Τα spreads της Αυστρίας και της Γαλλίας άγγιξαν επίπεδα – ρεκόρ εικοσαετίας. Σε όρους αγοράς των CDS, αυτό σημαίνει με άλλα λόγια πως το ρίσκο (δηλαδή, το ενδεχόμενο πτώχευσης) των χωρών αυτών είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι της Ινδονησίας, της Ταϊλάνδης και της Ν. Αφρικής(!) πράγμα αδιανόητο για χώρες με τριπλό Α στις αξιολογήσεις τους. Ακόμη και η Φινλανδία και η Ολλανδία, τα ομόλογα των οποίων θεωρούνταν ασφαλής παράδεισος των αγορών, έφτασαν ως CDS σε επίπεδα ρεκόρ, μετά το ξέσπασμα της τρέχουσας κρίσης.
Κανείς δεν είναι άτρωτος. Ο καθένας μπορεί να γίνει στόχος αποσταθεροποίησης. Eρχεται η σειρά εκείνων που δείχνουν με το δάχτυλο τους «άλλους». Ως και ο Γιούνκερ εκνευρίστηκε και συνέστησε στους Γερμανούς να κοιτάξουν τα δικά τους κουσούρια και να σταματήσουν να ασχολούνται με τους «άλλους» εντός και εκτός της ευρωζώνης. Oμως η κ. Μέρκελ ομολόγησε χθες με απίστευτη ευθύτητα αλλά και αδιανόητη ελαφρότητα (σε σχέση με τις ευθύνες της) πως η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση και πως τα μέτρα που ελήφθησαν μέχρι τώρα δεν ήταν σωστά. Τι άλλο να περιμένουμε; Κάθε εξέλιξη είναι πιθανή.
Προφανώς οι παραπάνω εξελίξεις έχουν άμεσο αντίκτυπο στην αξία του ευρώ. Μέχρι σήμερα η κρίση στον «Nότο» δημιούργησε τάσεις φυγής από τα ομόλογα Ελλάδας, Ιταλίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιρλανδίας. Οι ξένοι «επενδυτές» φάνηκαν διατεθειμένοι να συνεχίσουν να επενδύουν στην Ευρώπη. Eτσι τα κεφάλαια κρατήθηκαν εντός της ευρωζώνης, μεταφερόμενα στον σκληρό πυρήνα της, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του «ισχυρού» ευρώ. Oμως τώρα που ο σκληρός πυρήνας φάνηκε ευάλωτος, η τάση αυτή ανατρέπεται και το ευρώ δέχεται πιέσεις υποτίμησης.
Επιπλέον, οι τελευταίες εξελίξεις στον σχηματισμό «ειδικών» κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Ιταλία δεν φάνηκαν να αγγίζουν τις προσδοκίες των αγορών. Οι τεχνοκράτες – κυβερνήτες έδειξαν την αποφασιστικότητά τους, οι κοινωνίες απόδειξαν τη δύναμη στροφής στις ακολουθούμενες μέχρι σήμερα πολιτικές, αλλά τα τεράστια λάθη είναι ισχυρότερα από τις προθέσεις των νέων κυβερνήσεων. Και πώς να παραγνωρίσει κανείς τις επί δύο χρόνια πειραματικές ενέργειες, τις ανομοιογενείς αποφάσεις, την έλλειψη μεθοδικότητας και την ανακολουθία των μέτρων στο σύνολο της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Οι εξελίξεις είναι πρακτικά αδύνατο να προβλεφθούν. Ενώ κανείς δεν θέλει την καταστροφή της ευρωζώνης, εντούτοις δεν φαίνεται να εγκαθίστανται μηχανισμοί να σταματήσουν την αναξιοπιστία των ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων και την κατρακύλα των τραπεζικών προοπτικών. Η προφανής λύση ομογενοποίησης των ευρωπαϊκών ομολόγων σε μία ενιαία αγορά καθυστερεί επικίνδυνα. Eτσι ενώ στο σύνολό της η ευρωζώνη είναι εξίσου μεγάλη ως αγορά ομολόγων με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, εντούτοις πλήττεται δυσβάσταχτα, διότι οι αγορές την αντιμετωπίζουν κατακερματισμένη, άρα με μεγαλύτερο ρίσκο, άρα με υψηλότερα επιτόκια δανεισμού.
Αν δεν αλλάξει αυτό σύντομα, τότε ακόμη και η γερμανική κυβέρνηση θα πάψει να δανείζεται με 3% (σε σχέση με 2% των ΗΠΑ και 1% της Ιαπωνίας). Και τότε θα αρχίσει η επιβράδυνση της δική τους ανάπτυξης. Τα διαρθρωτικά μέτρα σύντομα πρέπει να συμπληρωθούν με ουσιαστικές αλλαγές στην Ευρώπη, με γνώμονα την ανάπτυξη, ώστε να χρηματοδοτηθεί αυτή σε όρους παγκόσμιου ανταγωνισμού και όχι μόνο με κονδύλια των Eυρωπαίων φορολογουμένων.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
