«Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;» Αυτή είναι η απορία για την αντίληψη της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας της Ελλάδας. Τα παραδείγματα είναι αρκετά όπως και τα ερωτήματα του Έλληνα πολίτη για ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στη Χώρα, καθώς βομβαρδίζεται με διλήμματα από τους πολιτικούς και δημοσιεύματα από τα ξένα ΜΜΕ, για πιθανές εξελίξεις που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το ευρωπαϊκό του μέλλον αλλά και την εθνική του ύπαρξη γενικότερα.
Πλήθος δημοσιευμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και την Αμερική προβλέπουν ή τονίζουν την αναγκαιότητα για την έξοδο της Χώρας από την Ευρωζώνη. Την ίδια στιγμή, οι ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες τονίζουν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αρκεί να υπάρξει κυβέρνηση που να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα οικονομικά μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις. Η πρόσφατη προσφυγή στις κάλπες αλλά και πληθώρα άρθρων στο τύπο, τονίζουν την ανάγκη χαλάρωσης εφαρμογής του μνημονίου ή και αλλαγή του, διότι τα προβλήματα ανεργίας και έλλειψης της αγοράς από ζεστό χρήμα είναι παραπάνω από εμφανής. Οι πολιτικοί ηγέτες της Χώρας τονίζουν την ανάγκη «αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της Χώρας» αλλά δεν μας τονίζουν τον τρόπο που θα επιτευχθεί, σε σύντομο μάλιστα χρονικό διάστημα, χωρίς να μεταναστεύσουν όλοι σχεδόν οι νέοι Έλληνες στα ξένα.
Όλοι μιλούν για νέες επενδύσεις, μέσα στην Ευρωζώνη, σε ένα αδιάφθορο περιβάλλον, αλλά τα δάνεια εξασφαλίζονται πλέον μόνο με μίζες στους τραπεζικούς υπαλλήλους, ενώ οι επενδύσεις και οι άδειες λειτουργίας των νέων επιχειρήσεων πρέπει να περάσουν τον καιάδα της κρατικής γραφειοκρατίας και της πληρωμής ενός εύλογου ποσού στους κρατικούς υπαλλήλους.
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών αφήνει το ίδιο αίσθημα απορίας με την λαϊκή ρήση. Αφού το 75% των Ελλήνων θέλουν το Ευρώ, όπως διατείνονται οι δημοσκοπήσεις, γιατί ψηφίζουν κόμματα που διατείνονται την καταγγελία του μνημονίου και επιλογής άλλων δρόμων, οι οποίοι όμως μας οδηγούν στην έξοδο από την Ευρωζώνη; Το διαζευκτικό «ή» στην παραπάνω ρήση δεν αποκλείει το γεγονός ότι μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Για ό,τι οι πολιτικοί διατείνονται και για ό,τι οι πολίτες εκλαμβάνουν ως πραγματικότητα. Και στραβά αρμενίζουμε όπως επίσης και στραβός είναι ο γιαλός!
Το παράδοξο δεν είναι παράλογο. Αυτό γιατί κανείς πολιτικός, προεκλογικά ή μετεκλογικά, δεν εξηγεί στους πολίτες με ρεαλισμό την πραγματικότητα. Ότι κάθε δρόμος, εκτός ή εντός της ευρωζώνης, είναι εξαιρετικά δύσκολος και η φτώχεια θα επιμείνει στη Χώρα για τουλάχιστον μια δεκαετία. Γιατί δεν έγινε τίποτα που να προάγει την παραγωγικότητα της οικονομίας τα τελευταία τριάντα χρόνια, κάτι που το παρόν μνημόνιο διατείνεται ότι θέλει να διορθώσει.
Για την κατάντια του μοντέλου της οικονομίας που από ένα , έστω και ισχνώς, παραγωγικό κατάντησε να μετατραπεί σε καταναλωτικό, με τις ευλογίες των ευρωπαϊκών και ελληνικών ηγεσιών στο παραπάνω διάστημα. Για τον υπερδανεισμό από τις χρηματαγορές και τη διόγκωση ενός αδηφάγου κράτους, κυρίως την τελευταία δεκαετία, με αποτέλεσμα ο κύριος κλάδος εργαζομένων στην Ελλάδα να αποτελούν πια οι… δημόσιοι υπάλληλοι, που «τρώνε τα δανεικά και τον ιδρώτα του ιδιώτη μισθωτού ή επιχειρηματία». Για την έλλειψη πραγματικής θέλησης για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, σφυρίζοντας αδιάφορα οι πολιτικοί, οι οποίοι όμως δήλωσαν ότι τα έφαγαν «μαζί με τους πολίτες», επειδή οι τελευταίοι δέχθηκαν να προσληφθούν ρουσφετολογικά και να βρουν μια εργασία στο δύσμοιρο ελληνικό κράτος.
Η διενέργεια εκλογών δεν αποτέλεσε επιλογή του Ελληνικού λαού. Η μετατροπή τους σε δημοψήφισμα ήταν μάλλον αναμενόμενη. Το μεγάλο ποσοστό «αντιμνημονιακών» δεν καταδεικνύει τον αντιευρωπαϊσμό των Ελλήνων, αλλά αποτελεί μια ύστατη κραυγή ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά. Θα γίνουν άραγε ακουστοί στις ηγεσίες της Ευρώπης και των Βρυξελλών; Tα βότσαλα του γιαλού είναι πολλά. Σε τελευταία ανάλυση αυτά μπορούν να πέσουν και πάνω τους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
