Ο Χρίστος Λιάπης με αφορμή την απόπειρα στελεχών του ΠΑΜΕ να γκρεμίσουν το άγαλμα του Τρούμαν στην Αθήνα, θυμήθηκε ανάλογες εικόνες των Ιρακινών που γκρέμιζαν το άγαλμα του Σαντάμ, αλλά και τον ήρωα του Όσκαρ Ουάιλντ, Ντόριαν Γκρέυ και να μιλήσει για τις προδομένες μοίρες των λαών.
Τη Δευτέρα 23 Απριλίου, στη διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας κατά τηςαμερικανικήςπολεμικήςεμπλοκήςστη Συρία, μέλη του ΠΑΜΕ και της φοιτητικής παράταξης ΜΑΣ, επιχειρούν να αποκεφαλίσουν και να γκρεμίσουν με σχοινιά το άγαλμα του Αμερικανού ΠροέδρουΧάριΤρούμαν. Οι δράστες συλλαμβάνονται και οδηγούνται στη δικαιοσύνη. Πρόκειται για ένακομμάτι του αριστερού χώρου το οποίο συχνά είχε επιχειρήσει να καπηλευτεί πολιτικά ο κ. Τσίπρας, στην προσπάθειά του να αναρριχηθεί στην εξουσία. Μια προσπάθεια που, χαρακτηριζόμενη από πρωτοφανή πολιτικό αριβισμό, δεν δίστασε να συγκεράσει, σε ένα ιδιότυπο πολιτικό και ιδεολογικό αμάλγαμα τις παρυφές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς – που κατά το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν ξεσπούσε συχνά το αντιαμερικανικό μένος της στο συγκεκριμένο ανυπεράσπιστο άγαλμα- με τα λαϊκιστικά ακρότατα των ΑΝΕΛ.
Τώρα, που έπεσαν οι μάσκες της αριστερόστροφης ευαισθησίας, αποκαλύπτοντας τον μόνο στόχο και σκοπό του κυρίου Τσίπρα, του κόμματός του και του κυβερνητικού του εταίρου, που δεν είναιάλλος από την κατοχή και νομή της εξουσίας, πρέπει να αρχίσουν να εγείρονται προβληματισμοί σχετικά με την ευθύνη και την ανάγκη επαγρύπνησης του λαού, ως προς την ανοχήτουαπέναντι σε ολέθριους ηγέτες και σε εξίσου ολέθριες ξένες επεμβάσεις.
Γιατί, από τα περίεργα πολιτικά αμαλγάματα, τον λογαριασμό, δεν τον πληρώνουν μόνον τα αγάλματα, αλλά –κυρίως- οι πολίτες.
Η μορφή του Ντόριαν Γκρέυ
Βλέποντας το μεταλλικό άγαλμα του Τρούμαν, δεμένο με τα σχοινιά του ΠΑΜΕ- και χωρίς να θέλω να σχολιάσω εδώ το (κατά τη γνώμη μου θετικό) αποτύπωμα της πολιτικής Τρούμαν στη μεταπολεμική Ελλάδακαι στον εν γένει Δυτικό Κόσμο -παρά μόνον να σταθώ στη συμβολική και ουσιαστική βαρβαρότητατέτοιων ενεργειών, ήρθαν στον νου μου αντίστοιχες εικόνεςαπό την άνοιξη του 2003, τότε που ο Ιρακινός λαός γκρέμιζε με αντίστοιχους τρόπους τους ανδριάντες του Σαντάμ.
Εικόνες με το πλήθος νακόβει το μεταλλικό κεφάλιτου δικτάτορακαι δεμένομε τη θηλιάνααρχίζει να το σέρνει στους δρόμους της Βαγδάτης. Με τα σκληρά, μεταλλικά χαρακτηριστικά του Σαντάμνα αλλοιώνονται, σπάζονταςκαθώςσερνότανστονδρόμο.
