Η “ΦΟΥΡΙΑ” ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΛΕΓΧΩΝ

Μοίρασε το

Aπό φέτος κάθε οικονομική χρήση που λήγει από τις 30 Ιουνίου 2011 και εντεύθεν πρέπει να ελεγχθεί όχι μόνο όπως γινόταν συνήθως από ορκωτούς αλλά και από φορολογικούς ελεγκτές. Αυτό φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από θέματα πολύ ενδιαφέροντα.

Πρώτον, η μεθοδολογία του ελέγχου: Αυτή συνίσταται σε ένα «πρόγραμμα ελέγχου» που επιβάλλεται διά νόμου από το Υπουργείο Οικονομικών και εφαρμόζεται από πιστοποιημένους ελεγκτές. Οι τελευταίοι, εκ των πραγμάτων, κατέληξαν να είναι τα φορολογικά τμήματα των ελεγκτικών εταιριών που ήδη λειτουργούν στην ελεύθερη αγορά.
Δεύτερον, το υποκείμενο του ελέγχου: Αυτό είναι κάθε ανώνυμη εταιρία και ΕΠΕ που υποχρεούται σε οικονομικό έλεγχο.
Τρίτον, τα πρακτικά αποτελέσματα: Με τον έλεγχο θα εκδίδεται φορολογικό πιστοποιητικό, το οποίο θα συνοδεύει το γνωστό από παλιά πιστοποιητικό επί των οικονομικών καταστάσεων. Αν μια εταιρία λάβει «καθαρό» πιστοποιητικό, αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα για το κλείσιμο των χρήσεων όσον αφορά τις υποχρεώσεις της προς το Ελληνικό Δημόσιο, με άλλα λόγια το Δημόσιο δεν θα προβεί σε άλλους ελέγχους, εκτός αν η συγκεκριμένη επιλεγεί τυχαία σε ένα δείγμα περιπτώσεων, όπου θα γίνουν πρόσθετοι έλεγχοι επιβεβαίωσης της διαδικασίας ελέγχου και συμμόρφωσης.
Ουσιαστικά λοιπόν έχουμε για πρώτη φορά την ανάθεση φορολογικού ελεγκτικού έργου προς τρίτους – ελεγκτικά γραφεία, έργο που έπρεπε στο παρελθόν να διεξαγάγει το Ελληνικό Δημόσιο με ίδιες δυνάμεις. Οι ελεγκτικοί οίκοι με τους ελέγχους και την υπογραφή τους καθίστανται συνυπεύθυνοι έναντι του Δημοσίου. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά ακούγεται στην αγορά ότι έχουν αρχίσει ήδη τα παρατράγουδα. Το έργο που δεν έκανε το Δημόσιο επί σειρά ετών πρέπει να γίνει μέσα σε λίγες εβδομάδες από νέους –τρίτους, εξωτερικούς, ιδιώτες– ελεγκτές. Πάλι το φαινόμενο της φούριας κάνει την εμφάνισή του.
Επειδή το ρίσκο και η ευθύνη του ελέγχου μεταβιβάζεται στον ελεγκτή, τότε φτάνουμε εύλογα στο συμπέρασμα ότι αυτός, προκειμένου να βάλει την υπογραφή του, θα κάνει αναγκαστικά πολλή δουλειά επί μεγάλο διάστημα, άρα θα ζητήσει μεγάλη αμοιβή. Η δε «φούρια», ως γνωστόν, ανεβάζει κάθε τιμή σε κάθε αγορά. Γιατί λοιπόν οι ζητούμενες αμοιβές κρίνονται υπέρογκες, όταν άδικα μεταβιβάζεται κόστος ελέγχου στις ελεγχόμενες επιχειρήσεις, σε έργο που γίνεται για λογαριασμό του Δημοσίου; Επρεπε να υπάρχει τουλάχιστον μέριμνα ώστε να επιδοτείται κάπως το κόστος αυτού του ελέγχου και μάλιστα σε εποχές μηδενικής ρευστότητας. Για δε την άνοδο των τιμών, η «φούρια» καταντά να είναι ο συνήθης ύποπτος.

 

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου