Ανάμεσα σε ξεχασμένα θέλω και στα πολλά πρέπει, που λένε δηλαδή πως πρέπει και, επειδή το λένε, μπορεί καθόλου να μην σημαίνει ότι έτσι είναι κιόλας… Με κομμένη την ανάσα, μια κοινωνία κουρασμένη, στα πρόθυρα της κατάθλιψης, παρακολουθεί την όλη προσπάθεια, παλεύοντας με φόβους και παλιές, ξεθωριασμένες εικόνες.
Τι θα γίνει; Θα δείξει. Πολύ σύντομα θα φανεί. Προσωπικά στερούμαι δημιουργικής σκέψης, αλλά και των αναγκαίων αποθεμάτων. Δηλώνω ταπεινά αδυναμία να προκινδυνέψω πρόβλεψη. Φόβος θα πρέπει να’ναι…
[quote text_size=”small”]
Φοβάμαι το αύριο, γνώρισα το χθες, παλεύω για το σήμερα, γνωρίζοντας βαθιά μέσα μου πως ό,τι κάνω δεν είναι παρά γρήγορα βήματα στο κενό. Άλλοθι και δικαιολογία για να μπορώ να κοιμάμαι το βράδυ. Κι είναι πολλοί έτσι. Το ξέρω καλά πιά.
[/quote]
Καθόλου δεν είμαι βέβαιος ότι η συνταγή του Αλέξη Τσίπρα, συνιστά προϊόν ορθής διάγνωσης και τα «γιατροσόφια» του, μπορούν να επουλώσουν, έστω αργά, βασανιστικά την πληγή. Κι εδώ που τα λέμε, ποιος στ’ αλήθεια μπορεί να το ξέρει; Άκουσα κάποιον να λέει πως κάποιες φορές το σύμπαν καταφέρνει και συνωμοτεί, όταν η γη κοιμάται. Μακάρι να’ναι έτσι, μα αν δεν είναι; Τι ‘χες Γιάννη, τι’χα πάντα… Τόσο απλά. Με μια διαφορά. Ειδοποιό, όμως: Ότι εγώ, για λίγο έστω, στιγμές πρέπει να’ναι, με ξαναθυμήθηκα! Δειλά στην αρχή, εξευτελιστικά δειλά, άρχισα να σηκώνω το βλέμμα. Είχα ξεχάσει πως είναι, να μην κοιτάς μονίμως στο πάτωμα… Άρχισα και ν’ αναπνέω, να μην λυπάμαι τόσο για την εικόνα μου στον καθρέπτη. Άρχισα και να ελπίζω; Ναι! Ας μου συγχωρεθεί η αμετροέπεια, αλλά ναι. Βαθιά μέσα μου, άρχισα να το κάνω. Να θυμάμαι και, να το κάνω!
Έφτασα μάλιστα στο σημείο να προσδοκώ κι όλας. Όχι στην προκοπή με δανεικά βαλάντια κι ελπίδες. Αλλά στα χέρια μου. Στην νοημοσύνη και στην ματιά που μου εξευτελίζουν εδώ και μια πενταετία. Γιατί το χειρότερο, στ’ αλήθεια πιστεύω, δεν είναι ο αποπληθωρισμός, η χαμένη υπεραξία και η απαξίωση των αποκτημάτων. Δεν είναι που μαζί με το δικό μου παρόν, συνέθλιψαν και το αύριο των παιδιών μου. Το χειρότερο είναι το κοστουμάκι του ραγιά που ασμένως πήγα και στριμώχτηκα.
[quote text_size=”small”]
Το… δουλίτσα να υπάρχει! Αυτό είναι το χειρότερο. Οι ελάχιστοι κοινοί παρονομαστές. Η παραδοχή στο τίποτα. Και το δικό μου και των άλλων. Των πολλών που επιμένω, δεν τα έφαγαν «μαζί».
[/quote]
Η διαπραγμάτευση –ας μην ξεχνάμε- γίνεται με αρχεία xl. Με αριθμούς κι όχι τσιτάτα, ή προσεγγίσεις σαν αυτή στις πιο πάνω γραμμές. Απ’ την άλλη όμως, οι μεγάλες αποφάσεις που γράφουν ιστορία, θέλουν το βλέμμα ευθεία. Σε θέλουν με σθένος να κοιτάς τον άλλον στα μάτια. Ας ξαναθυμηθούμε πως είναι, γιατί γι’ αυτό που γίνεται ο ντόρος ο πολύς, τούτες τις ώρες, δεν είναι ο «πόλεμος». Μια ακόμη «μάχη» είναι. Αληθινή αυτή τη φορά, αλλά… μόνο μια «μάχη».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
