Χρόνια επικαλούμαστε την ανάγκη ενός σταθερού φορολογικού συστήματος, που να διασφαλίζει φορολογική δικαιοσύνη και αύξηση δημοσίων εσόδων. Οι δυο αυτοί στόχοι συνδέονται: όσο πιο δίκαιο το φορολογικό σύστημα, τόσο μεγαλύτερα τα δημόσια έσοδα.
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, οι χώρες με τα υψηλότερα δημόσια έσοδα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, έχουν υψηλούς συντελεστές άμεσης φορολογίας (σχεδόν διπλάσιους σε σχέση με την έμμεση) και υψηλούς συντελεστές φορολόγησης των υψηλών εισοδημάτων φυσικών προσώπων. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν π.χ. η Δανία, η Σουηδία και το Βέλγιο. Στον αντίποδα βρίσκονται χώρες, όπως π.χ. η Σλοβακία, η Λιθουανία και η Ρουμανία, με χαμηλούς συντελεστές άμεσης φορολογίας, χαμηλούς συντελεστές φορολόγησης των υψηλών εισοδημάτων και τελικά με χαμηλά δημόσια έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Προφανώς, η συσχέτιση αυτή δεν είναι τυχαία. Η αίσθηση δικαίου, που συνοδεύει την υψηλή φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων καθώς και την υψηλή άμεση φορολογία, οδηγεί σε υψηλά δημόσια έσοδα και στη συνέχεια σε αυξημένες κοινωνικές παροχές, με τις χώρες της πρώτης ομάδας να διαθέτουν κατά μέσο όρο 35% του ΑΕΠ σε αυτές τις παροχές, ενώ οι χώρες της δεύτερης να διαθέτουν κατά μέσο όρο μόνο 24% του ΑΕΠ.
Η χώρα μας ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Τα δημόσια έσοδα από φορολογία είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ οι Έλληνες πολίτες είναι οι πιο βαριά φορολογούμενοι με υψηλό ποσοστό έμμεσων φόρων, σχεδόν διπλάσιο από το μέσο όρο της ΕΕ. Και το εύλογο ερώτημα είναι το εξής: το νέο φορολογικό νομοσχέδιο βελτιώνει ή επιδεινώνει αυτή την κατάσταση;
Ενώ προβλέπεται ύφεση 3,8% για το 2013, το φορολογικό νομοσχέδιο, ορίζει αύξηση των φορολογικών συντελεστών και μεγαλύτερες επιβαρύνσεις σε μισθωτούς, συνταξιούχους και ελεύθερους επαγγελματίες. Ταυτόχρονα τιμωρεί τις οικογένειες με παιδιά, ενώ η χώρα μας παρουσιάζει σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας. Επιπρόσθετα, δεν περιλαμβάνει κανένα αναπτυξιακό κίνητρο, αφού αγνοεί παντελώς βασικούς αναπτυξιακούς τομείς όπως τον τουρισμό, την αγροτική οικονομία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, καθώς και εναλλακτικούς τρόπους ανάπτυξης, όπως την κοινωνική οικονομία. Βέβαια, η μη πάταξη της φοροδιαφυγής δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά συνδέεται άμεσα με το πελατειακό κράτος και την διαπλοκή μεταξύ κομματικών μηχανισμών και δημόσια διοίκηση.
Γίνεται λοιπόν σαφές ότι το νέο νομοσχέδιο δεν οδηγεί στην αύξηση των δημοσιών εσόδων αλλά στην φτωχοποίηση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και στην διαιώνιση της νοσηρής κατάστασης όπου το κράτος φέρεται ληστρικά στον έντιμο φορολογούμενο και αυτός με την σειρά του αντιμετωπίζει το κράτος σαν εχθρό του.
Ποια είναι η εναλλακτική λύση; Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εν νέου τον τροχό αλλά απλώς να εφαρμόσουμε αυτά που υπόσχονται τα κόμματα εξουσίας πριν τις εκλογές και τα ξεχνούν αμέσως μετά! Μεταξύ άλλων πρόκειται για την αναδιάρθρωση του φοροεισπραχτικού μηχανισμού, που οδηγεί στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, εφόσον τα δημόσια έσοδα δεν θα βασίζονται πλέον μόνο σε μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά και σε εκείνους που σήμερα σταθερά φοροδιαφεύγουν. Πρόκειται επίσης για την δημιουργία περιουσιολογίου και πόθεν έσχες για όλους τους πολίτες, έτσι ώστε να ελέγχεται κατά πόσον συνάδουν τα περιουσιακά στοιχεία και οι αποταμιεύσεις τους με τα εισοδήματά τους. Πρόκειται εξίσου για την κατάργηση του απαρχαιωμένου Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων και η αντικατάστασή του με απλούς, σύγχρονους και αποτελεσματικούς κανόνες απεικόνισης των συναλλαγών.
Και το τελικό ερώτημα είναι το εξής: είναι σε θέση οι κομματικοί μηχανισμοί που κυβερνούν σήμερα να κάνουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις, που είχαν επί δεκαετίες τη δυνατότητα να κάνουν, χωρίς ποτέ να το πράξουν;
Ο Οδυσσέας Βουδουρης είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ στη Β’ Περιφέρεια Αθήνας
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
