Κοιμήθηκε η Περσεφόνη, στην αγκαλιά της γης και ξύπνησε στα χέρια της Περιστέρη και της ομάδας της, με μέσα και υποδομές που είχαν προσφερθεί από την Ελληνικός Χρυσός Α.Ε., η γνωστή εταιρία που ταλαιπωρεί επί ένα χρόνο, τον μαρτυρικό τόπο των Σκουριών Χαλκιδικής, προκειμένου να χορτάσει τις αδηφάγες ορέξεις των μετόχων της, μη λαμβάνοντας υπόψη τις τύχες των κατοίκων και του περιβάλλοντος. Όλα τα μέσα του τύπου προβάλλουν μανιωδώς τη νέα πολιτιστική ανακάλυψη πανηγυρίζοντας για τη νέα παγκόσμια αίγλη που θα απολαύσει η χώρα με αυτόν τον ομολογουμένως, εξαίρετου κάλλους, θησαυρό.
Ωστόσο οι κακές γλώσσες δε σταματούν να μας θυμίζουν, ότι αυτή η ανασκαφή έχει ξεκινήσει εδώ και τρία χρόνια, μέσα στα οποία πότε δεν είχε ακουστεί ούτε λέξη από τους, κατά τα άλλα, αρχαιολάτρες δημοσιογράφους του τύπου. Και μιας και προσφάτως (24 Οκτωβρίου) συμπληρώθηκαν 89 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου ερωτικού Μάνου Χατζιδάκι, θυμόμαστε το κείμενό του για το πρόσωπο του τέρατος και για αυτούς που δεν το φοβούνται άρα του μοιάζουν.
[quote text_size=”small”]
Ο Χατζιδάκις σε αυτή την παραδοχή φυσικά αναφερόταν στο τέρας του ναζισμού, ίσως κάπως πρόωρα αλλά σίγουρα με μία αναγνωρισμένη ευφυΐα και διορατικότητα.
[/quote]
Μία μεγαλειώδης σκέψη, συνοδευόμενη από εξαίσιες μουσικές συνθέσεις, οι περισσότερες άγνωστες, καθότι δεν είχαν και δεν έχουν δημοσιογραφικό και πολιτικό ενδιαφέρον για τη σημερινή καθεστωτική δημοσιογραφία και την κυβερνητική πολιτική, οι εκπρόσωποι της οποίας, παλαιότερα, την χλεύαζαν και την απαγόρευαν, σήμερα όμως επειδή δεν την κατανοούν, την αγνοούν. Η παραπάνω συλλογιστική του Χατζιδάκι, σχετικά με το τέρας του ναζισμού, συνοδεύει και συνοδεύεται από μία καταπληκτική συναυλία, το 1994, με την ορχήστρα των χρωμάτων της πάλαι ποτέ ΕΡΤ, που ο ίδιος είχε δημιουργήσει (και έκλεισε ο πρωθυπουργός, ο κατά τα άλλα αρχαιολάτρης και θαυμαστής του πολιτισμού μας, μαζί με διάφορους υποτακτικούς κονδυλοφόρους που τώρα γιορτάζουν το πολιτιστικό θαύμα) με θέμα τον ναζισμό.
Τότε ήταν για κάποιους ανεπίκαιρο, όμως για τον Χατζιδάκι ήταν μία παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο θάνατος. Ήταν οι εικόνες της κατοχής, όπως αποτυπώθηκαν στα μάτια του νεαρού τότε ΕΠΟΝίτη.
[quote text_size=”small”]
Για τον Χατζιδάκι, δεν ήταν θεωρία, ιδεολογία, αναρχία, ήταν μια τραγική παράσταση με θύματα τους θεατρίνους και τους θεατές. Αυτός ήταν και είναι ο Χατζιδάκις, ένας πανέξυπνος αστός που συγκρουόταν με οτιδήποτε θεωρούσε αντίθετο στη λογική του, είτε ερχόταν από τα δεξιά είτε από τα αριστερά.
