουν διαθεσιμότητες ως παράνομες, η διοίκηση δεν ασχολείται με αυτά τα ενοχλητικά ζητήματα-περιμένει να αναιρεθούν αυτές οι αποφάσεις από τα ανώτατα δικαστήρια.
Θα επιμείνουμε, λοιπόν, στην θέση ότι η στάση του μνημονιακού κράτους στο ζήτημα της τήρησης της νομιμότητας είναι απολύτως προσχηματική, υποκριτική και εργαλειακή. Την ίδια στιγμή όπου η Αριστερά αγχώνεται υπέρμετρα να μην πει ή να μην κάνει κάτι που θα την «εκθέσει», θα την εμφανίσει ως δύναμη της βίας ή θα την θέσει «εκτός νομιμότητας» , η ίδια η «νομιμότητα» και η εφαρμογή της μετασχηματίζεται ταχύρρυθμα σε όλο και πιο αντιδραστική κατεύθυνση αλλά και γίνεται όλο και πιο «καιροσκοπική» και εργαλειοποιημένη, αποδεσμευόμενη πλήρως από τις όποιες λαϊκές συνταγματικές κατακτήσεις. Επίσης, οι σημαντικές δικαστικές αποφάσεις αυτού του καιρού, όπως η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις Σκουριές, φαίνονται να επικυρώνουν παρά να καταργούν την αυταρχική νομιμότητα.
Σε αντίθεση με την απαίτηση του Διαφωτισμού ο νόμος να δεσμεύει βασικά τους εξουσιάζοντες και να έχει γενικό και αφηρημένο χαρακτήρα, έχουμε πια σχεδόν αποκλειστικά νόμους-μέτρα, οι οποίοι δεσμεύουν μόνο τους εξουσιαζόμενους και εφαρμόζονται τότε και μόνον τότε, όταν και εφόσον ευνοούν την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό. Ας αποδεσμευθεί λοιπόν η Αριστερά από την λογική του λεγκαλισμού, τελείως απρόσφορου εντός ενός κράτους έκτακτης ανάγκης, και ας προτάξει με τρόπο χειραφετημένο τις δικές της πολιτικές σκοπιμότητες και ανάγκες, οι οποίες μπορεί μια μέρα να οδηγήσουν και σε μια Συντακτική Συνέλευση και, άρα, σε μια πρωτογενή συντακτική διαδικασία με λαϊκό και εργατικό κοινωνικό περιεχόμενο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
