Ο Λευτέρης Κουσούλης φρονεί ότι στο μέτωπο της συνειδητοποίησης βρισκόμαστε σε μια νέα μέρα.Το σκίρτημα αυτό, που βγαίνει από τον θάνατο και τις στάχτες, μπορεί να γίνει σιγά-σιγά διεκδίκηση για ευθύνη.
Μέσα στην απονεκρωτική αλλοίωσή του το κοινωνικό σώμα ακούει ακόμη τις δονήσεις της πραγματικότητας. Η τραγωδία έχει πάντα δυνατή φωνή. Μπορεί ακόμη και να αφυπνίσει. Και να τραβήξει το φθαρμένο ένδυμα και τη φθαρμένη περιβολή. Και να δει κανείς και να υποψιαστεί, ίσως και να καταλάβει.
Βρισκόμαστε -φρονώ -στο μέτωπο της συνειδητοποίησης σε μια νέα μέρα. Το σκίρτημα αυτό, που βγαίνει από τον θάνατο και τις στάχτες, μπορεί να γίνει σιγά-σιγά μια οδυνηρή διεκδίκηση ευθύνης.
Ο δρόμος είναι μακρύς. Γιατί το χάσμα μεταξύ ευθύνης και οργανωμένης άρνησής της έχει ιστορία, είναι βαθύ, αβυσσαλέο και αγεφύρωτο.
Πάνω σε αυτό το χάσμα οι κυβερνητικοί έστησαν το εξουσιαστικό σχέδιό τους. Χωρίς δίχτυ. Χωρίς ευθύνη. Χωρίς επαφή με τους πραγματικούς ανθρώπους και τις ανάγκες τους. Αρνήθηκαν την ευθύνη της αποδοχής της πραγματικότητας και απάλλαξαν τους ψηφοφόρους τους από την ευθύνη της επιλογής τους.
Από τον θάνατο ως την ευθύνη
Η χαώδης απόσταση μεταξύ του πραγματικού κόσμου και της παραποιητικής περιγραφής του είναι μεγάλο, συχνά καταλυτικό, όπλο για την εξουσία. Μέσα στο χάσμα αυτό χωνεύεται από τους οπαδούς κάθε γεγονός που δεν συμφωνεί με το διακηρυγμένο πλαίσιο ερμηνείας.
Πάντα θα υπάρχει μια εύκολη απάντηση. Οι δανειστές, οι ξένοι, οι εσωτερικοί εχθροί, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Είναι η γέφυρα που καλύπτει το χάσμα μεταξύ κυβερνητικού ψεύδους και πραγματικής ζωής.
Αυτό το χάσμα προστατεύει την εξουσία. Τη δείχνει άλλη. Την κάνει σχεδόν διαφορετική. Δυσπρόσιτη. Ακόμη και υψηλή. Η απόσταση που εγκαθιδρύει τρέφει την αυταπάτη της ότι πράγματι είναι άλλη.
Οι σημερινοί κυβερνητικοί εγκατέστησαν και αξιοποίησαν αυτό το χάσμα. Και αλαζονικά εργάστηκαν για το βάθος του. Δεν είναι κοινοί διαχειριστές, μας είπαν. Δεν είναι σαν τους άλλους. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης για αυτούς. Δεν έχουν ευθύνες. Είναι αναμάρτητοι.
Γι’ αυτό ακούγεται στα αφτιά τους παράδοξο το ισχυρό αίτημα κάποιος να παραιτηθεί, κάποιος να ζητήσει συγγνώμη, κάποιος να αναλάβει δημόσια και σθεναρά την πολιτική ευθύνη.
Μπορεί ποτέ το «πνεύμα της ιστορίας» να έχει την ευθύνη των γεγονότων; Και μεγαλώνει το χάσμα. Και η τραγωδία τραβάει το φθαρμένο ένδυμα της ιδεολογικής τους μεταμφίεσης.
Και το πρόσωπο που βλέπουμε, τον λόγο που ακούμε, την αυθάδη άρνησή τους που βιώνουμε -είναι εκείνο το αρχικό χάσμα που πάντα υπήρχε και τώρα τραγικά έρχεται στο φως της συνείδησης.
Υστερα από τα τρία χρόνια διακυβέρνησης αυτοί που είδαν τον εαυτό τους ως σωτήρα του κόσμου βλέπουν πλέον οι άνθρωποι να τους βλέπουν όλο και περισσότερο σαν αυτό που πραγματικά είναι. Μια ομάδα μικρών και ελάχιστων.
Το σκίρτημα ευθύνης και ευθυνών δεν μπορεί πια ιδεολογικά να κατασταλεί. Και αυτό μπορεί να είναι το νέο σωτήριο χάσμα. Μεταξύ κυβερνητικών και κοινωνίας. Σκίρτημα μιας επόμενης μέρας.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Λευτέρη Κουσούλη στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