[/quote]
Και αναρωτιόμαστε: τι θα έλεγε σήμερα, βλέποντας την κατάντια της χώρας και την περιδίνησή της στον σιχαμερό και αιματοβαμμένο κυκλώνα του ναζισμού. Τι θα έλεγε, ακούγοντας τον Κασιδιάρη να λέει ότι δεν είναι ναζιστής, αυτός που κατ’ επανάληψη εκφράζει την απεριόριστη συμπάθεια και σεβασμό του στο «όραμα» και στην ιστορία του Γ Ράιχ και του αρχηγού αυτού; Τι θα αποκρινόταν σε όλους αυτούς που αντιδρούν στο σύστημα ψηφίζοντας το πιο συστημικό κόμμα, την Χρυσή Αυγή; Σε όλους όσους καταφεύγουν στο ναζιστικό και εγκληματικό ιδεολόγημα, για να εκφραστούν πολιτικά; Σε όσους καμαρώνουν χαιρετώντας ναζιστικά και λησμονώντας επιδεικτικά τις ματωμένες μνήμες 80 εκατομμυρίων ψυχών, που πολλές από αυτές χάθηκαν μέσα στην κτηνώδη βαρβαρότητα των φούρνων και των λατομείων των στρατοπέδων συγκέντρωσης;
Ίσως να ύψωνε ένα φύλλο του Ριζοσπάστη, όπως είχε κάνει ένα πρωινό, στο στέκι του, στου Φλόκα, θέλοντας να χλευάσει την ποταπή προσωπικότητα του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, διευθυντή της φασιστικής εφημερίδας: Ελεύθερη Ώρα. Και υπερασπιζόμενος παράλληλα το δικαίωμά του, να χαιρετά όποιον εκτιμά.
Αυτός ήταν ο Χατζιδάκις. Ένας δημοκράτης, αστός και συνάμα αριστερός, καθώς όπως έλεγε: «εγώ περιέχω και τον αριστερό, εκείνος όμως δε με περιέχει».
[quote text_size=”small”]
Ένας διανοούμενος που σιχαινόταν καθετί το απάνθρωπο, καθετί το κτηνώδες και βίαιο που επιζητά να υποτάξει την τάση του ανθρώπου για ελευθερία. Σιχαινόταν επίσης τον μικροαστισμό, κατέκρινε το life-style του Κολωνακίου και την επιρροή που ασκούσε στη νεολαία.
[/quote]
Προστάτευε το νέο, το υγιές, το καινούργιο, με χαρακτηριστικό στιγμιότυπο την αντίδρασή του απέναντι στις απόψεις ορισμένων σε ένα δείπνο φίλων του Δημήτρη Χορν, που υπεραμύνονταν της απόφασης του δικαστηρίου, κατά την οποία αθωωνόταν ο δολοφόνος του νεαρού μαθητή Καλτεζά. Η απόφαση έλεγε ότι ο αστυνομικός απειλήθηκε από τη ρήξη μολότοφ από τον μαθητή, γι’ αυτό και τον δολοφόνησε (παρόμοια υπόθεση, με αυτή της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου). Ο Χατζιδάκις τότε απάντησε πως όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε ένα παιδί που εξεγείρεται ακόμη και με κάπως υπερβολικό τρόπο, και σε έναν εκπαιδευμένο αστυνομικό που κρατά όπλο, διαλέγει τον νέο.
Ακόμη ένα άλλο περιστατικό που βεβαιώνει την βαθιά του πίστη στην ελευθερία του ανθρώπου, ήταν τότε που αρνούνταν να επιστρέψει στην Αθήνα, μέχρι να δει να κρεμιούνται οι δήμιοι του λαού, οι τότε κυβερνήτες του, οι απόγονοι και κληρονόμοι των αρχών του ναζισμού, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι πραξικοπηματίες του 1967 (ή οι επαναστάτες, όπως τους αποκαλούν οι ομοϊδεάτες του Κασιδιάρη).
Αυτός ήταν ο πολιτικός και συνάμα ποιητικός Μάνος Χατζιδάκις που προσπάθησε με τον πιο γόνιμο και ευφυή τρόπο να πλουτίσει την ένδεια των καιρών του και να ορθώσει έναν φάρο για τους νεότερους. Μπορεί να έφυγε νωρίς, όμως παραμένει ακόμα σαν αναμμένη φλόγα να ζεσταίνει τις παγωμένες μας σκέψεις και να φωτίζει το άγνωστο και σκληρό μας μέλλον.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
