Έτσι για να πω ότι προσπάθησα… Έτσι για να μη λένε ότι αδιαφορώ… Ουδέποτε με απασχόλησε ο συνδικαλισμός. Ούτε και τώρα με απασχολεί… Ιδιαίτερα η ΕΣΗΕΑ μυρίζει εδώ και χρόνια καμαριλίκι και αναχρονισμό. Αποξενωμένη από την κοινωνία, αποκομμένη ακόμα κι από την πλειονότητα των δημοσιογράφων, αδυνατεί να αποβάλλει τα βαρίδια της, να προσαρμοστεί στα νέα κοινωνικά δεδομένα, να ακολουθήσει το σύγχρονο τρόπο σκέψης.
Αντί να ορίζει (ή τουλάχιστον να συνδιαμορφώνει το μέλλον), μένει εσωστρεφής, να το παρακολουθεί να φεύγει μπροστά της. Κατάντησε να μεριμνά απλά για την εξυπηρέτηση μικρο-συντεχνιακών αιτημάτων, αντί να αναδεικνύει τα νέα κοινωνικά προτάγματα. Συνέβαλε στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, αντί να διατηρήσει ακέραιο το θεσμικό της ρόλο ως άτυπη τέταρτη εξουσία στο πλαίσιο της εύρυθμης λειτουργίας της Δημοκρατίας.
Από πρωτοπόρος έγινε ουραγός.
Το να το επισημαίνει απλώς κανείς, δεν αρκεί – πόσο μάλλον όταν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εδώ και κάμποσα χρόνια. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από επισημάνσεις…
Όταν η Μαρία Αντωνιάδου μου πρότεινε να βοηθήσω στο εγχείρημα της και να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιο της δεν χρειάστηκε να σκεφτώ για να πω το “ναι”. Την ξέρω καλά κι έχω πλήρη επίγνωση της ισχυρής της επιθυμίας να παλέψει όσο αντέχει για να πνεύσει, επιτέλους, στο “μαγαζί” λίγο φρέσκος αέρας. Στέκομαι στο πλευρό της και εύχομαι να πετύχει σε αυτό που ονειρεύεται να κάνει!
Καλή της επιτυχία! Καλή τύχη σε όλους μας!