Τρίωρο Μπλακ-άουτ οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ αύριο. Γιατί όχι; Αφού η ΔΕΗ τους ανήκει. Δίνουν ότι μισθούς και συντάξεις θέλουν, παροχες, επιδόματα και οι Έλληνες πολίτες τους πληρώνουν με 500 εκ. ευρώ το χρόνο. Ο λόγος δε αυτης της απεργίας:
-Να μην ιδιωτικοποιηθεί το Δίκτυο Διανομής Ηλεκτρικού Ρευματος και να παραμείνει στη ΔΕΗ ως θυγατρική. Για ακόμη μία φορά ο υπάλληλος θέλει να αποφασίσει για τη πορεία μιας επιχείρησης. Και το χειρότερο είναι πως πιστευει πως έχει δίκιο.
Σκέφτηκα τις παράλογες απεργίες και διαμαρτυρίες που έβλεπα από παιδί. Θυμάμαι να ταξιδεύω με τον πατέρα μου και το αγαπημένο μου σημείο στο ταξίδι ήταν να πληρώνω τα διόδια. Ένα καλοκαίρι λοιπόν, τα διόδια ήταν κλειστά και υπήρχε ένα χαρτι που έγραφε: “ΠΕΡΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ”. Θυμάμαι το διάλογο που είχαμε κάνει μια φορά:
-Γιατί μπαμπα ειναι κλειστά τα διόδια;
-Έχουν απεργία Πάνο μου.
-Γιατί;
-Γιατί θέλουν να βάλουν μπάρες και μηχανήματα για να πληρώνουν μόνοι τους οι οδηγοί.
-Και γιατί απεργούν; -Καλό δεν είναι αυτο; ξαναρώτησα εγώ με το παιδικό μου μυαλό να φαντάζεται καταπληκτικα μηχανήματα συλλογής κερμάτων.
-Γιατί αν βάλουν μηχανήματα θα χάσουν τη δουλειά τους.
-Και πότε θα τελειώσει η απεργία, ξαναρώτησα;
-Γιατί βιάζεσαι; μου απάντησε ο πατέρας μου. Άσε να γλυτώσουμε κανένα φράγκο! Έμεινα για λίγο σιωπηλός και μετά τον ρώτησα κάτι το οποίο εξακολουθω να χρησιμοποιώ σε συζητήσεις ακόμα και σήμερα:
-Όταν βγήκαν τα αυτοκίνητα, αυτοί που πούλαγαν γαιδούρια και άμαξες δεν έχασαν τη δουλειά τους;
-Δεν ειναι το ίδιο μου απάντησε. Μη σκέφτεσαι έτσι. Ο κουμπάρος μας ο Θανάσης δε δουλευει στα διόδια στο σχηματάρι; Θα σου άρεσε να μείνει χωρις δουλεια;
Μη σκέφτεσαι έτσι, μου είπε. Η σωστή έκφραση που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει ο πατέρας μου σαν γνήσιος Πασόκος, ήταν: “Μη σκέφτεσαι καθόλου”!
Γιατί αν σκεφτόμουν έστω και λίγο, θα πρέπει να ρωτήσω πολλά χρόνια μετά, γιατί άκουγα για μπάρες, αυτόματες πληρωμές και e-pass όταν ήμουν παιδί, και τελικά τα είδα παντρεμένος!
Στη πορεία, όπως όλοι μας, έζησα πολλές απεργίες που είχαν πάντα σαν αιτήματα, περισσότερες παροχές και μια λυσσαλέα άρνηση προς οτιδήποτε θα εκσυχρόνιζε τις δημόσιες υπηρεσίες και θα έκανε πιο εύκολη τη ζωή των πολιτών.
Φυσικά ο κάθε πολίτης είχε και έναν κουμπάρο Θανάση που δούλευε κάπου, οπότε έπαιρνε το μέρος του και δικαιολογούσε αυτό τον παραλογισμό. Ή μάλλον εκπαίδευε τον εαυτό του και τα παιδιά του, να μη βλέπουν κανένα παραλογισμό. “Μη σκέφτεσαι έτσι”!
Και με το να μη σκεφτόμαστε έτσι, φτάσαμε ως εδώ!
