Έχω απασχολήσει συχνά το φιλόξενο χώρο του NEW-DEAL με θέματα οφειλετών ( σε τράπεζες, εφορία, ασφαλιστικά ταμεια… ). Ας μού επιτραπεί να επανέλθω, αφενός γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας βιώνουμε το πρόβλημα, αφετέρου γιατί πολλές πρόσφατες εξαγγελίες αναμασούν τις ίδιες βλακώδεις προτάσεις, όπως και επί προηγούμενων κυβερνήσεων ! Προφανώς πιεζόμαστε από τους “ Δανειστές ” αλλά μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι έχει κοινωνικές ευασιθησίες οφείλει να τίς αποδεικνύει στην πράξη.
Διανύουμε τον 7ο χρόνο κρίσης, κατά την οποία ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ άνθρωποι έχουν χάσει εργασία και αξιοπρέπεια και ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ βιώνουμε μείωση εισοδημάτων και τεράστια άδικη αύξηση φόρων, χωρίς άμεση ελπίδα για δικαιότερη κατανομή. Ακόμα και οι οπαδοί της δραχμής, δεν υπόσχονται σύντομη βελτίωση της κατάστασης…
Η νέα κυβέρνηση, τουλάχιστον, κατάργησε την απειλή ποινικής δίωξης των ελευθερων επαγγελματιών και εμπόρων, που οφείλουν τις εισφορές τους δηλ. και ήταν ανασφάλιστος και εκτός πρόσβασης σε παροχές υγείας και μπορούσε να παει φυλακή επειδή δεν είχε χρήματα να πληρώσει …
[quote text_size=”small”]
Αντίθετα, ενώ τους πρώτους μήνες είχε πάψει ο αστυνομικός έλεγχος στο δρόμο για οφειλές και η διακοπή της παροχής ΔΕΗ σε σπίτια, φαίνεται ότι αυτές οι πρακτικές επανήλθαν
[/quote]
1. Τώρα ξαναρχίζει “ η πιπίλα ” για τους κακούς οφειλέτες, κυρίως προς τις τράπεζες και ότι πρέπει να ξαναρυθμισθεί το θέμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, μετα την 1-1-2016, με “αντικειμενικά” κριτήρια. Ας μού επιτραπεί να παραθέσω τα αυτονόητα :
Φυσικά και υπάρχουν πολίτες που πήραν υπέρογκα δάνεια, όπως και υπάλληλοι τραπεζών που τα ενέκριναν, στο παρελθόν.Κακώς τα πήρε, όποιος τα πήρε, αν μπορούσε να προβλέψει ότι δε θα μπορεί να τα πληρώσει, αλλά γιατί η τράπεζα δεν είχε καμμια ευθύνη που τα έδωσε… Οταν κάποιος έχασε τη δουλειά του ή υπέστη μεγάλη μείωση μισθού μπορεί να χαρακτηρισθεί “κακός” ή μη “συνεργάσιμος” ? Η φταίει ο οφειλέτης επειδή κατέρρευσε η αγορά ακινήτων και δεν μπορεί να μεταβιβάσει το ακίνητο και να ξοφλήσει ή μειώσει το χρέος του ?
Με ποια λογική αποφασίζεται να χάνει ο πολίτης το σπίτι του, αν οφείλει, αυτό δε να μπορεί να εκπλειστηριάζεται στην πολλή μικρότερη σημερινή εμπορική του αξία και ο οφειλέτης να ( εξακολουθεί να ) οφείλει τη διαφορά ? Δηλαδή κάποιος είχε πάρει δάνειο 250.000 ευρώ, για αγορά σπιτιού αντικειμ. αξίας 150.000 ευρώ ( ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ) έδωσε ήδη 50.000, οφείλει, με τοκους, ακόμα 250.000 ευρώ, η τράπεζα το εκπλειστηριάζει στα 100.000 ευρώ. Αν βρεθεί αγοραστής, θα έχει χάσει το σπίτι του και θα οφείλει ακόμα 150.000 ευρώ ?
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ?
Επίσης, με αφορμή την “εκμετάλλευση”, υποτίθεται, από οφειλέτες, που προσφεύγουν στο “ νόμο Κστσέλη “ συζητείται, λέει, να αλλάξει ο νόμος και να μην προστατεύεται η συνολική περιουσία του οφειλέτη, ως τη δίκη ή να καταβάλλεται μεγαλύτερο ποσό από το 10% της τελευταίας ενήμερης δόσης. Για τους αμύητους δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα κακό στην πρόταση…
Όμως η επιδίωξη είναι η εξής : Αν κάποιος θέλει να σώσει την πρώτη κατοικία του θα κινδυνέψει να χάσει όποια άλλη ακίνητη περιουσία έχει. Μα αν ο οφειλέτης μπορούσε να την μεταβιβάσει, για να σώσει το σπίτι, πιθανότατα θα το έκανε. Εδώ και το ίδιο το σπίτι θα πούλαγε για να ησυχάσει ! ¨Ομως, εδώ και χρόνια δε βρίσκει αγοραστή για οποιοδήποτε ακίνητο !
[quote text_size=”small”]
Επίσης η ενήμερη δόση είναι ουσιαστικά “ αυθαίρεσία ” της τράπεζας, εξαρτώμενη από το είδος και τα χρόνια δανείου και το επιτόκιο : άλλη Τράπεζα για οφειλή 200.000 ευρώ είχε μηνιαία δόση 200 ευρώ και Αλλη, για οφειλή 20,000 ευρώ, μεγαλύτερη μηνιαία δόση !
[/quote]
ΛΥΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ :
Γιατί, ενώ η πραγματική αξία ενός ακινήτου έχει καταρρεύσει, να μη δίνεται κατά προτεραιότητα στον, ατυχήσαντα από την κρίση δανειολήπτη, η δυνατότητα να το διατηρήσει, πληρώνοντας με δόσεις την αξία αυτή και όχι το, εκτός σημερινής πραγματικότητας, χρέος που οφείλει?
Γιατί δε συζητείται, έστω, η διαγραφή του επιλέον χρέους αν ο δανειο- λήπτης έχει ήδη δώσει ή προτίθεται να δώσει άμεσα χρήματα ώστε να καλύψει συνολικά το 100% της σημερινής πραγματικής αξίας του ακινήτου του ?
Γιατί δε δίνεται η δυνατότητα επιστροφής του ακινήτου στην τράπεζα και ρύθμιση των συνολικών τραπεζικών του οφειλών ( που συνήθως προέκυψαν από την αγορά του ακινήτου ) ? Για να τελειώνουμε με τα “ανέκδοτα”, δεν απέτυχε ο νόμος ΚΑΤΣΕΛΗ, επειδή φτάσαμε να δίνονται δικάσιμοι π.χ. το 2029 ( Ειρηνοδικείο Κορωπίου) ούτε φταίνε οι περισσότεροι πολίτες για τα τραπεζικά τους χρέη. Οι τράπεζες και όλες οι κυβερνήσεις ως τώρα, για να καλύψουν τα δικά τους λάθη, προσπαθούν να διαιρέσουν τους πολίτες σε καλούς και κακούς …
Θα επαναλαμβάνω μονότονα :Το τραπεζικό πρόβλημα δεν είναι οι “ασυνείδητοι δανειολήπτες” Ούτε θα είναι πραγματικά “συνεργάσιμος” ο πολίτης που (θεωρητικά) δε θα πληρώνει άλλες υποχρεώσεις ή θα αφήσει νηστικά τα παιδιά του για να μην κινδυνεύσουν τα τραπεζικά του δάνεια !
Κακός συνεργάτης και ασυνείδητος πατέρας θα είναι !!!
2. Αλλη “ασυνειδησία” των πολιτών είναι, λέει, ότι μπήκαν στη ρύθμιση των 100 δόσεων, για να πληρώσουν τις οφειλές σε εφορίες και ταμεία, ενώ είχαν δυνατότητα να πληρώσουν σε λιγότερες ! Πώς προκύπτει “ η δυνατότητα ” ? Μα με “αντικειμενικά κριτήρια” ! Εχουν περιουσία ή εισόδήματα.
