Στον κόσμο του φαντασιακού φαίνεται πως ζει η πολιτική ηγεσία του τόπου. Καθώς το αιχμηρό παγόβουνο του υπερδανεισμού έχει ανοίξει ρήγμα στα αμπάρια του Τιτανικού με τον οποίο ταξιδεύει η «πατρίς» δεκαετίες τώρα, ατενίζουν ανάποδα τα κρύα βάθη και θέλουν να μας πείσουν πως ο ουρανός πήρε τούμπα κι απλά κυλάει βροχή και δάκρυα…
Παίζει το πιάνο, χορεύουν τα κρινολίνα της αυτοδιοίκησης με τα φράκα της ηγεσίας, τρεμοπαίζουν τα φώτα στα σαλόνια. Παίρνει κλίση το πλοίο, ανεβαίνει η στάθμη και πνίγεται στα ορμητικά ύδατα των χρεών η κάποτε ανθούσα αστική τάξη μαζί με τους εξαθλιωμένους ανθρωποπόντικες. Στις εναπομείνασες ναυαγοσωστικές λέμβους δε ξελασκάρουν τα μπουλόνια μιας και ανέκρουσε πρύμναν το Δ.Ν.Τ. Οι αξιωματικοί-υπηρέτες του νεκροζώντανου τραπεζικού συστήματος, κουνούν το μαντήλι στους αλλοπαρμένους-κρεμασμένους στις καδένες.
Ηρωικό πράγμα τελικά για τον Έλληνα, η καθημερινότητα κι ο αυτοσχεδιαστικός τρόπος να τα «φέρνει βόλτα». Ισορροπεί ασταθώς πάνω στην τεντωμένη κλωστή της χαμένης επιχειρηματικότητας και του χαμένου μισθού, ομνύοντας εκ παραλλήλου στην τηλεδημοκρατία με εξάρσεις καφενόβιας ή διαδικτυακής «αντίδρασης».
Τα «mea culpa» των ηγητόρων φαντάζουν ειρωνικές πομφόλυγες προς εσωτερική κατανάλωση. Η αναποτελεσματικότητα των μέτρων που οδήγησαν σε μια πρωτοφανή ύφεση τη χώρα και σε δεινές συνθήκες διαβίωσης τους πολίτες, καγχάζουν θορυβωδώς εμπαίζοντας τις «γενναίες αποφάσεις» και εκείνους που τις έλαβαν.
Ανυπόταχτος λαός. Έτοιμος να βγεί στους δρόμους, ως ασύνδετος «αγανακτισμένος», «διαθέσιμος» ή και «κινητικός» μα όχι κινητοποιημένος. Βαριέται το κούρεμα και περιφέρεται σα χίπις της δεκαετίας του ’60, ζητώντας έρωτα κι όχι οικονομικό πόλεμο.
Τις πταίει; Ο Έλληνας, βιάζονται να ρίξουν το ανάθεμα οι κομισάριοι της ευρωζωνικής γραμμής. Πίσω από τις λέξεις δεν ξεπροβάλλει ο… Αλέξης, μα η καλοκρυμμένη αλήθεια πως η κρίση στην Ευρώπη, καλά κρατεί. Δείχνει τα δόντια της στην Ιταλία, αλυχτά στη Γαλλία που «σταθεροποιείται» με μείωση παραγωγής και αύξηση ανεργίας, δαγκώνει στο λαιμό την ημιθανή Πορτογαλία, κρατά στο έδαφος την ασταθή Ιρλανδία και βυθίζει κυνόδοντες στην Ισπανία.
Θριαμβολογούν παράταιρα οι Βρυξελλόβιοι, ανεμίζοντας ως σημαία το ότι στην Ισπανία σταθεροποιήθηκε η ανεργία τον Αύγουστο, που δεν είναι πλέον παχιές ούτε καν οι μύγες. Ξεχνούν ωστόσο να αναφέρουν πως ενενήκοντα εννέα χιλιάδες Ισπανοί μετανάστευσαν το μήνα αυτό σε άλλες χώρες, αναζητώντας την πολυπόθητη εργασία… Αυτό δηλαδή που πράττει και το πλέον εύρωστο κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού, καθώς αδυνατεί να καλύψει ως και βασικά έξοδα διαβίωσης.
