Ο ΕΧΘΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ

Είναι αλήθεια ότι οι μεγαλύτερες σε μέγεθος και οργάνωση επιχειρήσεις απασχολούν το περισσότερο αθροιστικά προσωπικό στη χώρα. Oπως επίσης είναι αλήθεια ότι «κατά κανόνα» οι επιχειρήσεις αυτές πληρώνουν κανονικά τους φόρους και τις εισφορές τους, τηρούν την εργατική νομοθεσία, ελέγχονται διαρκώς για τη λειτουργία τους, δεν εμπλέκονται σε μορφές μαύρης εργασίας και γενικά συμπεριφέρονται μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας. Τονίζουμε το «κατά κανόνα», διότι εξαιρέσεις ασφαλώς υπάρχουν. Και το χειρότερο είναι ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις, όταν διαπράττουν παρανομίες, αυτές είναι «καραμπινάτες» και προκαλούν ανυπολόγιστες ζημιές σε εθνικό επίπεδο. Βλέπε Siemens!Από την άλλη πλευρά είναι επίσης αλήθεια ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις «κατά κανόνα» έχουν ανεπαρκή οργάνωση, δεν χαρακτηρίζονται από συνέπεια και μετέρχονται πολλών ανορθολογικών μεθόδων για να αυξήσουν υπέρμετρα τα κέρδη και να μειώσουν παράνομα τα κόστη τους. Και πάλι όμως η «κατά κανόνα» αναφορά εμπεριέχει την ύπαρξη πάρα πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων που θριαμβεύουν στον τομέα τους και δημιουργούν νέες αξίες στην οικονομία. Πολλά είναι τα παραδείγματα ανήσυχων στελεχών μεγάλων επιχειρήσεων που έφυγαν από τις εταιρίες τους και πέτυχαν μόνοι τους να εφαρμόσουν μία ιδέα τους, όταν πνίγονταν μέσα στις δομές και τη γραφειοκρατία. Ακόμη οι εταιρίες τύπου «γκαράζ» ή «start-ups», όπου εκεί μέσα αναπτύσσονται νέες ιδέες της νέας οικονομίας τις οποίες ζηλεύουν οι παραδοσιακοί κολοσσοί. H δυσκαμψία και η έλλειψη νεωτεριστικού πνεύματος δεν είναι ίδιον των μικρομεσαίων.

Ο κοινός εχθρός –δηλαδή η κρίση– δεν χρειάζεται αυτού του είδους την αντιπαλότητα ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους. Δηλαδή, τι επιδιώκουμε; Nα κατατροπώσουμε τους μικρομεσαίους γιατί είναι φοροφυγάδες και προάγουν την μαύρη εργασία ή να εξοβελίσουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις γιατί κλείνουν το μάτι στην τρόικα, ώστε να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις;

Μην ξεχνάμε επίσης πως με διεθνή ποσοτικά κριτήρια σχεδόν όλες οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι «μικρομεσαίες», σύμφωνα με τους διεθνείς ποσοτικούς κανόνες! Η αλήθεια είναι πως οι μικρομεσαίοι χρειάζονται γιατί αποτέλεσαν το ανάχωμα των κοινωνικών εκρήξεων στο μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, όταν εκατομμύρια Ελλήνων δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά πουθενά αλλού. Οι μικρομεσαίοι και η αυτοαπασχόληση έχει μελετηθεί πλήρως στην Ελλάδα, κυρίως ως απασχόληση ανάγκης και όχι ευκαιρίας. Αυτό λέει πως 3,5 εκατομμύρια αυτοαπασχολουμένων δεν φταίνε σε τίποτε όντας σπρωγμένοι από ανάγκη, μόνοι τους χωρίς καμία βοήθεια, που πέτυχαν να δημιουργούν εισόδημα για τους ίδιους και τις εξαρτημένες οικογένειές τους. Ταυτόχρονα όμως δεν στρεφόμαστε εναντίον των μεγάλων επιχειρήσεων, που συγκεντρώνουν μεγάλα κεφάλαια και έχουν την κατάλληλη οργάνωση, ώστε να γίνουν τα πιο απαιτητικά έργα ανάπτυξης με τα οποία θα βγει η χώρα από το τέλμα.

Aρα στον διάλογο των εργασιακών εταίρων το ζητούμενο είναι να ικανοποιηθούν τόσο οι μεγάλες όσο και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, διότι κανένας δεν περισσεύει στη μάχη κατά της κρίσης.