ΕΓΩ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΥΠΟΨΙΑΖΟΝΤΑΙ

Μοίρασε το

Στο άκουσμα της είδησης, στενοχωρήθηκα. Ειλικρινά. Αλλά μόνο και κυρίως για εκείνους, τους πολλούς που δεν βρέθηκαν σε λίστες αφού δεν υπήρχε λόγος, σαν κι εμένα, τους ξώφαλτσους, αλλά ενήμερους, τους ακούσιους, αλλά γνωρίζοντες καλά την γεύση του προθαλάμου που προηγήθηκε πριν την υπογραφή της σύμβασής τους με το ραδιομέγαρο και τους εκάστοτε, αλλά και τους αειθαλείς παχυλά αμειβόμενους δορυφορίσκους του με το σηκωμένο φρύδι και το μπλαζέ ύφος.

Την σύμβαση που ποτέ ή ελάχιστα σχετίστηκε με τον πολιτισμό που υποτίθεται πως το όλο εγχείρημα πρέσβευε ή την εικόνα και την φωνή της χώρας ανά την υφήλιο… Ευτυχώς δηλαδή, γιατί σε αντίθετη περίπτωση… Όχι πως δεν υπήρξαν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας…

«Τέλος πάντων». Κι ας έχω δεσμευθεί πως δεν θα το ξαναπώ ή ξαναγράψω γιατί υποκρύπτει και υπαινίσσεται γκαντεμιά, αρνητική ενέργεια και πάει λέγοντας. Ας όψεται όμως…

Μετά τον κόμπο στον λαιμό, κυρίως από το (υποτίθεται) αιφνίδιο του πράγματος και το γνώριμο των συνεπειών στο πετσί, στην ψυχή και στο μυαλό, η επόμενη σκέψη ήταν η κίνηση. Η όχι και τόσο αιφνίδια –επαναλαμβάνω σκοπίμως- για το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο σύνολό του, αλλά και για μένα τον ίδιο, όλους εμάς, αφού οι πληροφορίες ποτέ δεν έπαψαν, απλώς ήταν ελάχιστα πιστευτές για έναν και μόνο απλό λόγο: Ότι ποτέ κανείς σ’ αυτή τη χώρα, κυρίως εξ’ όσων επιχείρησαν ή επιχειρούν να την εκπροσωπήσουν με το ασθενές επιχείρημα ότι επεδίωξαν ή επιδιώκουν να την σώσουν, δεν τόλμησε να τα βάλει ευθέως και χωρίς περιστροφές με τον χώρο. Την συντεχνία. Με τον έναν ή άλλο τρόπο, το απέφευγε προσφεύγοντας σε αοριστολογίες προς λαϊκή κατανάλωση χωρίς να πράξει το παραμικρό.

Έλα όμως που ο… «τρελαντώνης» το έκανε! Αυτό ήταν που αιφνιδίασε και όχι το περιεχόμενο της απόφασής του. Γι’ αυτό και το «σοκ», υποκριτικό για πολλούς, όχι όμως για όλους. Όχι πως στο παραμύθι των ημερών υπάρχουν άμοιροι ευθυνών. Δεν υπάρχουν. Υψηλόμισθοι και μη, συνασπισμένοι ή όχι, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, δεν έκαναν το παραμικρό. Αρκέστηκαν στον ρόλο του χειροκροτητή και του προσυπογράφοντος, σε κείμενα και «γραμμές» άλλων. Εκείνων των οποίων τον προθάλαμο επισκέφθηκαν ή σχεδίαζαν να επισκεφθούν. Με σκοπιμότητα και δεύτερες σκέψεις, που καμία απολύτως σχέση δεν είχαν ή έχουν με όλο αυτό το «θεσμικό» του πράγματος που τώρα αφειδώς διατυμπανίζουν καθήμενοι στις ίδιες ακριβώς καρέκλες που αναπαύονταν μακαρίως και αυτάρεσκα και την προηγούμενη εβδομάδα…

Όχι δεν τους πιστεύω, όπως δεν πιστεύω και την σάρκα εκ της σαρκός τους: Τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, άλλοτε παρεπιδημούντα του Ραδιομεγάρου ελέω ονόματος, αλλά όχι μόνο. Το αξιοποίησε δεόντως το παλληκάρι, υπουργός έγινε, με κείμενα και υπογραφές άλλων, όμως. Κείμενα ενός επιφανούς πρώην συνεργάτη του Παπανδρέου, του Μόσιαλου και, τις υπογραφές, των επικριτών του που σήμερα δηλώνουν αιφνιδιασμένοι. Όλων εκείνων που συνηγόρησαν στο κλείσιμο της υποτίθεται «δημόσιας» τηλεόρασης που οι ίδιοι κατακρεούργησαν επί χρόνια κι εν συνεχεία συναίνεσαν στο κλείσιμό της με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσον και χωρίς αιδώ.

Φοβάμαι πως αυτό που ζούμε, όμως, δεν είναι η ουσία. Κι ας χύθηκε «αίμα». Επί του παρόντος και για λίγες ακόμη ώρες σχετίζεται με το περιτύλιγμα… Διότι αυτοί που σήμερα προτρέπουν σε ανένδοτο είναι αυτοί που εκουσίως, με απόλυτη συνείδηση, βάζουν με τις πράξεις τους την ταφόπλακα σ’ ολόκληρο το σινάφι. Και δεν το κάνουν από συνείδηση. Για ψηφοθηρία το κάνουν. Για άρτον και θεάματα, που δεν αρκούν για να πληρώσεις το ρεύμα, το χαράτσι και το γάλα. Εγώ ξέρω πως είναι. Εκείνοι μέχρι τώρα υποψιάζονται… Προς γνώση και συμμόρφωση λοιπόν.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου