Έτσι όπως σκάει στην ακτή το κύμα απ’ τον ανταριασμένο λευκό ορίζοντα, έτσι θέλω να σκέφτομαι τα μαύρα πνιγμένα μάτια των μελαψών Ίκαρων: Να πλημμυρίζουν ουρανό.
Να μπερδεύουν γλυκά τη μία με την άλλη επικράτεια του γαλάζιου, σαν να παίζουν με τους αιθέρες και τον ήλιο. Μικρούλικα, λιγνά σωματάκια που κλυδωνίζονται στα σύννεφα κι αντί για άμμο, χτίζουν κάστρα από αστερόσκονη.
Μα αυτή τη νοερά ποιητική εικόνα που δημιουργεί το μυαλό για να αντέξει την λογική των αριθμών και το παράλογο του πολέμου, την αριθμητική των «παράπλευρων απωλειών» και την αναρίθμητη αδιαφορία των πολύπλευρων «πωλητών» των εθνών, έρχεται και σακατεύει ο φοβερός παφλασμός.
[quote text_size=”small”]
Η κατάδυση στην ανυπαρξία και στου Αιγαίου τα βάθη. Τα μαύρα πνιγμένα μάτια που ρωτούν «γιατί;»
[/quote]
Η ζωή συνεχίζεται στα νησιά. Πόρτες σε προκατασκευασμένα σπιτάκια που χωρούν μετά βίας το ένα δέκατο των ξεσπιτωμένων από πόλεμο και αρμεγμένων από εκμετάλλευση. Λιμάνια σαν καταυλισμοί, γεμάτα σκουπίδια και άνθρωποι στους οποίους φερόμαστε σα να ναι σκουπίδια. Κοριτσάκια που έγιναν μανάδες πριν καν γίνουν γυναίκες, μαντηλοδεμένες στα μαύρα, σα φιγούρες σε ταινία του Αντονιόνι. Κουβέρτες λερές ποτισμένες από την υγρασία, μάτια όλο πρωινή δροσιά μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, πόδια γυμνά, χέρια ισχνά, φόβος, πείνα, απελπισία.
Γύρω γαλήνη. Ο υπαλληλάκος πάει πειθήνια για δουλειά, όσο ακόμη την έχει. Τα παιδιά στα σχολεία, οι συνταξιούχοι στον άλλο κόσμο ελλείψει φαρμάκων και χρημάτων, η επιχειρηματικότητα στα αζήτητα, η εργασία στα περιζήτητα. Τα έργα κουτσοπορεύονται, οι ολίγιστοι εμπορεύονται, οι πολλοί εκπορνεύονται. Τα πλοία μπαινοβγαίνουν στα λιμάνια, εισιτήρια κόβονται σωρηδόν, λιμενικοί άυπνοι καταγράφουν στα εθνικά μπακαλοτέφτερα τον καθημαγμό των προσφύγων, εθελοντές προστρέχουν να δώσουν το λιγοστό από το έχειν τους, κυβερνητικάριοι και κομισάριοι κόβουν βόλτες στα νησιά και λερώνουν τα ακριβά τους υποδήματα για να καταγράψουν δήθεν τάχα μου την κατάσταση. Πάντα κάποιοι που βρίσκουν να βολεύονται κι άλλοι, να επιβουλεύονται. Φριχτές τηλεοπτικές μεταδόσεις με όρους ακραιφνούς λαϊκισμού, να νοιώθει ο Έλληνας λιγότερο πένητας μέσα στη φτώχεια του από τον πρόσφυγα, αλλά και να αλυχτά στην αυλή του το σκυλί του φόβου: «κάτσε ήσυχος μην πάθεις τα ίδια»…
Νησιώτες που έπαψαν να θρηνούν γιατί ζουν πια το θάνατο γύρω τους, δίπλα στα σπίτια τους, μέσα στις καρδιές τους. Διασώστες και αυτοδύτες, δίνουν με αυταπάρνηση και εθελοντισμό, εκείνα που θα έπρεπε η συντεταγμένη πολιτεία να προσφέρει-είτε σε Εθνικό, είτε σε Πανευρωπαϊκό και Διεθνές επίπεδο.
[quote text_size=”small”]
Μα γιατί να το κάνει; Λάδι και αίμα, γυρίζουν τα γρανάζια της μηχανής, αιώνες τώρα…
[/quote]
Διογκώνεται με την ανοχή μας η μαγκιά-αλανιά των κρετίνων, ο τσαμπουκάς των φασιστοειδών, η ανεργία των νέων παιδιών, η επαγγελματική προσφυγιά των καλύτερων βιογραφικών, η συρρίκνωση των ελπίδων, η συσσώρευση της απελπισίας, η σύνθλιψη της αξιοπρέπειας.
Κι όμως… Όλα τούτα, έφτασαν να φαντάζουν τόσο ασήμαντα μπροστά στο δράμα της προσφυγιάς πολέμου. Και τις νύχτες μας, στοιχειώνουν πλέον ΜΙΚΡΑ ΜΑΥΡΑ ΠΝΙΓΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΤΙΑ…. Πόσα ακόμα;
Νοικοκυραίοι, κοιμηθείτε. Εκεί έξω ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ. Μα… δεν είναι τα δικά σας. Τα δικά σας, τα πνίγουν στο χρέος. Τα άλλα, στα νερά του Αιγαίου.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