Οποιος ζει σε αυτή τη χώρα ξέρει ότι εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει το…φορολογικό σύστημα. Επειδή λοιπόν το κράτος δεν μπορεί ή δε θέλει να φορολογήσει το “ μαύρο χρήμα ” εφευρίσκει “ τεκμήρια ” επί δικαίων και αδίκων, φορολογεί ανύπαρκτα εισοδήματα ή ακίνητα που δεν φέρουν έσοδα και, τέλος, προεισπράττει και φόρο για μελλοντικά αβέβαια έσοδα !
Ο συνεπής λοιπόν πολίτης επέλεξε, ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΠΡΟΣΑΥΞΗΣΕΙΣ, τις δόσεις που θεώρησε ότι θα μπορούσε να πληρώσει, για τις, ως το Μάιο `15, υποχρεώσεις του, σε κράτος και ταμεία. Αν μπορούσε να τις πληρώσει εφάπαξ ή πιο γρήγορα, πόσο πιθανό είναι να επέλεγε περισσότερες δόσεις? Ακόμα και αν είχε χρήματα όμως, έπρεπε να προνοήσει και για την καταιγίδα που θα ερχόταν ( φόρο εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ 2015 κλπ )
Αλλα όχι, εκείνος ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ! Θα τα μάθει από τα σα’ί’νια του κράτους!
Ο ατυχής ελεύθερος επαγγελματίας / έμπορος που δηλώνει π.χ. έσοδα 10.000 ευρώ θα υποχρεωθεί να πληρώσει σε φόρο / ασφαλιστικές εισφορές / προκαταβολή φόρου / τέλος επιτηδεύματος 10.000 ευρώ ετησίως ! Πώς επιβιώνει ? Ποιος ενδιαφέρεται… Δε φθάνει που εμφανώς φοροδιαφεύγει, θα τον λυπηθούμε κιόλας…
Ο ατυχής που κληρονόμησε ή αγόρασε πριν χρόνια ένα μεγάλο σπίτι θα πληρώσει φόρο γιατί τόλμησε να ζει σε αυτό ( μάλλον δεν έχει άλλη επιλογή… ) επειδή το κράτος τού υπολογίζει ότι θα έπρεπε να έχει διπλάσια εισοδήματα για να το συντηρήσει. Να το πουλήσει ? Δε βρίσκει αγοραστή… Επομένως πώς τολμά να δηλώνει π.χ. μόνο 5.000 ευρώ εισοδήματα. Θα πληρώσει ως φόρο… 6.000 ευρώ ! Ο …Μεγαλοιδιοκτήτης νόμιζε ότι θα ξέφευγε !
[quote text_size=”small”]
Πού να δει και τον ΕΝΦΙΑ που θα τού έρθει, ειδικά αν έχει άδειο εμπορικό ακινητο! Τα ανωτέρω είναι συνηθισμένες καταστάσεις, ρωτήστε όποιο λογιστή θέλετε, αν δεν είστε οι ίδιοι θύματα του φορολογικού συστήματος…
[/quote]
Υ.Γ.1 Δεν επιθυμώ να καταφερθώ κατά των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και τις τράπεζες. Απλά να επισημάνω το προφανές. Εϊναι σε εργασίες που, ακόμα, έχουν ένα μισθό. Ας καταλάβουν ότι πολλοί συμπολίτες μας, κυρίως άνεργοι και ηλικιωμένοι, είναι σε ένταση, ιδιαίτερα όταν περιμένουν σε ουρές για να εξυπηρετηθούν. Ενα χαμόγελο και μια προσπάθεια εξυπηρέτησης είναι το καλύτερο που μπορούν να τούς προσφέρουν. Ετσι και η γραφειοκρατία αντιμετωπίζεται και ο πολίτης δεν αισθάνεται υποτιμημένος
Υ.Γ.2 Πόσο ηθικά θα κέρδιζε το πολιτικό σύστημα, αν ο πολίτης αισθανόταν ότι και οι βουλευτές φορολογούνται όπως και οι υπόλοιποι Ελληνες, χωρίς προνόμια και απαλλαγές. Επίσης πόσο θετικό αντίκτυπο θα είχε μια πρόταση μείωσης του αριθμού των βουλευτών π.χ. σε 200, με αντίστοιχη μείωση των δαπανών. Δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει το Κοινοβούλιο. Βέβαια γι αυτό ευθυνόμαστε οι πολίτες που ψηφίζουμε τους εκπροσώπους μας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
