Από το new-Deal είχαμε προβλέψει την υποβάθμιση των τριπλών Α εντός της ευρωζώνης πολύ πριν αυτή συμβεί. Επίσης έχουμε προβλέψει ότι έρχεται και η σειρά των υπολοίπων τεσσάρων χωρών που έχουν μείνει με τρία «Α». Μια τέτοια πρόβλεψη βασίζεται στο ιστορικό θέσφατο ότι δεν μπορεί κανείς να μείνει αλώβητος όταν η γειτονιά του πάρει φωτιά.
Πρακτικό παράδειγμα η Γερμανία: Δεν μπορεί να αυξήσει τη δική της κατανάλωση για να απορροφήσει τη μειωμένη κατανάλωση των εταίρων της. Ούτε μπορεί να αυξήσει βραχυπρόθεσμα τις εξαγωγές προς τρίτες χώρες προκειμένου να ισοφαρίσει αυτές που θα χάσει από την ευρωζώνη. Ετσι λοιπόν έρχεται και η σειρά της.
Το επόμενο που περιμένουμε να γίνει είναι η γενική αύξηση των επιτοκίων εντός των χωρών της ευρωζώνης. Η εμπιστοσύνη των αγορών προς ορισμένες οικονομίες, εν προκειμένω αυτές με τα τριπλά Α, δεν είναι χωρίς προϋποθέσεις και δεν είναι αιώνιες. Οσο οι αγορές βλέπουν σημάδια ύφεσης, τόσο θα αυξάνουν την τιμή του ρίσκου που είναι διατεθειμένες να λάβουν χρηματοδοτώντας την ευρωζώνη.
Ας μην παραβλέπουμε επίσης πως οι οικονομίες των χωρών με τριπλό «Α» μπορούν κάλλιστα να τύχουν κερδοσκοπικής πίεσης, δηλαδή να στοχευθούν από τις αγορές, με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια και τα ασφάλιστρα κινδύνου χάριν τζόγου και μόνο. Οι πιθανότητες να το δούμε και αυτό αυξάνονται, διότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει κάνει πολύ λίγα πράγματα για να θωρακιστεί κατά της κερδοσκοπίας και των πιέσεων των αγορών.
Η Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια αποτέλεσε την εύκολη δικαιολογία για να κρύψει η Ευρώπη την ανάγκη να γίνουν θεσμικές αλλαγές, ώστε να μη δέχεται κερδοσκοπικές πιέσεις σε βάρος ενός νομίσματος χωρίς κράτος και χωρίς κεντρική διαχείριση. Στην πράξη τελούμε επί δύο χρόνια σε κατάσταση αναμονής. Οι αγορές μόλις δουν πως «πέτυχαν» με την Ελλάδα, θα στρέψουν την όρεξή τους προς κάθε άλλο κρίκο της ευρωζώνης.
Τα παραπάνω τα γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Σόιμπλε. Το καθημερινό μένος του κατά της απείθαρχης Ελλάδας είναι ευθέως ανάλογο των εκκρεμοτήτων που έχει με τη θωράκιση της δικής του οικονομίας. Ξέρει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της ηγετικής θέσης που όλοι του ζητούν να ασκήσει. Γνωρίζει τη σωστή λύση, αλλά δεν μπορεί να την εφαρμόσει, γιατί θα πρέπει να εγγυηθεί αυτός για τα ευρωομόλογα και να καλύψει μια για πάντα τα ελλείμματα του Νότου. Ξέρει πως αν το κάνει αυτό, πάει περίπατο το μισό μεταπολεμικό γερμανικό «θαύμα».
Αφήνουμε για το τέλος το πολιτικό επιχείρημα: Η Ε.Ε. δεν είναι πρώτιστα οικονομική, αλλά πολιτική ένωση. Η με όποιο τρόπο έξωση της Ελλάδας σημαίνει μαθηματικά το ξήλωμα της Ευρώπης και επιστροφή σε πολιτικό μεσαίωνα. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές δυνάμεις ακόμη στην Ευρώπη για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