Ο κόσμος βοά για παταγώδη αποτυχία σχεδιασμού πορείας προς την πολυπόθητη «ανάκαμψη». Το παράδειγμα της Αργεντινής που πολυφορέθηκε αντιπολιτευτικοεπικοινωνιακά, δε στάθηκε ικανό να αποτρέψει τον εξωτερικό και επαναλαμβανόμενο υπερδανεισμό μας. Ούτε έκανε πιο κατανοητό στον πολίτη πως το απύθμενο της κρίσης στην Ελλάδα οφείλεται σε μια θεμελιακή αδυναμία πολλών δεκαετιών: Τις δαπάνες των νοικοκυριών μα και του κράτους αδυνατούσε -και αδυνατεί- να υποστηρίξει επαρκώς η παραγωγική βάση της χώρας.
Νοσεί ο δημόσιος βίος με έναν κατατονικό υδροκεφαλισμό, πριμοδοτούμενο επί μακρόν από τον κομματισμό και τις αλλαξοβολεψιές. Εμπαίζεται η επιχειρηματικότητα, λειτουργώντας σε ένα άξενο επιχειρηματικά περιβάλλον πλήρους αστάθειας και κυβερνητικής απάθειας. Ελεύθερα-πολιορκημένα τα επαγγέλματα, φυτοζωούν μέχρις εσχάτων. Δουλοπάροικος ο υπάλληλος, πεντάμηνος επαίτης ο νέος, ανασφάλιστος ο υποαπασχολούμενος, γονατισμένος ο συνταξιούχος.
Διαγκωνίζονται τα παραλλαγμένα πλέον κόμματα εξουσίας, παραπαίοντας ανάμεσα στις εγγενείς διαφορές τους και τις συγγενείς πολιτικές συμπεριφορές τους. Ν.Δ vs ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή να κρατά τα εξαπτέρυγα της ακραιφνούς «εθνικοφροσύνης», δρέποντας μια τρίτη θέση στις δημοσκοπήσεις, επικίνδυνη κατά πολλούς. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ακόμη ψάχνουν τη χαμένη «λαϊκή τους βάση». Σκιαγμένη κάπου στις λαϊκές αγορές με τη συνταξούλα στο χέρι, ψωνίζει τα «σαπάκια» και καλεί τους μαυροφορεμένους παίδαρους να της πάνε δυο σακούλες φόβου, στο σπίτι. Το ΚΚΕ παραμένει αδιασάλευτο στις θέσεις του μα και στα ποσοστά του. Οι Οικολόγοι κι οι Ανεξάρτητοι, ακόμη κι αν μπουν στη Βουλή, το μαγικό 151 δεν θα καταφέρουν να το εξασφαλίσουν, είτε στον αίτιο είτε στον πρωταίτιο.
Success story και ανάκαμψη εναντίον επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Συνθηματολογικά ευφυολογήματα εκατέρωθεν των παρατάξεων, υπό μορφήν black humour, κατά τη νέα εκλογική αναμέτρηση, που δεν θα αργήσει. Το εκλογικό σώμα θα συρθεί παραδαρμένο να ψηφίσει, ακόμη μια φορά, με τη λογική του «το μη χείρον, βέλτιστον».
Ριψάσπιδες οι πνευματικοί ταγοί του τόπου, στην περικεφαλαία τους ένα θαμπό όχι αχνοφαίνεται, μα στην ασπίδα ένα μεγάλο «ναι» λαμπυρίζει, καθώς στρέφουν νώτα στον πολίτη που απεγνωσμένα ζητά μια λύση, μια εναντίωση στους Μήδους.
Η Μαργαρίτα Ικαρίου είναι δημοσιογράφος , μέλος τησ ΕΣΗΕΑ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
