Και η μεγάλη αλλαγή συνέβη, η λίστα έφυγε, ο σταυρός έρχεται. Με μία εν ψυχρώ νομοθετική παρέμβαση αλλάζει το σύστημα εκλογικής διαδικασίας για τις ευρωεκλογές. Αποτελεί ένα δείγμα κρατικής φιλευσπλαχνίας και απόδειξη αξιοκρατίας καθώς , όπως λένε, θα αναδειχθούν οι καταλληλότεροι έναντι των λαμπερότερων ,ενώ κάποιοι κακοπροαίρετοι μιλούν για επικοινωνιακά τεχνάσματα κρότου-λάμψης. Παράλληλα όμως η αξιότιμη κυβέρνηση στερεί το δικαίωμα ψήφου στον τόπο διαμονής από τους ετεροδημότες, αναγκάζοντάς τους να επιλέξουν ανάμεσα σε δημοτικές-περιφερειακές ή ευρωεκλογές.
Από την άλλη ο ασυνεπής με το αξίωμά του Χρυσοχοΐδης (δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο) ανατίμησε το κόστος της κατά τα ευρωπαϊκά ιδεώδη ελεύθερης μετακίνησης, κατά 60%, σεβόμενος τις εκκρεμείς συμβάσεις για τα έργα οδοποιίας τα οποία θεωρητικά τρέχουν εδώ και μια 20ετία και ενώ βέβαια δεν έχουν ολοκληρωθεί και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν καν ξεκινήσει, συνεργώντας σε δεκάδες ατυχήματα ανά σημεία των λεγόμενων εθνικών οδών. Ταυτόχρονα ο δυστυχής οδηγός , αφού έχει ήδη πληρώσει τα αδικαιολόγητα υψηλά τέλη κυκλοφορίας, συνεχίζει και θα συνεχίσει για τα επόμενα 33 χρόνια να γεμίζει τις τσέπες των ιδιωτικών εταιρειών που εκμεταλλεύονται χείριστα τα ανύπαρκτα οδικά δίκτυα.
Αυτά και άλλα πολλά, όπως η υπολειτουργία των πανεπιστημίων μετά την εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας, η κατάρρευση του πρωτοβάθμιου συστήματος υγείας, με την κατάργηση των κατά τόπους ιατρείων, η ανισομερής αύξηση των φορολογικών βαρών και η επιμελής προστασία του κεφαλαίου έτσι ώστε αυτό να συνεχίζει να πολλαπλασιάζεται στα χέρια των διαχειριστών του συστήματος, έρχονται να ενισχύσουν την άποψη ότι κάτι δεν πάει καλά. Και ενώ είσαι σίγουρος να το πιστέψεις, έρχεται το πλεόνασμα, έρχεται η ελληνική προεδρία και για αποκορύφωμα η έξοδος από το μνημόνιο. Με λίγα λόγια έρχεται η ανάπτυξη.
[quote text_size=”small”]
Μια ανάπτυξη όμως με 35% ανεργία, με δεκάδες μικρο-επιχειρήσεις κλειστές, με 4000 αυτοκτονίες, με εξαθλίωση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων με εξαφάνιση κάθε ζωντανού ιστού της κοινωνίας εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας που ακούει στο όνομα οικονομική κρίση. Είναι η κρίση η οποία για κάποιους μεταφράζεται αισχροκερδής ευκαιρία.
[/quote]
Είναι η ευκαιρία που γεννά ο καπιταλισμός και εφαρμόζει η εκάστοτε υποτελής συστημική κυβέρνηση στο λαό της, προς όφελος μιας επίλεκτης τραπεζικής κάστας. Είναι η ευκαιρία, αφενός για όλο και λιγότερα έξοδα για μισθούς και συντάξεις, επιδόματα και άλλα, αναγκαιότητες του νεφελώδους κράτους δικαίου, αφετέρου ευκαιρία για αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, για αναπτυξιακές επενδύσεις στην εξευτελισμένη κρατική περιουσία, για τον λεγόμενο εργασιακό μεσαίωνα.
Και ενώ ξέρεις ότι στο τέλος του δρόμου υπάρχει η ολέθρια πτώση στα τάρταρα του καπιταλισμού, περιμένεις να βρεις μια έξοδο διαφυγής, μια φωνή διαφορετική από την κρατούσα που ζητά θυσίες υπέρ των θυτών. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εκφράσει αυτή τη φωνή, όμως δεν μπορεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ελλείψεις όχι τόσο στο πρόγραμμά του το οποίο άγεται από την επικρατούσα επιθυμία για απαλλαγή από το μνημόνιο, όσο από ιδεολογική βάση. Ακόμη και στα σπλάχνα του δεν έχει ξεκαθαρίσει με ποιο ιδεολογικό στρατόπεδο συντάσσεται, αλλά αρκείται σε μία θολή ψευδό-ιδεολογία του αντιμνημονίου. Μόνο που μνημόνιο και Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δύο έννοιες ταυτόσημες. Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει μια ξεκάθαρα ιδεολογική στάση που θα του δώσει μια στιβαρή θέση απέναντι στη δεδομένη πραγματικότητα.
Απέναντι από το ΣΥΡΙΖΑ η παραδοσιακή φωνή του πληγωμένου, από διάφορα ενδογενή και εξωγενή νοσήματα, ΚΚΕ το οποίο αν και ορθώς αναλύει με τα μαρξιστικά του εργαλεία, την κρίση, τον καπιταλισμό και την κοινωνία, παρόλα αυτά δεν μπορεί να συνασπίσει το λαό, γύρω από μία μαζική προσπάθεια αποτίναξης του ευρωπαϊκού ζυγού. Ο λόγος για τον οποίο δεν πείθει, είναι γιατί και το ίδιο δεν έχει πεισθεί για τις δυνάμεις του, ενώ ο καπιταλισμός δεν κυριεύει πια πόλεις αλλά οικονομίες, τις οποίες τις παραδίδει η ίδια η εγχώρια εξουσία, χωρίς αυτό να μειώνει το μένος της επίθεσης, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα ίδια μέσα, δηλαδή, με ένοπλο αγώνα αλλά με ισχυρή πολιτική βούληση γύρω από την οποία θα συσπειρωθεί η μεγάλη μερίδα του λαού. Μόνο μέσα από την πολιτική μπορεί να επέλθει η ρήξη στην οποία θα συμπαρασυρθεί και η κοινωνία. Σε αυτό το σκοπό οφείλει να υπακούσει η Αριστερά άνευ μικροκομματικών συμφερόντων αλλά με σαφή ιδεολογικό οπλισμό, προσαρμοσμένο στην κοινωνική πραγματικότητα και στις λαϊκές ανάγκες.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
