Στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης τόσο η Ευρώπη όσο και η Ελλάδα σε κάθε τους κίνηση κάνουν ένα βήμα δειλό, πάντα καθυστερημένο και – αφού κάνουν οτιδήποτε, μετά το αφήνουν ημιτελές να περιμένει το επόμενο στάδιο της κρίσης. Αυτό είναι το πρώτο γενικό συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει εύκολα κανείς από το φθινόπωρο του 2009 και μέχρι τώρα.
Σήμερα αναρωτιέται ο ελληνικός λαός αν θα επιλέξει ή όχι την ανατροπή (επαναδιαπραγμάτευση, αναθεώρηση κ.λπ.) του μνημονίου που η ίδια η επίσημη κυβέρνησή του στηριζόμενη στα 2/3 της Βουλής, υπέγραψε μόλις πριν λίγους μήνες.
Στις εκλογές του Ιουνίου καλούνται οι ψηφοφόροι να διορθώσουν ένα ακόμη λάθος: το μη σχηματισμό κυβέρνησης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις 6 Μαΐου. Και τώρα οι επίδοξοι κυβερνήτες επιδίδονται σε αγώνα προσηλυτισμού των αποτυχόντων νεοκομματαρχών. Με άλλα λόγια η κυβερνησιμότητα των προγραμματικών (;) θέσεων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχυθούν με την προσθήκη των καταψηφισθέντων από το λαό, μικρών νεοπαγών κομμάτων! Και όποιος κερδίσει θα σχηματίσει κυβέρνηση, ισχυρή και ικανή για να αντιμετωπίσει τα μεγαλύτερα και πιεστικότερα προβλήματα της ελληνικής ιστορίας! Οίκοθεν συνάγεται πως η βιωσιμότητα της όποιας κυβέρνησης προκύψει στις 18 Ιουνίου θα κρίνεται μέρα μέρα από το εκάστοτε φύσημα μη ούριου ανέμου. Αλλά κάθε άλλο παρά ούριος άνεμος αναμένεται. Ποιος και με ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις θα αντιπαρατεθεί στο επάρατο μνημόνιο τότε; Μπορούμε τότε να ελπίζουμε στο έλεος των άλλων δολιχοδρομούντων συνεταίρων, των Ευρωπαίων!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
