Selective Default, επιλεκτική ή πλήρης χρεοκοπία; Ιδού το ερώτημα… Διαλέγεις και παίρνεις, αναλόγως ποια εκ των δυο εκδοχών μπορεί ν’ αποδειχθεί περισσότερο εύπεπτη.
Στην φάση που βρισκόμαστε νομιμοποιούμαστε ως χώρα να διαλέξουμε εκδοχές ή εκφάνσεις, όχι όμως και την ουσία όσων χθες αποφασίστηκαν.
Και αυτό που υπεραπλουστευτικά αποφασίστηκε από τους ευρωπαίους ηγέτες επιδέχεται διαφορετικών αναγνώσεων. Δραστική η μείωση του χρέους, σημαντική η χρονική του επιμήκυνση, μικρή αλλά σημαντική η ανάσα για την Ελλάδα του σήμερα, υποθήκη και σκηνικό ασάφειας για τα επόμενα τριάντα χρόνια, με παράλληλη ενεργοποίηση των CDS. Αυτό περίπου είναι το σκηνικό που διαμορφώνεται, σκηνικό που όπως οι οικονομολόγοι άρχισαν να λένε θα αναγκάσει την κυβέρνηση να προσφύγει σε νέα δημοσιονομικά μέτρα, μέτρα που είναι περίπου βέβαιο ότι θα την οδηγήσουν μέσα στο φθινόπωρο, σε πρόωρες εκλογές.
Η συμμετοχή ιδιωτών (βλέπε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και όχι μόνο) συνεπάγεται αυτομάτως ότι η χώρα εισέρχεται στο club των χρεοκοπημένων χωρών όντας η πρώτη του σφιχτού πυρήνα της Ε.Ε., και η μόνη με πολλαπλάσιο χρέος, των οφειλών των χωρών που οδηγήθηκαν στο ίδιο καθεστώς τις προηγούμενες δεκαετίες.
Η πρωτιά μας αυτή καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την πρόβλεψη για την χρονική διάρκεια που η χώρα θα βρίσκεται στο καθεστώς της επιλεκτικής ή της πλήρους χρεοκοπίας. Το πότε θα συμβεί αυτό, τοποθετείται μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Οσον αφορά στον χρόνο, όμως, οι πληροφορίες που κατέφθαναν από τις Βρυξέλλες μιλούσαν για διάρκεια που ξεκινά από λίγες ημέρες και μπορεί να φθάσει έως και κάποιες εβδομάδες, έως ότου οι οίκοι αξιολόγησης, αναβαθμίσουν τη χώρα. Ιδωμεν.
Τι κρύβεται όμως στ’ αλήθεια πίσω από τις λέξεις; Κανείς δεν μπορεί τούτη την ώρα να κάνει ασφαλείς προβλέψεις. Η ιστορία όμως έχει διδάξει πως όλες ανεξαιρέτως οι χώρες της υφηλίου που εναπόθεσαν τις τύχες τους στις αγκάλες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έφθασαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο σημείο μηδέν, που σήμερα βρίσκεται η χώρα μας και, στην συνέχεια, εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους… Η επιλογή προμελετημένη, μετρήσιμη και φυσικά, όχι αμοιβαία επωφελής. Το σκεπτικό των δανειστών απαράλλακτο και ίδιο: Εφόσον η κινδυνολογία και οι κακές ειδήσεις ήταν αυτές που οδήγησαν τις χώρες στην… «δημοσιονομική προσαρμογή» (βλέπε απορρύθμιση-απολύσεις, ελαχιστοποίηση κόστους παραγωγής, φθηνή αγορά), χρειάζονται ακόμη χειρότερες ούτως ώστε να πέσει ακόμη περισσότερο το κόστος αγοράς και λειτουργίας των υπό πώληση κρατικών επιχειρήσεων τις οποίες προτίθενται οι ίδιοι οι δανειστές στην συνέχεια ν’ αγοράσουν!
Κατ’ ουσίαν το παιγνίδι παίζεται με τους ίδιους ακριβώς όρους που οδήγησαν, όχι την Ελλάδα, αλλά το σύνολο των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, στα βράχια… Και αυτή η παράμετρος είναι που ελπίζεται ότι μπορεί να βάλει σε δεύτερες σκέψεις τα think tank του εύκολου και γρήγορου κέρδους, πάντοτε σε συνδυασμό με το πώς αντιλαμβάνονται Βερολίνο και Ουάσιγκτον την επόμενη ημέρα. Στο κάδρο της «κρίσης», που οι υπερατλαντικοί κυρίως «σύμμαχοι» αντιλαμβάνονται τις δυο τελευταίες δεκαετίες ως «ευκαιρία» για επέκταση κι επενδύσεις, χωρούν πλέον πέραν της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και χώρες όπως η γειτονική Ιταλία (που τώρα δανείζεται με 6%+) αλλά και το Βέλγιο. Εφθασε η στιγμή να εκχωρήσουμε στο Carlyle Group, στην Halliburton ή στην Lockheed Martin, μετά τα Βαλκάνια και το Ιράκ και το μέλλον της γηραιάς ηπείρου; Μένει να το δούμε…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
