Όταν πριν λίγες μέρες, στον απόηχο της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, η εφημερίδα Die Welt αναφέρθηκε στην προοπτική συγκρότησης μιας νέας κυβέρνησης, από τη Νέα Δημοκρατία, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Δημοκρατική Αριστερά, ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, ήταν ξεκάθαρο ότι το Βερολίνο ψάχνει εναλλακτική διακυβέρνησης στην Ελλάδα, προκειμένου να συνεχίσουν να εξυπηρετούνται οι στρατηγικοί του στόχοι στη χώρα μας.
Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση που πέτυχε ο Ευάγγελος Βενιζέλος με στόχο να μεγιστοποιήσει την εξάρτηση του Σαμαρά από αυτόν, του γύρισε μπούμερανγκ. Κι αυτό γιατί εξέλειπε το αριστερό άλλοθι για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που βρέθηκαν να στηρίζουν και να συμμετέχουν στην πιο αυταρχική και ταξική κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής δεξιάς. Αν σε αυτό προστεθούν η δημοσκοπική καχεξία και η ανάγκη ψήφισης νέων αντιαναπτυξιακών και αντιλαϊκών μέτρων, είναι φυσικό, Μαξίμου και Βερολίνο να ανησυχούν σοβαρά.
Όταν στις 19/11, παραμονή της συνεδρίασης της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ δημοσίευσα ένα σχόλιο με τίτλο Τελευταία ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα αδιαθετούσε και η ΚΟ, στην οποία θα ζητούσε «ψήφο εμπιστοσύνης» μετά την έκκληση Τσίπρα προς τους βουλευτές όλων των κομμάτων να διαχωρίσουν τη θέση τους από την πολιτική της δικομματικής, θα αναβαλλόταν. Η αναβολή, δυο μέρες πριν την συνάντηση Σαμαρά με την Άνγκελα Μέρκελ, ήταν εύλογη, αλλά και αποκαλυπτική του φόβου που διακατέχει τόσο τον Βενιζέλο, όσο και τον Σαμαρά.
Η ένταση στο υπαρκτό ΠΑΣΟΚ μετά τη διαγραφή της Θεοδώρας Τζάκρη και τις διαφοροποιήσεις στελεχών από την κυβερνητική πολιτική είναι έντονη. Ο Νίκος Σηφουνάκης, η Άντζελα Γκερέκου έχουν αποστασιοποιηθεί, ο Γιάννης Ντόλιος τάχθηκε υπέρ συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Κώστας Σκανδαλίδης απέρριψε τις αιτιάσεις περί αποστασίας. Η δοκιμαζόμενη συνοχή του υπαρκτού ΠΑΣΟΚ υπογραμμίστηκε έμμεσα και από το άρθρο του Γιάννη Σουλαδάκη στο vima.gr όπου πρότεινε να ανακηρύξει τον Κώστα Σημίτη επίτιμο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και να οριστούν αντιπροέδροι η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Φλωρίδης και ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Ο Βενιζέλος αντιλαμβάνεται πια ότι οι βουλευτές ακολουθούν προσωπικές στρατηγικές και ορισμένοι κλείνουν επί δεξιά, ειδικά μετά την αποτυχία συγκρότησης μιας κεντροαριστερής Ελιάς. Οι «εκσυγχρονιστές» καραδοκούν και αν «πάρουν» το ΠΑΣΟΚ, τότε το φλερτ με τη ΔΗΜΑΡ και τις προσωπικότητες του κεντρώου χώρου μπορεί να αναθερμανθεί. Εννοείται ότι έχει επιστρέψει στο εσωκομματικό παιγνίδι και ο Γιώργος Παπανδρέου, πρώτον με το προγραμματικό κείμενο των 75 και δεύτερον, με το ερωτηματολόγιο για την περίοδο 2009-2011 όπου μεταξύ άλλων φέρεται να αναρωτιέται γιατί έπεσε η κυβέρνησή του. Οι «παπανδρεϊκοί» πάντως μοιάζουν να είναι ανοιχτοί προς τον ΣΥΡΙΖΑ για κάποια μελλοντική συνεργασία.
Εννοείται ότι για την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ ούτε ο Βενιζέλος, ούτε ο Παπανδρέου μπορεί να εξασφαλίσει την επανεκλογή της. Τρίτο πρόσωπο δεν φαίνεται να υπάρχει και η επικρατούσα άποψη είναι ότι η ΚΟ θα αρχίσει να φυλλοροεί όσο θα πλησιάζουν εκλογές, τόσο προς τα δεξιά, όσο και προς τα αριστερά. Και εκεί βρίσκεται το πολιτικό πρόβλημα του Σαμαρά.
Οι ΑΝΕΛ παρά τις όποιες απώλειες και τη ζημιά που κάνουν τα συστήματα στον πρόεδρό τους Πάνο Καμμένο, παραμένουν το «καταφύγιο» των δεξιών πατριωτών και φιλοδοξούν να γίνουν πόλος έλξης ευρύτερων δεξιών στρωμάτων που έχουν πληγεί από την διακυβέρνηση Σαμαρά.
Η κατανομή των εδρών μεταξύ των κομμάτων και των ανεξαρτήτων βουλευτών δεν βγάζει εναλλακτική κυβέρνηση με δεδομένο ότι το ΚΚΕ δεν παίρνει τέτοια ρίσκα, εκτός κι αν η ΝΔ, με άλλο αρχηγό, δώσει ψήφο ανοχής σε μια εθνική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ που θα επιδιώξει αναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές. Αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν αυτοκτονικό για το ΣΥΡΙΖΑ, που λογικά, πολιτικά και ηθικά, θέλει αυτοδυναμία για να διαπραγματευτεί. Άλλωστε, ο χρόνος δουλεύει υπέρ του.
Το άρθρο δημοσιεύεται στο www.makisandronopoulos.blogspot.com
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