Το κομμένοαυτό κεφάλι του ανδριάντα ήτανσαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, του ήρωα στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ. Η μορφή του Ντόριαν Γκρέυ δεν άλλαζε ποτέ, όσα χρόνια κι αν περνούσαν, όσο ακόλαστα και αν ζούσε εκείνος. Αντί για αυτόν γερνούσε το πορτρέτο του, καταχωνιασμένο σε μια αποθήκη. Οι αμαρτίες του Ντόριαν δεν αλλοίωναν τα νεανικά του χαρακτηριστικά, παραμόρφωναν απλά τη ζωγραφική του απεικόνιση, όπως ακριβώς παραμορφωνότανε το μεταλλικό πρόσωπο του Ιρακινού ηγέτη, παίρνοντας επάνω τουόλεςτις αμαρτίες, τους βασανισμούς και τις εκτελέσεις του ασύλληπτου–ακόμη τότε-Σαντάμ, όλες τις αμαρτίες των Αμερικανώνπου οι βόμβες τους σκοτώσανε κι ακρωτηριάσανε παιδιά και όλες τις αμαρτίες ενός λαού που δεν αντιστάθηκε ούτε στον τύραννο ούτεστους Αμερικανούςοι οποίοιεπενέβησαν, παρά μόνο λεηλάτησε τα αγάλματα τωνίδιωντουτωνμουσείωνκαι τσάκισε,εκ του ασφαλούς και με τη συνδρομή τωνΑμερικανών,τους ανδριάντες τουΧουσεΐν.
Άγαλμα Τρούμαν όπως …Σαντάμ
Άραγε, αν οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ αφήνονταν ανεμπόδιστοι από τα ΜΑΤ του κυρίου Πρωθυπουργού να γκρεμίσουν το μεταλλικό άγαλμα του Τρουμαν και να το σύρουν στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, θα έπαιρναν τα αλλοιωμένα μεταλλικά του χαρακτηριστικά, όλες τις αμαρτίες για τις ατομικές βόμβες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι;
Δεν ήταν, όμως, μόνον οι Ιρακινοί (συνεπικουρούμενοι από τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις) και οι ακτιβιστές του ΠΑΜΕ που επιτέθηκαν σε αγάλματα, επιδιώκοντας την αποσυμβολοποίηση του ”άλλου”, αυτού που μανιχαϊστικά θεωρούν “εχθρό” και αίτιο όλων των δεινών. Αρκετό καιρό πριν από την τρομοκρατική επίθεση στο Μανχάταν και τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν είχανε καταστρέψει δύο μεγάλα αγάλματα, με τη μορφή του Βούδα, που βρίσκονταν -από την αρχαιότητα- στην επαρχία Μπαμπιγιάν του Αφγανιστάν.
Είχαν επιτεθεί, λοιπόν, οι μουλάδες, με πυρά βαρέως πυροβολικού στα γιγαντιαία γλυπτά και τα κονιορτοποίησαν, θέλοντας να εξαφανίσουν τα ίχνη του βουδιστικού πολιτισμού από τη χώρα τους. Όπως ακριβώς ισοπέδωσαν, τον Σεπτέμβριο του 2001 και τους ουρανοξύστες που υψώνονταν ως φαραωνικά μνημεία της ματαιοδοξίας του Δυτικού μας πολιτισμού. Οι δίδυμοι πύργοι, που ατένιζαν ως σύγχρονοι υπερμεγέθεις Βούδες την τεχνοκρατική νιρβάνα του νεοϋορκέζικου ορίζοντα επλήγησαν από τον ίδιο τυφλό φανατισμό που γκρέμισε και τα αγάλματα του Μπαμπιγιάν. Έπεσαν θύματα του μίσους για το διαφορετικό, για το «άλλο».
Τα ακρωτηριασμένα αγάλματα του ιστορικού παρελθόντος και οι προδομένες μοίρες των λαών που στάθηκαν ανάξιοι της ιστορίας τους, υποκύπτοντας στη βαρβαρότητα των εκάστοτε ισχυρών,εγχώριων ή εξωτερικών ηγετών,μπορούν τουλάχιστον να βρούνε καταφύγιο στους στίχους του Σεφέρη:
“τ’ αγάλματα λυγίζουν κάποτε σαν το καλάμι
Λυγίζουν· γίνουνται αλαφριά μ’ ένα ανθρώπινο βάρος.
– Τα’ αγάλματα είναι στο μουσείο.
– Όχι, σε κυνηγούν, πως δεν τον βλέπεις:…
-…γιατί τ’ αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια,
είμαστε εμείς. Τ’ αγάλματα λυγίζουν αλαφριά….
καλή-νύχτα”
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Χρίστου Λιάπη στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
