του ΜΙΧΑΛΗ ΜΙΧΑΗΛ
Πρίν από δύο εβδομάδες ο Γιώργος Παπανδρέου, στο Βερολίνο, προέτρεψε τους γερμανούς βιομήχανους να έρθουν και να επενδύσουν στην Ελλάδα. Λίγη ώρα αργότερα άκουγε από τον πρόεδρο των συνδέσμου γερμανών βιομηχάνων κ. Χανς Πέτερ Κάϊτελ, πρώην επικεφαλή της Hochtief , την πικρή αλήθεια ότι «δεν γίνεται Έλληνες επιχειρηματίες να βγάζουν τα λεφτά τους έξω, αντί να τα επενδύουν στην Ελλάδα και να ζητούν από εμάς να επενδύουμε στην Ελλάδα».
Αυτές οι πικρές αλήθειες έκαναν τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλο να στείλει επιστολή απάντηση στην γερμανική πλευρά, η οποία έχει το ενδιαφέρον ότι με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο επιβεβαιώνει τον γερμανικό ισχυρισμό! “Ο καθ’ ημάς λαϊκισμός, έχει δαιμονοποιήσει την επιχειρηματική δράση της Ελλάδας στα Βαλκάνια, ως μία μεταφορά δραστηριοτήτων σε γειτονικές χώρες. Η αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών επενδύσεων στις γειτονικές μας χώρες αποτελεί μία συνειδητή και σταθερή πολιτική να εκμεταλλευτεί η ελληνική επιχειρηματική κοινότητα τα φυσικά οικονομικά πλεονεκτήματα που προσφέρει η συγκεκριμένη περιοχή -που «άνοιξε» μετά το 1990”, αναφέρει.
Τούτων δοθέντων τίθεται το ερώτημα: Γιατί δεν επενδύουν τώρα οι έλληνες επιχειρηματίες στην Ελλάδα; Είναι η εξήγηση αυτή που δίνει ο κ. Δασκαλόπουλος ή μήπως πρόκειται για κάτι πιό βαθύ ; Μέχρι τώρα οι περισσότεροι έλληνες μεγαλοεπειχειρηματίες επικαλούντο ως βασικό λόγο για να μη προχωρούν σε επενδύσεις το ακριβό μισθολογικό κόστος και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, τη γραφειοκρατία και το ευμετάβλητο φορολογικό σύστημα.
Αυτό τώρα φαντάζει έωλο καθώς με τα μεγάλα κοψίματα στους μισθούς και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων έχει πέσει τόσο χαμηλά που κάλιστα μπορεί να συγκριθεί άν όχι με της Ινδίας, που ανέφερε ο κ. Παπανδρέου τουλάχιστον με των Βαλκανίων, όπως λέει ο πρόεδρος του ΣΕΒ.
Όσο για τις ασφαλιστικές εισφορές η επιδότηση από τα κράτος είναι πάνω από 50% και σ΄ορισμένες περιπτώσεις καλύπτονται εξ ολοκλήρου για τους πρώτους μήνες της απασχόλησης, η μεν γραφειοκρατία “σπάει” σιγά σιγά, η δε φορολογία έφτασε σε σημείο, οι μισθωτοί της μέσαίας τάξης, όσοι εξ αυτών ακόμη αντέχουν, να πληρώνουν περισσότερα απ ότι οι εύρωστοι έλληνες επιχειρηματίες επενδυτές. Αρα οι συνθήκες έχουν γίνει σαφέστερα ευνοικές για επενδύσεις. Γιατί τότε δεν κουνιέται τίποτα από τους “ μεγάλους” βιομήχανους και κάτι γίνεται αποσπασματικά με ορισμένους “μεσαίους”;
Άραγε γιατί, για παράδειγμα, οι ‘φασονάδες’ της δεκαετίας του ΄90 που έφυγαν από την Βόρεια Ελλάδα για τις γύρω Βαλκανικές χώρες δεν γυρνούν πίσω τώρα όπου τώρα θα βρούν εύκολα φτηνά εργατικά χέρια;
Η απάντηση μάλλον βρίσκεται στην ταυτότητα, τον χαρακτήρα και το DNA του ελληνικού κεφαλαίου.
Οι μεγαλόσχημοι έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν οργανωμένη αστική τάξη, όπως οι αντίστοιχοι τους στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Στηρίζοντας εθνικές πολιτικές και αναλαμβάνοντας ρίσκα. Λίγοι λειτουργούν έτσι αλλά δεν φτάνουν .
Αν ανατρέξει κανείς στην σύγχρονη ελληνική ιστορία θα διαπιστώσει με απογοήτευση ότι το ελληνικό κεφάλαιο ποτέ δεν εκπλήρωσε, πλήν μεμονωμένων χαρακτηριστικών περιπτώσεων, το “πατριωτικό του καθήκον” Ούτε στην κρίση του 1897 οι τότε μεγαλέμποροι και βιοτέχνες ή τραπεζίτες δεν στήριξαν τον Τρικούπη, ούτε στην παγκόσμια οικονομική κρίση του ΄29 “έβαλαν πλάτη”, όπως καταδεικνύει τεκμηριωμένα ο αναγνωρισμένος ιστορικός Μάρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του “Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου” , ούτε μετά τον Πόλεμο ούτε μετά τον Εμφύλιο ούτε μετά την δικτατορία των συνταγματαρχών,δηλαδή από το 1974 μέχρι τώρα.
Αντιθέτως οι περισσότεροι “φτιάχτηκαν” εις βάρος του ελληνικού κράτους, που τώρα σε μεγάλο βαθμό το λοιδωρούν. Καρπώθηκαν, με την συνδρομή του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού συστήματος ασφαλώς, το μεγαλύτερο μέρος του “σχεδίου Μάρσαλ”, πήραν “θαλασσοδάνεια’ επί Χούντας, “έριξαν έξω” επιχειρήσεις και τίς ανέλαβε ως “προβληματικές” το κράτος , μετα το 1974 κ.λ.π.
Ασφαλώς και τις τελευταίες δεκαετίες τους διευκολύνει η νοοτροπία και οι επιδιώξεις των πολιτικών ενός κομματικού συστήματος που έχει ως βασική αρχή λειτουργίας “βάστα με να σε κρατώ”’η αλλιώς διαπλοκή.Παντού υπάρχει στην Ευρώπη αλλά μέχρι ενός σημείου. Ο καθένας ξέρει τα όρια του. Κι όταν παραβιάζονται προκαλούνται πολιτικές αναταραχές και ελλοχεύουν κίνδυνοι επικρατεί το “πατριωτικό καθήκον”.
Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
