Τα ελλείμματα και η ανάπτυξη πάνε χέρι χέρι, τουλάχιστον σε περιόδους ύφεσης. Αυτός είναι ένας ιστορικός κανόνας που ισχύει ακόμη και δεν έχει βρεθεί άλλος να τον αντικαταστήσει. Συνήθως δε τα ελλείμματα γίνονται για καλό σκοπό (δημόσιο και ιδιωτικό) και χρηματοδοτούνται με δάνεια, διότι οι ιδιώτες δεν χρηματοδοτούν εύκολα ορισμένες κοινωνικού χαρακτήρα επενδύσεις. ‘Αρα αν αφαιρέσουμε τα δάνεια από το οπλοστάσιο της ανάπτυξης, δεν έχουμε «ανάπτυξη».
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα χωρίς δάνεια δεν θα μπορούσε να γίνει το Μετρό, η Αττική οδός, η Εγνατία οδός, και τόσα άλλα έργα που βοήθησαν τη χώρα να εκσυγχρονιστεί.Επί πολλές δεκαετίες οι άνθρωποι προεξοφλούσαν το μέλλον. Κατ΄ αρχάς αυτό δεν είναι κακό. Το να έχεις ένα εργοστάσιο και να πάρεις δάνειο για να το επεκτείνεις, γιατί προσδοκάς νέες πωλήσεις και νέα κέρδη, είναι η απόλυτα υγιής λειτουργία της διαδικασίας δανεισμού. Από τα κέρδη ξεπληρώνεις το δάνειο και σου μένει το εργοστάσιο. Πολλαπλάσια θετική για τη χώρα είναι η επίπτωση του δανεισμού στη διαδικασία κατασκευής έργων υποδομής. Επίσης θετικά συμβάλλει ο δανεισμός όταν αγοράζει κάποιος το σπίτι στο οποίο μένει και το ξεπληρώνει με ένα μικρό ποσοστό του σταθερού, μόνιμου και προβλεπτού εισοδήματός του. Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα (αλλά και αλλού στην Ευρώπη) τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι.
Στην Ευρώπη η προεξόφληση του μέλλοντος, εκτός από τις δημόσιες επενδύσεις, πήρε επίσης την χροιά κοινωνικών μέτρων. Τα ασφαλιστικά ταμεία λ.χ. μοίραζαν συντάξεις χωρίς να έχουν εισπράξει επαρκείς εισφορές. Οι τράπεζες έχυσαν πακτωλούς κεφαλαίων σε διακοποδάνεια, καταναλωτικά και άλλα «προϊόντα» πίστης, σε αναντιστοιχία προς τις πραγματικές αποταμιεύσεις και τις δυνατότητες των δανειζομένων. Η Ευρώπη προσπάθησε να φτιάξει ένα δικό της μοντέλο στα χνάρια της Αμερικής, η οποία όμως δεν έχει κανενός είδους προστατευτισμό στην εργασία, ούτε εγγυημένες συντάξεις ούτε επιδόματα ανεργίας ούτε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις.
Οι Γερμανοί οπαδοί της οικονομικής ορθοδοξίας επιμένουν πως τα τρέχοντα ελλείμματα δεν μπορούν να καλύπτονται με νέα δανεικά. Αυτή είναι η ηθική πλευρά της λιτότητας. Σωστά. Αλλά για να αναπτυχθεί η ευρωζώνη και κάθε χώρα απαιτούνται καινούργια κεφάλαια, και μάλιστα αυτά που θα εισρέουν από άλλες περιοχές του κόσμου. Αν κατά μέσο όρο η Ιαπωνία δανείζεται με 1% και οι ΗΠΑ με 2%, πρέπει οι ευρωκράτες να προτείνουν κάποια λύση, γιατί δεν μπορεί να αντέξει η ευρωπαϊκή οικονομία χρηματοδοτώντας εκ των έσω τις ανάγκες της ή με αγοραία επιτόκια 7%. Και μάλιστα σύντομα και πριν το χρόνο που φαντάζεται η κ. Μέρκελ να διαρκέσει η δική της μακροημέρευση.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