Ο υπάλληλος των διοδίων ήξερε πως δε θα έχανε τη δουλειά του. Για κάποιο όμως “ανεξήγητο” λόγο, τον βόλευαν τα μπλοκάκια και οι σφραγίδες. Όπως βολεύουν και τον υπάλληλο στα εκδοτήρια εισητηρίων της Ακρόπολης και των λοιπών αρχαιολογικων χώρων! Η εκκαθάριση του 2014 δίχνει 3 εκ. επισκέπτες και 1,5 εκ. ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ! Καμμία απορία λοιπόν, του γιατί το ηλεκτρονικό εισητήριο, παραπέμπεται συνεχώς για τις καλένδες…
Είμαι σίγουρος, πως αν εξυπηρετούσε κάποια συνδικαλιστική σκοπιμότητα η χειρόγραφη αντιγραφή και έκδοση εγγράφων, ακόμα θα χρησιμοποιούσαμε στυλό και καρμπόν αντι για γραφομηχανές παλαιότερα και υπολογιστές αργότερα. Και φυσικά θα είχαμε απεργίες, πορείες και περισπούδαστες αναλύσεις, όπως αυτες του ιατρικού συλλόγου για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και τις ηλεκτρονικές πληρωμές.
Το χειρότερο είναι πως έχουμε εκπαιδευτει από μικροί σε αυτό τον παραλογισμό και είμαστε παθητικοί δέκτες των όσων γίνονται γύρω μας. Όσοι διέθεταν, μεγαλώνοντας σε αυτή τη χώρα, -για ανεξήγητο λόγο- ικανότητα κρίσης και ορθολογική σκέψη, την εγκαταλείπουν αηδιασμένοι.
Αρχίζω να πιστευω πως αυτό το 45% δεν είναι οι “apolitc” νέοι, αλλά αυτοι που μην αντέχοντας άλλο το καθημερινό παραλογισμό που ζουν, εγκαταλείπουν πρώτα τα κοινά και μετά τη χώρα. Ξέρουν πως τίποτα δε πρόκειται να αλλάξει και βαρέθηκαν να παίζουν με τις πιθανότητες. Όπως αναφέρθηκε σε μια συζήτηση που είχα σήμερα, το 38% του “ΝΑΙ” έγινε 30% και σύντομα θα γίνει 20%, 15% κ.ο.κ.
Δεν είναι οι αδιάφοροι εκείνοι που απέχουν τελικά, μα όσοι απουσιάζουν και οι οικογένειές τους.
Το βλέπω καθημερινά. Επιχειρήσεις φαντάσματα, άδεια κουφάρια με ισοσκελισμένα τα έσοδα με τα έξοδα κάνοντας μερικές τιμολογήσεις μέχρι να ολοκληρώσουν ομαλά τη μεταβασή τους στις γειτονικές χώρες και να κλείσουν οριστικά. Νέοι με πτυχία που αναγνωρίζονται σε άλλες χώρες. Οικογενειάρχες με όρεξη για εργασία και δημιουργία που ξαναβρήκαν εκτός συνόρων το χαμόγελο τους και συντομα θα πάρουν εκει και την υπόλοιπη οικογένεια τους, ελέυθεροι επαγγελματίες που ξαναβρήκαν το οξυγόνο που τους στερούσε η Ελλάδα και την αξιοπρέπεια τους σε κράτη που τα θεωρούσαμε τριτοκοσμικά…
Ποιοι μένουν;
Λίγοι ρομαντικοί που θέλουν να το “παλέψουν” ακόμα με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει κάποια στιγμή και Πολλοι, που δεν τους θέλει, ούτε τους χρειάζεται κανεις… Είναι αυτοί που συνεχίζουν με πείσμα, να μας τραβάνε με όλη τη δύναμη τους, πίσω. Και είναι πολλοι…. Πάρα πολλοι… για να τα βάλουμε μαζί τους.
Σε λίγο όμως, θα μείνουν μόνοι τους…
Και τότε θα περάσουν καλά…
Πάρα πολύ καλά…
Ονειρεμένα…
Περήφανη γενιά του πολυτεχνείου καληνύχτα…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
